ลูกเขยมังกร นิยาย บท 902

ผู้ชายคนนี้ใส่เสื้อหนังสีดำ ทรงผมที่หวีเรียบแปล้ มีหนวดสองข้างตรงริมฝีปากที่ตกแต่งอย่างเป็นระเบียบ แลดูแล้วรู้สึกว่าเขาค่อนข้างเป็นผู้ใหญ่หน่อย

ทันทีที่เฉินเฟิงลืมตาขึ้นมา ก็ได้เห็นไอ้หมอนี่ยืนอยู่ตรงหน้าแล้ว

แต่ว่าไอ้หมอนี่ก็ไม่ได้ทำอะไรเขาเหมือนหลายคนก่อนหน้านี้ เฉินเฟิงก็ถามอย่างแปลกใจว่า “แกเป็นใครอีกล่ะ?”

คนนั้นก็พูดเสียงเบาว่า “ฉันเป็นคนที่จะมาช่วยแก เรียกฉันว่าไป๋ซิงก็ได้”

เฉินเฟิงย่อมไม่เคยได้ยินชื่อนี้เป็นธรรมดา แต่เขาก็ไม่ใส่ใจ ได้แต่ถามว่า “แกจะช่วยฉันออกไปได้ยังไงล่ะ?”

ไป๋ซิงก็พูดว่า “ก็พาแกออกไปอย่างนี้ไง”

เฉินเฟิงพูดอย่างแปลกใจว่า “หรือว่าจะไม่มีใครขัดขวางแกเลยเหรอ ฉันเป็นคนที่ฆ่าหลานของตระกูลนี้เลยนะ พวกเขาคงไม่ปล่อยให้ฉันออกไปง่ายๆหรอก”

ไป๋ซิงพยักหน้าแล้วพูดว่า “ฉันรู้ แต่ว่าแกตามฉันออกไปพวกเขาก็ไม่กล้าขัดขวางแล้ว”

เฉินเฟิงก็ได้แต่มองหน้าเขา ดูเหมือนว่าจะให้เขาพิสูจน์ว่าคำพูดของเขาเป็นจริงหรือไม่

ไป๋ซิงก็ไม่ได้พูดอะไรอีก หยิบกุญแจออกมาจากกระเป๋าหนึ่งดอก เดินมาถึงข้างตัวเฉินเฟิงแล้วใช้กุญแจไขโซ่ตรวนในมือและขาของเขาออกไปจนหมด

ร่างกายของเฉินเฟิงตอนนี้อ่อนแอมาก เมื่อไม่มีโซ่ตรวนช่วยยึดตัวเขาไว้แล้ว เขาจึงล้มลงไปกับพื้นทันที

“ตอนนี้เชื่อคำพูดฉันแล้วยังล่ะ?” ไป๋ซิงก็มองลงไปยังเฉินเฟิง

จากนั้นเขาก็นั่งยองๆลงไปใกล้ตัวเฉินเฟิง แล้วหยิบยาเม็ดหนึ่งออกมาจากกระเป๋า พูดกับเขาว่า “ยาเม็ดนี้จะช่วยกระตุ้นให้พละกำลังที่ซ่อนเร้นอยู่ภายในร่างกายของแกออกมา ทำให้แกสามารถขยับตัวได้กระฉับกระเฉงอย่างน้อยก็สองชั่วโมง”

เขาหยิบยาเม็ดนั้นยื่นให้ตรงหน้าเฉินเฟิง เฉินเฟิงพูดว่า “มันคงไม่ได้ง่ายดายขนาดนั้นล่ะมั้ง?”

“เกี่ยวกับผลข้างเคียงพวกนั้น สำหรับแกแล้วมันมีความจำเป็นด้วยเหรอ ขอเพียงไม่ตายไปเสียก่อน มันก็น่าจะดีกว่าตอนนี้มากแล้วนะ” ไป๋ซิงพูด

ดูเหมือนเฉินเฟิงก็คล้อยตามเขา จึงได้กลืนยาเม็ดนั้นลงไป

แล้วก็เป็นจริงอย่างที่พูด พละกำลังภายในตัวเขาก็เริ่มค่อยๆฟื้นขึ้นมา ร่างกายก็เริ่มเปลี่ยนเป็นร้อนผ่าว ราวกับเป็นอาการฮึกเหิมครั้งสุดท้ายของคนใกล้ตาย

ผ่านไปสักครู่ ในที่สุดเฉินเฟิงก็ลุกขึ้นมายืนได้แล้ว เขาพูดกับไป๋ซิงที่อยู่ข้างๆด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “แกไม่กลัวเหรอว่าตอนนี้ฉันจะฆ่าแก”

ไป๋ซิงกลับไม่มีความกลัวอะไรเลย “แกคิดว่ามีความจำเป็นเหรอ? ต่อให้ฆ่าฉันตอนนี้ได้แล้ว แกก็ออกไปไม่ได้อยู่ดี”

ขณะที่พวกเขาพูดคุยกันอยู่นั้น หน้าประตูคุกใต้ดินนี้ก็มีคนเดินเข้ามา ดูเหมือนว่าพวกเขาจะเป็นคนของตระกูลเฉียน

หนึ่งในจำนวนนั้นตะโกนพูดกับไป๋ซิงว่า “คุณชายไป๋ ทำไมคุณถึงทำอย่างนี้ล่ะ นายท่านถึงแม้จะตกลงกับคุณไว้แล้ว แต่ก็ไม่ได้บอกว่าจะให้คุณพาตัวคนนี้ไปด้วยนะ”

ไป๋ซิงตอบอย่างเรียบเฉยว่า “ต่อให้ฉันคิดจะจัดการกับไอ้หมอนั่น มันก็เป็นเรื่องภายในของตระกูลไป๋ ไม่ต้องรอให้พวกแกมาชี้นิ้วสั่งการหรอก ไสหัวออกไปให้พ้น”

พูดจบเขาก็เดินนำหน้าไป เฉินเฟิงก็เดินตามหลังขึ้นไป

เมื่อเดินผ่านสองคนนั้น พวกเขาก็ไม่มีทีท่าว่าจะลงมือ หนำซ้ำยังคิดจะพูดอะไรอีก แต่กลับถูกไป๋ซิงมองตาขวาง จึงได้แต่หยุดพูดต่อไป

เมื่อมาถึงด้านบนสุดแล้ว ชายชราหลังค่อมก็ได้มายืนรออยู่ที่นี่แล้ว เขามองไปยังไป๋ซิงแล้วพูดตำหนิว่า “ถ้าแกคิดจะจัดการกับน้องชายแก ฉันก็ช่วยแกได้ แต่คนคนนี้ แกจะต้องทิ้งไว้ที่นี่”

ไป๋ซิงมองเขาอย่างเหยียดหยามแล้วพูดว่า “ตาแก่เฉียน แกนึกว่าฉันไม่รู้เหรอว่าแกกำลังคิดอะไรอยู่ ไอ้หมอนั่นอยากจะได้ผู้หญิงสองคนนั้น แต่ฉันจะไม่ให้เขาได้สมหวังดั่งใจหรอก ส่วนแกถ้าคิดจะจัดการกับเขา งั้นก็ทำต่อไปได้เลย สิ่งที่แกสมควรจะได้รับนั้น ฉันก็จะจัดให้แกไม่ขาดแม้แต่สตางค์แดงเดียว”

จากนั้นก็ไม่ไปสนใจอีกแล้ว เดินตรงไปยังประตูทางออก

เฉินเฟิงก็มองไปยังชายชราคนนั้นแวบเดียว ท่ากลางสายตาที่โกรธแค้นสุดขีดของฝ่ายตรงข้าม เฉินเฟิงก็เดินจากไปเช่นนี้เลย

ด้านนอกประตูก็มีรถมารอพวกเขาอยู่แล้ว ไป๋ซิงให้เฉินเฟิงขึ้นรถ แต่ก็ไม่รู้ว่าจะไปที่ไหน ไป๋ซิงก็อยู่ในท่าทีที่เงียบสงบมาโดยตลอด เฉินเฟิงจึงไม่ได้ถามอะไร