บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 1149

‘แดดดี้’

คำนั้นสั่นคลอนความรู้สึกของเจเรมี่เป็นอย่างมาก มันสะท้อนในดวงตาของเขา และยิงทะลุเข้าไปที่หัวใจของเขา

ลิเลียนกำลังส่งยิ้มจริงใจให้ ขณะที่จ้องมองและยกแขนของเธอขึ้นสูงในอากาศ

เธอกำลังรอ รอให้เจเรมี่รับภาพที่เธอวาดไป เธอกำลังรอให้เจเรมี่เห็นคำว่า ‘แดดดี้’ ที่เธอเขียนเองกับมือ

บนกระดาษมีรูปของพวกเขาทั้งห้าคนประกอบกันเป็นครอบครัวของเธอ

ลูกสาวคนเดียวของครอบครัวจับมือกับผู้ชายคนที่โดดเด่นที่สุดในรูป เธอมองเขาขณะที่เรียกเขาว่า ‘แดดดี้’

ในที่สุดเธอก็เรียกเขาว่าเป็นพ่อของเธอ

ในที่สุดเธอก็เข้าใจว่าเขาเป็นพ่อผู้ให้กำเนิดที่แท้จริง

เธอไม่สามารถพูดได้ แต่ภาพวาดเป็นเครื่องพิสูจน์ที่ชัดเจนถึงความปรารถนาที่อยากจะเรียกเขาว่าพ่อ

ลูกกระเดือกของเจเรมี่ขยับขณะที่พยายามฝืนไม่ให้ร้องไห้ออกมา

ภายใต้การจ้องมองอย่างคาดหวังของลิเลียน เจเรมี่กลับเลือกที่จะหันหลังและจากไป

การหลบหนีของเขาทำให้รอยยิ้มบนใบหน้าเล็ก ๆ ของลิเลียนหายไป ขณะที่ความสิ้นหวังเริ่มเข้ามาแทนที่ในดวงตากลมโตของเธอ

เมเดลีนเองก็ไม่เข้าใจการกระทำของเจเรมี่ เธอจึงได้แต่ก้มลงกอดเจ้าหญิงผู้ผิดหวังเอาไว้แน่น

“ลิเลียน เจ้าหญิงผู้สมบูรณ์แบบของแม่ ไม่เป็นไรนะจ๊ะ” เมเดลีนปลอบโยนแม้ในใจของเธอจะเจ็บปวด

เมื่อมองดูภาพที่ลูกของเธอตั้งใจวาดขึ้นมา เมเดลีนก็รู้ได้ทันทีว่าเด็กน้อยเข้าใจทุกอย่าง

เธอรู้ว่าเจเรมี่คือพ่อที่แท้จริงของตัวเอง

แต่กว่าเธอจะก้าวข้ามความกลัวในจิตใจมาได้ เธอก็เรียกเขาว่าพ่อไม่ได้แล้ว และภาพวาดก็เป็นเพียงสิ่งเดียวที่เธอสามารถทำให้ได้ในตอนนี้

ถึงกระนั้นเจเรมี่ก็ยังคงเพิกเฉยต่อเธอ

“แดดดี้เป็นอะไรไปครับแม่? ลิลลี่วาดได้ดีมากเลยนะ แต่ทำไมพ่อไม่ดูเลย?” แจ็คสันเดินเข้ามาถาม

เมเดลีนรู้สึกอบอุ่นใจ เมื่อจ้องมองไปที่ร่างเล็ก ๆ ทั้งสอง เธอรู้สึกโล่งใจและเสียใจในเวลาเดียวกัน

เด็กสองคนนี้ไม่เคยได้รับโอกาสให้มีวัยเด็กที่ไร้กังวลแบบเด็กคนอื่น ๆ และพวกเขาก็ไม่ได้รับความสุขจากความรักของพ่อแม่ในเวลาเดียวกัน

หัวใจของเมเดลีนหม่นหมองลง ‘ลูก ๆ ของฉันต้องประสบกับวัยเด็กที่น่ากลัวเช่นเดียวกับฉันงั้นเหรอ?’ เธอถามตัวเอง เมื่อมองดูภาพวาดในมือใกล้ ๆ ใจของเมเดลีนก็ยิ่งปวดร้าว

เธอถือภาพวาดไว้และเดินไปที่ลานสนามหญ้าหน้าบ้าน

เธอมองไปรอบ ๆ และพบเจเรมี่ยืนอยู่ข้างแปลงดอกไม้ ขณะที่หันหลังให้เธอดูเหมือนกับว่าชายหนุ่มจะกำลังเช็ดหางตาอยู่

เธอพบว่าสิ่งนี้ดูแปลก ๆ เมเดลีนจึงเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นแล้วเข้าไปหาเขา

เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของเธอ เจเรมี่ก็หันกลับมา

ภายใต้แสงจันทร์สีเงิน ใบหน้าอันน่าดึงดูดใจของเจเรมี่กลับสงบนิ่งราวกับว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเขาเลย

เมเดลีนไม่ได้โกรธเลย เมื่อเธอต้องพบกับท่าทางเฉยเมยนั้น เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่สงบ “ถ้าจนถึงตอนนี้แล้วฉันยังมีความสงสัยและคำถาม ฉันคงไม่เหมาะกับคุณแล้วล่ะ เจเรมี่”