บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 1148

“เขากลับคำใช่ไหม ลินนี่?”

เมเดลีนพยักหน้า แต่ไม่ได้ตอบกลับอะไร ในใจของเธอยังคงดังก้องไปด้วยคำพูดที่ไรอันบอกกับเจเรมี่ “ลืมไปแล้วเหรอว่าเรามีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกันแล้ว”

เธอรู้สึกปวดหัว และอยู่ดี ๆ ก็เปิดประตูรถแล้วเดินไปที่ถังขยะข้างถนนแล้วโยนเค้กทิ้งไป

เมื่อหันกลับมาเธอก็พบว่าเจเรมี่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอแล้ว

เขาไม่พูดอะไร แต่กลับวางมือบนหลังมือของเธอพลางดึงคนตัวเล็กเข้าสู่อ้อมแขนแล้วกอดเธอเอาไว้แน่น

“ไม่ว่าเขาจะพูดอะไร มันจะไม่เปลี่ยนความรู้สึกที่ผมมีต่อคุณ” เขาปลอบเธอและเข้าใจว่าเมเดลีนกำลังกังวลเรื่องอะไร “ให้ผมจัดการมันเอง โอเคไหม? ผมจะให้เขาเซ็นเอกสารให้ได้”

เมเดลีนเงยหน้าขึ้นทันที ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความกังวล “อย่าทำอะไรไม่คิดหน้าคิดหลังนะ เจเรมี่ ฉันไม่อยากให้เกิดอะไรขึ้นกับคุณอีก”

เจเรมี่เข้าใจว่าทำไมเมเดลีนถึงกังวล “ผมอยากจะอยู่กับคุณนาน ๆ นะ ผมจะไม่ทำอะไรบ้า ๆ อีก ผมสัญญา”

“รู้ไหมว่าเมื่อกี้คุณดูน่ากลัวแค่ไหน?”

“ผมทำให้คุณกลัวหรือเปล่า?” เจเรมี่ถามด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน

เธอจึงพยักหน้า ดวงตาที่มัวหมองของเธอดูจริงจังขึ้นมา “ตอนนั้นคุณเกลียดฉัน คุณยังไม่ดูน่ากลัวขนาดนี้เลยด้วยซ้ำ”

เจเรมี่รู้สึกว่าหัวใจของเขาบีบรัดแล้วหัวเราะออกมา “ผมทำให้ลินนี่กลัวเหรอเนี่ย? โอเค ๆ ไม่ดีเลย ผมขอโทษนะ ชู่ ไม่เป็นไร งั้นมาให้ผมปลอบคุณดีกว่าไหม หืม?”

เขาโน้มตัวลงมาประกบริมฝีปากจูบกับเธออย่างลึกซึ้ง

“เรากลับบ้านกันเถอะ ลินลี่”

“ค่ะ กลับบ้านของเรา”

เมื่อมองไปที่ร่างสูง เมเดลีนก็รู้สึกว่าอารมณ์ของเธอดีขึ้นมาก

ยังไม่ดึกมากเท่าไหร่ในตอนที่เมเดลีนให้เจเรมี่ขับรถมาส่งยังคฤหาสน์วิทแมน

เป็นเวลาทั้งวันที่ไม่ได้เจอเด็ก ๆ เลย เมเดลีนจึงคิดถึงลูกมาก