บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 1146

ณ ริมฝั่งแม่น้ำอันว่างเปล่าไร้ผู้คน ไรอันซึ่งสวมสูทสีดำกำลังยืนรออยู่เงียบ ๆ และจ้องมองไปยังผืนน้ำเบื้องหน้าด้วยท่าทางสง่างาม

เมเดลีนให้เจเรมี่รออยู่ในรถ ขณะที่ตัวเธอเองเดินเข้าไปหาไรอันจากด้านหลังพร้อมกับเค้กในมือ

“ฉันมาแล้ว ขาของคุณเป็นอย่างไรบ้างคะ ไรย์?”

ไรอันหันหลังกลับมาช้า ๆ

พระอาทิตย์ลับขอบฟ้าอยู่ทางด้านหลัง ใบหน้าเย็นชาและอันตรายปรากฎต่อหน้าของเมเดลีนซึ่งเป็นสิ่งที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน ทว่าเขาก็ยังส่งรอยยิ้มที่อบอุ่นกลับมาให้

“สุขสันต์วันเกิดค่ะ” เมเดลีนยื่นเค้กให้ “ฉันคิดไม่ออกว่าคุณจะอยากได้ของขวัญแพง ๆ อะไรจากฉัน ฉันก็เลยตัดสินใจทำเค้กให้คุณแทน”

“ขอบคุณนะครับ เดี๋ยวผมจะเอาไว้ชิมทีหลัง” ไรอันหยิบเค้กขึ้นมาและจ้องมองมัน “คุณช่วยเปิดแล้วจุดเทียนให้ผมได้หรือเปล่า? ผมอยากจะอธิษฐานสักหน่อย”

“ได้สิคะ” เมเดลีนเปิดกล่องแล้วดึงเทียนแท่งหนึ่งออกมาแล้วจิ้มเข้าไปในเค้ก

ทว่าเธอกลับไม่ได้เตรียมอะไรมาสำหรับจุดไฟ เห็นอย่างนั้นไรอันจึงดึงไฟแช็กออกมาจากกระเป๋าและจุดมันเอง

พระอาทิตย์อัสดงเคลื่อนพลบค่ำเข้ามา เปลวเทียนอันริบหรี่เริงระบำท่ามกลางสายลมเบา ๆ

เจเรมี่นั่งอยู่ในรถไม่ไกล กำลังมองดูเหตุการณ์ตรงหน้าเขาด้วยดวงตาเฉียบคมซึ่งจับจ้องไปที่ไรอันไม่วางตา

เพราะว่าเจเรมี่กำลังรออยู่ในรถเมเดลีนจึงไม่อยากให้เขาต้องรอนานเกินไป เธอจะกลับออกไปทันทีหลังจากที่ไรอันอธิษฐาน เป่าเทียน และเซ็นใบหย่าเสร็จ

นี่จะเป็นการสิ้นสุดความสัมพันธ์ระหว่างเธอและไรอัน

เมื่อเห็นว่าเดลีนดูเหมือนจะกำลังครุ่นคิดอะไรอยู่ ริมฝีปากของไรอันก็โค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มร้าย

“รู้ไหมว่าผมขออะไร เอวลีน?” ไรอันถาม

เมเดลีนไม่รู้แล้วก็ไม่ได้อยากจะรู้ เธอเพียงแค่ยิ้มและตอบว่า “ไม่ว่าจะเป็นอะไร ฉันหวังว่ามันจะเป็นจริงค่ะ”

ไรอันพยักหน้าในขณะที่รอยยิ้มของเขากว้างขึ้น “ขอบคุณนะ ผมมั่นใจว่ามันจะเป็นจริง”

เขาหันหลังกลับและเดินไปหยิบเอกสารการหย่าที่ม้านั่งมาให้กับเมเดลีน

“นี่คือเอกสารที่คุณให้ผมก่อนหน้านี้”

“คุณเซ็นหรือยังคะ?” เมเดลีนถาม รู้สึกมีความสุขมากขึ้นกับทุกวินาทีที่ผ่านไป

ในที่สุดเธอก็จะสามารถอยู่กับเจเรมี่ได้โดยไม่ต้องหลบซ่อนอีก

เมเดลีนคิดกับตัวเอง ขณะที่เผยรอยยิ้มบนใบหน้าสวย

ทว่าในวินาทีถัดมา เธอก็เห็นไรอันส่ายหัว “ผมไม่ได้เซ็น”

รอยยิ้มของเมเดลีนสลดลงเล็กน้อย “หรือว่ามีเงื่อนไขอะไรที่คุณอยากจะเปลี่ยนเหรอคะ ไรย์?”

“ไม่มีหรอก” ไรอันส่ายหัวและจ้องมาที่เมเดลีนเขม็ง “เพราะคำอธิษฐานของผมเมื่อกี้ คือการได้อยู่กับผู้หญิงที่ผมรักตลอดไป และเราก็ไม่จำเป็นต้องพรากจากกัน”

“...”

จากคำพูดของไรอัน ทำให้เมเดลีนรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

เธอไม่มีโอกาสได้พูดอะไรในตอนที่ไรอันหยิบไฟแช็กออกมาจุดไฟตรงมุมใบหย่าต่อหน้าต่อตาเธอ

เมเดลีนมองเปลวไฟกำลังกลืนกินกระดาษไปทีละน้อยอย่างไม่อยากเชื่อสายตา

“ไรอัน?”

“ผมไม่ต้องการเปลี่ยนสถานะระหว่างเรา” เขาตอบ

เมเดลีนขมวดคิ้ว "คุณหมายความว่ายังไง?"

“ผมไม่ต้องการหย่า เอวลีน”

“...”

“คุณยังคงเป็นภรรยาของผมอย่างถูกต้องตามกฎหมาย นี่คือความจริงที่จะไม่เปลี่ยนแปลง” เขาเน้นย้ำ

คำพูดของไรอันทำให้เมเดลีนตกใจเป็นอย่างมาก “ทำไม? ทำไมจู่ ๆ คุณถึงกลับคำล่ะ?”

“สักวันคุณจะเข้าใจ แต่ไม่ใช่วันนี้” ไรอันตอบอย่างมีเลศนัย และนั่นยิ่งสร้างความหงุดหงิดต่อเมเดลีน

เธอวางเค้กลงบนม้านั่งและมองไรอันด้วยความสับสนและผิดหวังก่อนจะหันกลับไป

ไรอันหันมองไปยังรถที่จอดอยู่ไม่ไกล แล้วจู่ ๆ เขาก็ดึงข้อมือของเมเดลีนจนเธอตกเข้าสู่อ้อมกอดของเขา

ชายที่ดูเหมือนจะสง่างามคนนี้วางมือของเขาบนตัวเมเดลีน ก่อนที่จะเอนตัวลงมาและกดริมฝีปากของเขาลงบนริมฝีปากนุ่มของเธอด้วยความแม่นยำ