Martial God Asura เทพสายฟ้าราชาสงคราม นิยาย บท 33

　　"บ้าไปแล้ว นี่มันเกิดอะไรขึ้น?” คราวนี้อย่าว่าแต่คนในสกุลฉู่เลย แม้แต่คนนอกที่ไม่เคยรู้จักฉู่เฟิงมาก่อนก็พากันจับจ้องไปที่ฉู่เฟิง

　　"ไอ้หนุ่มน้อยคนนั้นคือใครกัน ทำไมคู่ต่อสู้ยอมแพ้ติดต่อกันตั้งสองคน"

　　"ไม่รู้สิ แต่ดูจากชุดแต่งกายน่าจะเป็นศิษย์สำนักมังกรคราม แต่ข้าติดตามงานการชุมนุมประจำตระกูลฉู่มาหลายปี ไม่เคยเห็นเจ้าหนุ่มคนนี้เลย"

　　"ต้องไม่ธรรมดาแน่ ๆ ยังไม่ทันประมือคู่ต่อสู้ก็ยอมแพ้เสียแล้ว วันหน้าต้องอนาคตไกลเป็นแน่"

　　สายตาทุกคู่ต่างหยุดที่ฉู่เฟิง พวกมันต่างคาดเดาเกี่ยวกับฉู่เฟิงไปต่าง ๆ นานา

　　"ถุย ไม่เห็นจะน่าสนใจอะไรเลย ก็แค่ขยะประจำ ตระกูล" คนสกุลฉู่ที่เกลียดชังฉู่เฟิงถึงกับสบถให้ทุกคนได้ยิน

　　"แล้วเจ้ารู้จักไอ้หนุ่มคนที่อยู่บนเวทีรึ?" ชายร่างใหญ่คนหนึ่งแสดงความกังขา

　　"ทำไมจะไม่รู้จัก ข้าเป็นคนสกุลฉู่นะ ต้องรู้จักอยู่แล้ว สวะยังไงก็คือสวะ"

　　"ฮ่า ๆ ข้าว่าพี่ชายท่านนี้ต้องมีอคติกับเจ้าหนุ่มนั่นแน่เลย อย่าหาว่าอย่างโน้นอย่างนี้เลยนะ ท่านก็ไม่ใช่เด็กแล้ว เลิกมีอคติกับเด็กมันเถอะ" ชายร่างใหญ่ถึงกับหัวเราะ

　　"อะไร เจ้าจะหาว่าข้าพูดจาให้ร้ายมันงั้นรึ? ข้าพูดความจริงต่างหาก" คนสกุลฉู่ผู้นั้นยังไม่ยอมลดราวาศอก

　　"เช่นนี้ดีกว่า ข้าขอพนันกับเจ้า ถ้ารอบต่อไปเจ้าหนุ่มคนนั้นแพ้ เงินสองตำลึงของข้าจะเป็นของเจ้า แต่ถ้ามันชนะ เจ้าก็ต้อง..." ชายร่างใหญ่ควักเงินสองตำลึงออกมาวางเดิมพันทันที

　　“กลัวเจ้าที่ไหน ข้ารับคำท้า" คนสกุลฉู่ควักเงินสองตำลึงออกมาวางเดิมพันด้วย มันยังมั่นใจว่านี่คือลาภลอย เดิมพันนี้มันต้องกินเรียบเห็น ๆ

　　"ข้ายอมแพ้" ยังไม่ทันหันกลับไปดูบนเวที คำพูดที่น่าประหลาดใจก็ดังขึ้นอีกครั้ง

　　คราวนี้คนสกุลฉู่ที่สบประมาทฉู่เฟิงถึงกับต้องอ้าปากค้าง เพราะคนที่สามที่ยอมแพ้ฉู่เฟิงในวันนี้คือฉู่เกา

　　"บ้าเอ๊ย มันเป็นไปได้อย่างไรวะเนี่ย?" ความจริงที่อยู่ตรงหน้าทำเอามันแทบบ้า

　　"พี่ชายท่านนี้ ขอโทษทีนะ ท่านแพ้พนันข้าแล้ว" ชาย ร่างใหญ่ย่อมไม่ต้องเกรงใจ คว้าเงินสองตำลึงไปจากมือของคนสกุลฉู่ทันที

　　เมื่อเห็นเงินสองตำลึงถูกฉกไปต่อหน้าต่อตา มันเจ็บแค้นจนหน้ามืด "แน่จริงลองพนันกันอีกยกสิ คราวนี้ข้าเดิมพันสามตำลึง"

　　"เอาสิ ข้ากลัวเจ้าที่ไหนกัน" ชายร่างใหญ่รับปากทันควัน

　　"ช้าก่อนพี่ชายทั้งสอง ขอข้าร่วมวงด้วยสิ ข้าพนันข้างไอ้หนุ่มที่เพิ่งชนะ"

　　"ข้าเอาด้วย ข้าพนันข้างไอ้หนุ่มคนนั้นเช่นกัน" พริบตาเดียววงพนันข้างเวทีการประลองคึกคักขึ้นมาทันที

　　"มาเลย ๆ มีใครอีก วันนี้ข้าสู้หมดหน้าตัก" ว่าแล้วคนสกุลฉู่ก็เทเงินออกมาหมดกระเป๋า รวมกันแล้วหลายสิบตำลึง

　　ไม่นึกไม่ฝันว่าการชนะแบบไม่ต้องเสียแรงของฉู่เฟิงจะ ทำให้ผู้ชมข้างเวทีอลหม่านถึงเพียงนี้

　　อย่าว่าแต่คนในสกุลฉู่เลย แม้แต่คนนอกก็พากัน วิพากษ์ วิจารณ์อย่างออกรส คาดเดาฐานะที่แท้จริงของฉู่เฟิง ไปต่าง ๆ นานา

　　ผู้คนรู้จักฉู่กูหยวี่และฉู่หงเฟยอย่างดี เพราะสองคนนี้คือทายาทรุ่นหลานระดับแถวหน้าของสกุลฉู่ แต่ฉู่เฟิงคือใครกัน?

　　ฝ่ายฉู่เฟิงก็เริ่มทำตัวไม่ถูก เพราะอย่างไรเสียมันก็ไม่ได้ตั้งใจทำให้เกิดเรื่องอลหม่านถึงเพียงนี้ มันแค่ต้องการ พิสูจน์ฝีมือตัวเองผ่านการประลองในการชุมนุมประจำตระ กูล เพียงเท่านั้น

　　ในขณะที่ฉู่เฟิงเริ่มกังวลใจ บนเวทีประลองปรากฏเงาร่างอรชร เมื่อมองดี ๆ ก็พบว่าเป็นฉู่เสว่นั่นเอง

　　"ท่านพี่ฉู่เฟิง ยินดีด้วยนะ ชนะรวดสี่ครั้งเชียวนะ" ฉู่เสว่ยิ้มให้

　　"เจ้านับผิดแล้ว ข้าเพิ่งจะชนะแค่สามครั้ง..." ฉู่เฟิงกล่าว ติดตลก แต่นึกอีกทีก็ชักจะไม่แน่ใจ "เดี๋ยวนะ อย่าบอกนะว่าเจ้าคือคู่ต่อสู้คนต่อไป... คือเจ้า"

　　ฉู่เสว่เห็นสีหน้างุนงงของฉู่เฟิงแล้วถึงกับขำ นางหันไปมองผู้อาวุโสที่นั่งอยู่ใต้เวทีแล้วกล่าวว่า "ข้าก็ขอยอมแพ้"

　　"หืมมมมม?"