Martial God Asura เทพสายฟ้าราชาสงคราม นิยาย บท 35

　　บนเวทีประลอง พี่น้องทั้งสองเผชิญหน้ากัน

　　สีหน้าของฉู่เฟิงไม่สู้ดีนัก แต่ฉู่กูหยวี่กลับยิ้มแย้ม แม้ไม่มีคำ พูดใด ๆ แต่สายตาของทั้งสองต่างบ่งบอกถึงความรู้สึกภายใน

　　ฉู่กูหยวี่รู้สึกดีใจแทนฉู่เฟิง ที่แม้อายุน้อยแต่กลับบรรลุทิพย์ยุทธ์ห้วงที่หก หากเปรียบเทียบกันจริง ๆ ต้องยอมรับว่าเหนือกว่าตนแล้ว

　　เมื่อฉู่กูหยวี่ตัดสินใจได้จึงหันไปพูดกับผู้ควบคุมการประลอง

　　"ข้าขอยอมแพ้" สิ้นเสียงคำพูด สีหน้าของฉู่กูหยวี่ถึงกับแข็งเกร็ง เพราะคำพูดนี้ยังไม่ทันออกจากปาก แต่กลับถูกตัดหน้าไปก่อน

　　"น้องเฟิง เจ้า..." ฉู่กูหยวี่ทั้งโกรธทั้งเสียดาย ความจริงเขาตัดสินใจแน่วแน่แล้วว่าจะมอบโอกาสความก้าวหน้าให้แก่ฉู่เฟิง แต่นึกไม่ถึงว่าฉู่เฟิงจะชิงยอมแพ้เสียก่อน

　　ฉู่เฟิงกลับสบายใจขึ้นแตกต่างจากตอนก้าวขึ้นเวทีโดยสิ้นเชิง มันเดินเข้าไปใกล้ฉู่กูหยวี่ "ไม่ต้องถือสาหรอก ข้าแค่รู้สึกว่าท่านพี่เหมาะสมกว่า"

　　"ท่านพี่ต้องเอาชนะมันให้ได้นะ ล้างอายเมื่อครั้งเก่าก่อนให้กับเราสองคนให้ได้ ให้มันรู้ว่าใครกันแน่คืออันดับหนึ่งในทายาทรุ่นหลานแห่งตระกูลฉู่”

　　เมื่อพูดจบ ฉู่เฟิงก็ก้าวลงจากเวทีประลองไป การกระทำของมันย่อมนำมาซึ่งเสียงฮือฮาและการวิพากษ์วิจารณ์อีกครั้ง บางคนคิดว่าฉู่เฟิงทำไปเพราะต้องการมอบโอกาสให้พี่ชาย บางคนกลับมองว่าฉู่เฟิงคงรู้ตัวว่าสู้ฉู่กูหยวี่และฉู่หงเฟย ไม่ได้ จึงตัดสินใจสละสิทธิ์

　　แต่ไม่ว่าใครจะวิจารณ์เช่นไร สำหรับฉู่กูหยวี่คำตอบของฉู่เฟิงชัดเจนอยู่แล้ว เมื่อฉู่เฟิงตัดสินใจยอมแพ้ นั่นหมายความว่าการประลองของปีนี้กำลังจะสิ้นสุดลง การประลองคู่สุดท้ายคือฉู่กูหยวี่และฉู่หงเฟย เพื่อชิงความเป็นหนึ่งของทายาทรุ่นหลาน

　　"ฟุบ ฟุบ ฟุบ"

　　ทั้งสองเริ่มประมือกันด้วยเคล็ดวิชาที่ต่างร่ำเรียนมาอย่างเต็มกำลัง กระบวนท่าอันรวดเร็วและรุนแรงทำให้ผู้ชม ต่างพากันปรบมือเกรียวกราว ไม่ใช่เพียงความแข็งแกร่งของพลังยุทธ์เท่านั้น เคล็ดวิชาที่ต่างร่ำเรียนมาก็แสดงออกมา อย่างหมดจด

　　"พี่ใหญ่ ต้องชนะให้ได้"

　　ในขณะที่เหล่าผู้ชมต่างลุ้นด้วยความสนุกสนาน ฉู่เฟิง กลับนิ่งเงียบและลุ้นอยู่ในใจ

　　เขาหวังเพียงอย่างเดียวว่าปีนี้ ฉู่กูหยวี่จะช่วยกู้ศักดิ์ศรีที่เคยถูกฉู่หงเฟยย่ำยีในวัยเด็กกลับคืนมา

　　"ฮ่า!"

　　"พลั่ก"

　　แต่ทันใดนั้น หมัดพิฆาตของฉู่หงเฟยก็ทะลวงผ่านแนวป้องกัน ปะทะหน้าอกของฉู่กูหยวี่อย่างจัง ฉู่กูหยวี่ร่วงลงจากเวทีประลองทันที ความคาดหวังของฉู่เฟิงสลายไปในทันที

　　"พี่ใหญ่!"

　　ฉู่เฟิงรีบวิ่งเข้าไปประคองฉู่กูหยวี่ สิ่งเดียวที่คิดอยู่ในในคืออย่าให้พี่ชายของตนเป็นอะไรไปมากกว่าที่เห็น

　　ฉู่กูหยวี่นอนนิ่งอยู่บนพื้น ได้แต่มองดูฉู่เฟิงอย่างเจ็บช้ำใจ ถึงกับน้ำตาคลอเบ้า

　　"พี่ขอโทษด้วย พี่ไม่เอาไหนเอง” สิ้นคำพูด ฉู่กูหยวี่ก็สลบไป ฉู่เฟิงถึงกับทำอะไรไม่ถูก