บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 1147

เมเดลีนรู้สึกอึดอัดเป็นอย่างมากในอ้อมแขนของไรอัน เธอพยายามดิ้นและเอียงศรีษะเพื่อหลบเลี่ยงสัมผัสจากเขาในทันที

“ทำอะไรน่ะ? ปล่อยฉันนะไรอัน!”

เมเดลีนดิ้นแรงขึ้นขณะอยู่ในอ้อมแขนของเขา แต่จู่ ๆ ไรอันก็เอื้อมมือไปจับหลังศีรษะของเธอและบังคับให้เธอมองมาที่เขา

ดวงตาของเขาเย็นชาตรงกันข้ามกับความอ่อนโยนที่เขาแสดงก่อนหน้านี้อย่างสิ้นเชิง

“ไรอัน?” เมเดลีนไม่รู้สึกคุ้นเคยกับชายตรงหน้าอีกต่อไป

ไรอันเพียงแค่ยิ้ม “รู้ไหมเอวลีน? คุณเป็นของขวัญวันเกิดที่ดีที่สุดเท่าที่ผมเคยได้รับมาเลย”

“...”

เมื่อเมเดลีนได้ยินความหมายลึกซึ้งเบื้องหลังคำพูดเหล่านั้นแววตาของเธอก็แข็งกร้าวขึ้นมา เธอไม่มีทางปล่อยให้เขาทำตามใจตัวเองได้อีกต่อไป

เธอกำลังจะโต้กลับด้วยพละกำลังทั้งหมดที่มี ทว่าฝ่ามือที่คุ้นเคยจับไหล่เธอไว้แน่นแล้วดึงเธอออกจากการเกาะกุมของไรอันทันที

ขณะที่ถูกดึงเข้าไปในอ้อมแขนของเจเรมี่ เมเดลีนก็สังเกตเห็นรังสีเย็นยะเยือกจากเจเรมี่อย่างชัดเจน เขาคว้าคอเสื้อของไรอันแล้วชกไปที่ใบหน้าอีกฝ่ายอย่างแรงโดยมีการยั้งคิด ราวกับว่ามีซาตานกำลังครอบงำเขาอยู่

“ไรอัน โจนส์! ฉันไม่สนใจว่าแกจะแตะต้องใคร แต่ต้องไม่ใช่เธอ!” น้ำเสียงของเจเรมี่เย็นชาและดวงตาของเขาจับจ้องไปที่ไรอันราวกับนกอินทรีที่จ้องมองอย่างแข็งกร้าว นี่ดูจะเป็นความโหดร้ายมุมใหม่ ๆ ที่เจเรมี่แสดงออกมา!

หลังจากรับหมัดหนัก ๆ มา ไรอันก็มองไปด้านข้างขณะที่ยกนิ้วขึ้นเพื่อเช็ดเลือดบริเวณมุมปากของตัวเองเบา ๆ จากนั้นริมฝีปากของเขาก็คลี่ยิ้มเฉยเมย

เขาจ้องไปที่เจเรมี่ซึ่งกำลังโกรธเกรี้ยว “แต่เธอคือภรรยาของผม เจเรมี่ วิทแมน”

ไรอันตอบกลับอย่างแผ่วเบา

มันเป็นสิ่งที่ทำให้เจเรมี่ระเบิดอารมณ์ออกมา แล้วเข้าไปจับคอเสื้อของไรอันอีกครั้ง

ดวงตาที่กระหายเลือดของเขาจับจ้องไปที่ไรอันหนักขึ้น

“เธอเป็นภรรยาฉัน!” เจเรมี่ถ่มน้ำลายออกมา ขณะที่ออร่าเย็นยะเยือกขยายความรุนแรงมากขึ้น

เห็นได้ชัดว่าเขาไม่พอใจและเจ็บปวดเพียงใดกับข้อเท็จจริงที่ว่าเมเดลีนยังคงเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของไรอัน

“เธอเคยเป็นของคุณ แต่ตอนนี้ทุกคนในเกลนเดลรู้แล้วว่า เอวลีน มอนต์โกเมอรีเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของผม ลืมไปแล้วหรือไงว่าเรามีความสัมพันธ์ลึกซึ้งต่อกันแล้ว?” ไรอันตอบอย่างไม่สะทกสะท้าน เขาพยายามกระตุ้นเจเรมี่อีกครั้ง

“ไปกันเถอะค่ะ เจเรมี่” เมเดลีนดึงมือของเขา

ชายหนุ่มลดปืนลงอย่างช้า ๆ และขณะที่เมเดลีนดึงเขาไป เจเรมี่ก็หันไปหยิบเค้กบนม้านั่งไปด้วย

“แกไม่สมควรได้รับมัน” เจเรมี่พูดก่อนจะดึงเมเดลีนเข้ามาไว้ในอ้อมแขนอย่างแนบแน่น แล้วเดินจากไปพร้อมกับเธอ

ไรอันถูกทิ้งให้มองภาพนั้นอยู่เพียงลำพัง แล้วชายหนุ่มก็ขยับริมฝีปากเป็นรอยยิ้มเงียบ ๆ

…

ระหว่างทางกลับบ้าน อารมณ์ของเมเดลีนจมดิ่งลงเหว ขณะถือเค้กที่เจเรมี่เอากลับมาด้วย

เธอรู้สึกหงุดหงิดเมื่อนึกถึงคำพูดของไรอัน และความจริงที่ว่าจู่ ๆ เขาก็ตัดสินใจจะไม่หย่ากับเธอ

เจเรมี่หยุดรถตรงข้างถนนซึ่งเปลี่ยวร้าง เขากำพวงมาลัยเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนที่เขาจะหันกลับมามองที่เมเดลีน