บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 1150

คำพูดของเธอทำให้เจเรมี่ตะลึงงัน แต่เมเดลีนเพียงแค่ยิ้มและส่งภาพวาดให้เขา

“ฉันรู้ว่าคุณมีเหตุผลของตัวเองที่ต้องทำแบบนั้น แล้วฉันก็รู้ด้วยว่าคุณรอฟังเธอพูดคำนั้นมานานมากแล้ว…”

เจเรมี่รู้สึกว่าการระงับอารมณ์ของเขายากขึ้นเมื่อเมเดลีนส่งภาพวาดที่มีคำว่า ‘แดดดี้’ ให้กับเขา

เขาไม่พูดอะไรเพียง แต่เอื้อมมือไปหยิบภาพวาดที่ลิเลียนวาดด้วยหัวใจของเธอมาดู

“ฉันจะไปดูพุดดิ้ง คุณค่อย ๆ ดูมันไปก็ได้” จากนั้นเมเดลีนก็หันหลังกลับไป

ตอนนี้เขาอยู่คนเดียวในลานที่ว่างเปล่า

เจเรมี่จ้องมองไปที่ภาพวาดภายใต้แสงจันทร์ และใช้นิ้วเรียวไล้ตามกระดาษนั้น ก่อนที่มันจะหยุดอยู่บนเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่กำลังร้องเรียกพ่อของเธอ

สายลมยามค่ำคืนพัดมาที่เขาพร้อมกลิ่นหอมสดชื่นของดอกไม้

แต่ถึงอย่างนั้นเจเรมี่ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกถึงความขมขื่นขึ้นมาแทน

เบื้องหน้าของเขาคือภาพวาดที่มีสีสันและดูอบอุ่น ทว่าในแววตาของเขากลับเต็มไปด้วยสีเทา

“แดดดี้ขอโทษนะ ลิเลียน”

ขอบตาของเขาร้อนผ่าวและเปียกชื้นเมื่อเรียกชื่อของเธอ

“แดดดี้มีความสุข มีความสุขมาก” เขาพึมพำเบา ๆ ขณะเก็บภาพวาดไว้ใกล้อกอย่างระมัดระวัง

เจเรมี่และเมเดลีนค้างคืนที่คฤหาสน์วิทแมน

เวลาประมาณเที่ยงคืน เจเรมี่ก็ค่อย ๆ ย่องลงจากเตียงอย่างระมัดระวัง และเข้าไปในห้องนอนของลิเลียน

อากาศกำลังค่อย ๆ เข้าสู่ฤดูร้อน อุณหภูมิก็เริ่มสูงขึ้น เมื่อเข้าไปในห้องก็พบว่าลิเลียนเตะผ้าห่มออกไปด้านข้าง และชุดนอนของเธอก็ร่นขึ้นมาที่หน้าท้อง เผยให้เห็นขอบหน้าท้องเล็ก ๆ ของเธอ

เจเรมี่เดินเข้ามาห่มผ้าให้แจ็คสัน ก่อนจะเดินไปที่เตียงนอนของลิเลียน หลังจากจัดเสื้อผ้าของเจ้าหญิงน้อยเรียบร้อยแล้ว เขาก็ห่มผ้าให้เธออย่างเบามือเช่นกัน

“ลิเลียน” เขาเรียกเบา ๆ ด้วยสายตาที่อ่อนโยน

เขาอยากจะเฝ้าดูเจ้าหญิงน้อยของเขาเงียบ ๆ เมื่อขนตาของเด็กน้อยเริ่มขยับ และเธอก็ค่อย ๆ ลืมตาขึ้น

เจเรมี่ที่นั่งข้างเตียงกำลังมองดูลิเลียนกะพริบตาในขณะที่เธอเอื้อมมือมาจับมือของเขาเบา ๆ

เขาตกตะลึงก่อนจะจับมือเล็ก ๆ ไว้ในฝ่ามือของเขาเอง

ลิเลียนยิ้มโดยไม่รู้ตัว ก่อนที่ดวงตาของเธอจะปิดลงอีกครั้งแล้วก็หลับไป

ราวกับว่าทั้งหมดนี้เป็นความฝันสำหรับเธอเท่านั้น

แทนที่จะหันหลังจากไป ในความฝันพ่อของเธอกลับจับมือเธอแน่นขึ้น มันอบอุ่น ช่างอบอุ่นเหลือเกิน…

เมเดลีนมองสถานการณ์จากตรงประตูและรู้สึกหัวใจของเธอหนักอึ้งขึ้นมา

ทำไมเขาถึงต้องเย็นชากับลิเลียนขนาดนั้นด้วย? ทำไม?

เธอเฝ้ามองจากประตูนานพอ ๆ กับที่เจเรมี่นั่งอยู่ในห้องของเด็ก ๆ และหลังจากได้ยินเสียงฝีเท้าของเขาขยับ เธอก็รีบกลับไปที่ห้องนอน

เจเรมี่ไปสูบบุหรี่ที่ระเบียงเงียบ ๆ โดยไม่รู้ว่าเมเดลีนตื่นอยู่

ไม่นานหลังจากนั้นเขาก็เดินไปนอนข้าง ๆ เมเดลีนบนเตียง

เขาโอบแขนรอบตัวเธอแล้วจูบเธอเบา ๆ ในขณะที่นิ้วเรียวก็ลูบไล้คิ้วของเธออย่างทะนุถนอม

“ราตรีสวัสดิ์นะ ลินนี่”

“...”

เมเดลีนแสร้งทำเป็นหลับ แต่เมื่อเจเรมี่เข้าใกล้ เธอก็ได้กลิ่นหญ้าจาง ๆ จากตัวของเขา

ทำไมบุหรี่ธรรมดาถึงได้มีกลิ่นที่สดชื่นขนาดนี้?

แม้จะสับสน แต่เมเดลีนก็ผล็อยหลับไปก่อนที่เธอจะรู้ตัว

เช้าวันรุ่งขึ้นหญิงสาวยังคงหลับใหล ในตอนที่เธอได้ยินเสียงโทรศัพท์สั่นเตือนไม่หยุด

เธอพลิกตัวไปเห็นว่าเป็นสายที่มาจากเอวา “ทำไมถึงโทรมาแต่เช้าขนาดนี้ล่ะ เอวา?”

“เธอยังหลับอยู่เหรอ แมดดี้? เห็นข่าวด่วนในอินเทอร์เน็ตหรือยัง?”