Martial God Asura เทพสายฟ้าราชาสงคราม นิยาย บท 38

　　"ซ่า ซ่า ซ่า” ขณะที่ฉู่เฟิงก้าวลงจากเวที ก่อนที่มันจะออกไปจากลานประลองได้บังเกิดเสียง. ปรบมือสนั่นพร้อมกับเสียงไชโยโห่ร้องกึกก้อง

　　พวกมันมือไม้อ่อนทำอะไรไม่ถูก ทำได้เพียงจ้องมอง แผ่นหลังของฉู่เฟิงที่กำลังจะจากไป มีเพียงฉู่หยวนป้าที่ยิ้มและพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ "ดูเหมือนสีหน้าท่าทีอาฆาตของเจ้าหนุ่มนั้นจะลดลงแล้ว"

　　หลังจากที่ออกจากลานประลองแล้ว ฉู่เฟิงรีบมุ่งหน้าไปยังห้องพักรักษาตัวของฉู่กูหยวี่ หลังจากที่ฉู่หงเฟยลงมือ กับพี่ชายของมันอย่างอำมหิต จนทำให้ฉู่กูหยวี่ต้องหมดสติไปกว่าสองชั่วยาม จากนั้นฉู่กูหยวี่ก็เริ่มรู้สึกตัวและค่อย ๆ ลืมตาขึ้น

　　"น้องเฟิง เกิดอะไรขึ้นด้านนอกรึ ทำไมถึงมีเสียงดังเอะอะโวยวายเช่นนั้น?" ฉู่กูหยวี่ไม่ทราบเหตุการณ์ที่เกิด ณ ลานประลองยุทธ์

　　"ไม่มีอะไรหรอกท่านพี่" ฉู่เฟิงตอบกลับพร้อมทั้งส่งยิ้มราบเรียบ

　　"งั้นหรือ แสดงว่าท่านอาหกได้เป็นเจ้าสกุลคนใหม่แล้วสินะ ทั้งหมดเป็นเพราะข้า เพราะข้ามันไม่ได้เรื่อง หากข้าเอาชนะได้ ท่านพ่อก็คง..." ฉู่กูหยวี่ได้แต่ตำหนิตัวเอง

　　"กูหยวี่ เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?"

　　ทันใดนั้น ฉู่หยวนป้าก็เดินเข้ามาภายในห้องพักรักษาตัว พร้อมทั้งฉู่ยวน ฉู่เหรินอี้ ฉู่หนานซาน และผู้อาวุโสระดับสูงในตระกูลฉู่

　　"ท่านปู่ ข้าไม่เป็นอะไรมาก" เมื่อเห็นฉู่หยวนป้า มันจึงรีบลุกขึ้นทันที สำหรับท่านปู่แล้ว มันมิอาจดูหมิ่นดูแคลน เพียงแต่น้อย

　　"ดีแล้วที่เจ้าไม่เป็นอะไร" ฉู่หยวนป้าหัวเราะเบา ๆ สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความอ่อนโยนเป็นห่วงเป็นใยอย่างยิ่งยวด จากนั้นเขาก็เหลือบสายตาเพื่อส่งสัญญาณเป็นนัยยะ แก่ฉู่หนานซานซึ่งยืนอยู่ด้านหลัง

　　เมื่อเห็นแววตาเช่นนั้น ฉู่หนานซานรู้สึกอึดอัดใจอย่าง มาก จึงกล่าวว่า "กูหยวี่เอ๋ย เรื่องที่หงเฟยโจมตีเจ้า เจ้าอย่าได้เอามาใส่ใจเลย เพราะตอนนี้หงเฟย มันก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสยิ่งกว่าเจ้าเสียอีก"

　　"อะไรนะ? ฉู่หงเฟยได้รับบาดเจ็บรึ?" ฉู่กูหยวี่ตกตะลึงงงงัน

　　"ใช่..." ฉู่หนานซานหัวเราะด้วยน้ำเสียงแหบพร่าอันขื่น ขม ขณะที่เขาจ้องมองไปยังฉู่เฟิงอย่างแฝงนัยยะมากมาย

　　แววตาของฉู่หนานซานแสนจะว่างเปล่าไร้ซึ่งจุดสิ้นสุด ขณะที่ฉู่กูหยวี่ยังคงงงงวยกับเรื่องที่เกิดขึ้น แต่หลังจากนั้นไม่นาน กลับรู้สึกถึงบางสิ่งบางอย่าง พลันสีหน้าก็เปลี่ยนไปในทันที บังเกิดความรู้สึกแปลกใจ ในขณะที่ฉู่หยวนป้าเปิดปากเอื้อนเอ่ยวาจา

　　"เฟิงเอ๋อ (หลานเฟิง) เรื่องในวันนี้ต้องขอบคุณเจ้ามาก หากมิได้เจ้าช่วย ตระกูลฉู่ของเราคงถูกตระกูล สวี่เหยียบย่ำทำให้ขายหน้าเป็นแน่" ฉู่หยวนป้าพูดพร้อมทั้งหยิบหญ้าเซียนทิพย์สิบต้นออกมาจากกระเป๋า แล้วมอบมันให้แก่ฉู่เฟิง

　　"นี่มัน..." เมื่อทุกคนเห็นเช่นนั้น ต่างพากันอิจฉาตา ร้อน รางวัลชนะการประลองได้รับหญ้าเซียนทิพย์เพียงแค่สองต้นเท่านั้น แต่ตอนนี้ฉู่หยวนป้ากลับหยิบหญ้าเซียนทิพย์ออกมาตั้งสิบต้น จำนวนเหล่านี้ไม่ใช่น้อย ๆ เลยเมื่อเทียบกัน

　　"ท่านปู่ ท่านหมายความว่าอย่างไร?" ฉู่เฟิงแสร้งทำเป็นไม่เข้าใจเรื่องที่เกิดขึ้น

　　"นี่เป็นสิ่งที่เจ้าสมควรได้รับ รับไปซะ หากเจ้ารับมันไป ข้าจักรู้สึกสบายใจมากขึ้น" ฉู่หยวนป้ากล่าวพร้อมกับแสดงสีหน้าเจื่อนแฝงความรู้สึกผิด

　　เเม้ว่าเขาไม่เคยกลั่นแกล้งฉู่เฟิง ทว่าเขาก็รู้เสมอว่าฉู่เฟิงถูกคนในตระกูลกลั่นแกล้งมากเพียงใด สำหรับเหตุผลที่เขาไม่ขอยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้นั่นก็คือ... ภายในใจพวกมันไม่ชอบฉู่เฟิงเอาซะเลย

　　ทว่าในวันนี้ หากฉู่เฟิงไม่ยอมยื่นมือเข้ามาช่วย ตระกูลฉู่คงล่มสลายและกลายเป็นที่หัวเราะเยาะของทุกคนก็เป็นได้ นอกจากนี้ยังทำให้ชื่อเสียงของตระกูลฉู่เลื่องลือทั่วปฐพีอีก ด้วย

　　ในครานี้ ตระกูลต่าง ๆ ก็มีท่าทีที่ดีขึ้นต่อตระกูลฉู่ เมื่อฉู่หยวนป้ารู้ว่าเรื่องทั้งหมดเป็นเพราะฉู่เฟิง ด้วยเหตุนี้ เขาจึงรู้สึกละอายใจต่อฉู่เฟิงอย่างมาก

　　"ลูกเฟิง" เมื่อแลเห็นว่าฉู่เฟิงมีทีท่าลังเลใจ ฉู่ยวนจึงรีบเปล่งวาจาอย่างรวดเร็ว

　　"ฉู่เฟิง ขอบคุณท่านปู่" ฉู่เฟิงรับหญ้าเซียนทิพย์ไป แต่ใบหน้าของมันกลับไม่มีรอยยิ้มแม้แต่น้อย

　　ฉู่หยวนป้ามิได้รังเกียจท่าทีของฉู่เฟิงแต่อย่างใด ทว่าเขากลับรู้สึกปิติยินดีด้วยซ้ำไป จากนั้นเขาก็หมุนตัวหันมาพูดคุยกับฉู่ยวน "ในวันหน้า เราจะมอบเบี้ยเลี้ยงและส่งหญ้าเซียนทิพย์ปีละห้าต้นให้แก่หลานเฟิง"

　　วาจาที่เปล่งออกมาของฉู่หยวนป้า ไม่เพียงทำให้ฉู่ยวนตกตะลึงงัน แต่ยังทำให้คนอื่น ๆ ต่างงงงวยอีกด้วย

　　เนื่องจากมิเคยมีผู้ใดได้รับการปฏิบัติที่ดีเช่นนี้มาก่อน ซึ่งเห็นได้ชัดว่าฉู่หยวนป้าต้องการผลักดันพรสวรรค์ของฉู่เฟิง