บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 1149

‘แดดดี้’

คำนั้นสั่นคลอนความรู้สึกของเจเรมี่เป็นอย่างมาก มันสะท้อนในดวงตาของเขา และยิงทะลุเข้าไปที่หัวใจของเขา

ลิเลียนกำลังส่งยิ้มจริงใจให้ ขณะที่จ้องมองและยกแขนของเธอขึ้นสูงในอากาศ

เธอกำลังรอ รอให้เจเรมี่รับภาพที่เธอวาดไป เธอกำลังรอให้เจเรมี่เห็นคำว่า ‘แดดดี้’ ที่เธอเขียนเองกับมือ

บนกระดาษมีรูปของพวกเขาทั้งห้าคนประกอบกันเป็นครอบครัวของเธอ

ลูกสาวคนเดียวของครอบครัวจับมือกับผู้ชายคนที่โดดเด่นที่สุดในรูป เธอมองเขาขณะที่เรียกเขาว่า ‘แดดดี้’

ในที่สุดเธอก็เรียกเขาว่าเป็นพ่อของเธอ

ในที่สุดเธอก็เข้าใจว่าเขาเป็นพ่อผู้ให้กำเนิดที่แท้จริง

เธอไม่สามารถพูดได้ แต่ภาพวาดเป็นเครื่องพิสูจน์ที่ชัดเจนถึงความปรารถนาที่อยากจะเรียกเขาว่าพ่อ

ลูกกระเดือกของเจเรมี่ขยับขณะที่พยายามฝืนไม่ให้ร้องไห้ออกมา

ภายใต้การจ้องมองอย่างคาดหวังของลิเลียน เจเรมี่กลับเลือกที่จะหันหลังและจากไป

การหลบหนีของเขาทำให้รอยยิ้มบนใบหน้าเล็ก ๆ ของลิเลียนหายไป ขณะที่ความสิ้นหวังเริ่มเข้ามาแทนที่ในดวงตากลมโตของเธอ

เมเดลีนเองก็ไม่เข้าใจการกระทำของเจเรมี่ เธอจึงได้แต่ก้มลงกอดเจ้าหญิงผู้ผิดหวังเอาไว้แน่น

“ลิเลียน เจ้าหญิงผู้สมบูรณ์แบบของแม่ ไม่เป็นไรนะจ๊ะ” เมเดลีนปลอบโยนแม้ในใจของเธอจะเจ็บปวด

เมื่อมองดูภาพที่ลูกของเธอตั้งใจวาดขึ้นมา เมเดลีนก็รู้ได้ทันทีว่าเด็กน้อยเข้าใจทุกอย่าง

เธอรู้ว่าเจเรมี่คือพ่อที่แท้จริงของตัวเอง

แต่กว่าเธอจะก้าวข้ามความกลัวในจิตใจมาได้ เธอก็เรียกเขาว่าพ่อไม่ได้แล้ว และภาพวาดก็เป็นเพียงสิ่งเดียวที่เธอสามารถทำให้ได้ในตอนนี้

ถึงกระนั้นเจเรมี่ก็ยังคงเพิกเฉยต่อเธอ

“แดดดี้เป็นอะไรไปครับแม่? ลิลลี่วาดได้ดีมากเลยนะ แต่ทำไมพ่อไม่ดูเลย?” แจ็คสันเดินเข้ามาถาม