มู่เซิ่ง เขยอันดับหนึ่ง นิยาย บท 11

“ต้องขอโทษด้วยค่ะ บัตรของคุณมีเงินเหลือหกล้านเจ็ดแสนเหรีญตงหัว แต่ค่าอาหารทั้งหมดสิบสามล้าน”

เสียงของพนักงานไม่ได้ดัง

แต่คนทั้งห้องต่างได้ยินชัดเจนแจ่มแจ้ง!

สิบสามล้าน? นี้มันกินอะไรลงไปกันนะ!

“เธอเล่นตลกอะไรห้ะ? อาหารมื้อเดียว ต้องสิบสามล้าน?” จางเหวินเจี๋ยตกใจอึ้ง ชี้ไปที่จมูกของพนักงานและพูด “พวกเรามีกันแค่แปดคน อาหารไม่กี่สิบอย่าง จะเป็นสิบกว่าล้านได้ไง? หรือจะบอกว่าอาหารที่นี่แต่ละจานต้องเกือบล้านหรือไง?”

“รีบไปเรียกผู้จัดการของพวกเธอมา ไม่ใช่ว่าคิดผิดหรือเปล่า”

จ้าวหลินรู้สึกร้อนรนรีบพูด

“ใช่แล้ว อาหารมื้อละสิบกว่าล้าน เธอโหดร้ายยิ่งกว่าโจรอีก!”

“น่าจะแค่หนึ่งแสนนะ มื้อหนึ่งมากแค่ไหน คงไม่ได้แพงแบบนี้”

“รีบไปเรียกผู้จัดการของพวกเธอมาเร็วสิ มันต้องคิดผิดแน่นอน”

กลุ่มคนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าเป็นการคิดผิด

ที่จริง

งานเลี้ยงสิบสามล้าน พวกเขายังไม่เคยกินมาก่อน และไม่มีทางที่จะคิด

ในกลุ่มคน มีเพียงมู่เซิ่งที่ใบหน้าเรียบนิ่ง มองดูสถานการณ์ มุมปากยกขึ้น เผยรอยยิ้มเรียบนิ่ง

คนอื่นไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ในใจของเขารู้ดีสุด เมื่อกี้ที่สั่งปลาคาร์เวียร์เป็นไข่คาร์เวียร์สเตอร์เจียนขาวผสมกับเห็ดทรัฟเฟิลจากเทือกเขาแอลป์ชนิดหนึ่งกลายเป็นปลาคาร์เวียร์ราคาแพงอย่างมาก แต่ละจานราคาเกือบหนึ่งแสนดอลลาร์ นี่เป็นปลาคาร์เวียร์ที่แพงที่สุดในโลกชนิดหนึ่ง

ปลาคาร์เวียรพิเศษยิ่งราคาแพงอย่างมาก เพราะฉะนั้นจึงเป็นอาหารลับของร้านแห่งนี้ ก่อนที่มู่เซิ่งจะออกจากตระกูลมู่ ก็เคยมากินที่ร้านนี้กับพ่อแม่ เขารู้ดีเพียงแค่เขียนตัวอักษรภาษาอังกฤษพิเศษลงไป ร้านอาหารจะจัดอาหารมาให้

จางเหวินเจี๋ยไม่เคยเจอมาก่อนแน่นอนไม่รู้ความพิเศษของมัน ยิ่งคิดไม่ถึงปลาคาร์เวียร์ชนิดนี้นั่นราคาเต็มๆเกือบหนึ่งแสนดอลลาร์ เขาสั่งไปสองจานก็ราคาเกือบสิบสามล้าน!

ในตอนนี้เขามองไปที่ใบหน้าเหมือนอมขี้ของจางเหวินเจี๋ย จนเกือบต้องกลั้นขำ

“ไม่ทราบว่าท่านนี้”

ไม่นานผู้จัดการก็เดินเข้ามา ชุดสูทที่ดูหล่อ “ไม่ทราบว่ามีเรื่องอะไรไหมครับ?”

“ตกลงร้านอาหารของคุณมันยังไงกันห้ะ?” จางเหวินเจี๋ยเดินขึ้นมาพูดอย่างไม่พอใจ “คิดเงินยังคิดผิด? พนักงานของพวกคุณ สะเพร่าเกินไปไหม!”

ผู้จัดการก็ไม่ได้รีบร้อน นำใบเสร็จจากมือพนักงานมาคิด ดูแต่ละเมนูจากนั่นก็ส่ายหน้าพูด “คุณครับ พวกเราไม่ได้คิดผิด ค่าอาหารครั้งนี้สิบสามล้าน พวกเรายังลดราคาให้คุณด้วย”

“พูดจาหมาๆ!” ในที่สุดจางเหวินเจี๋ยก็ระงับความโกรธต่อหน้าคนจำนวนมากไม่อยู่ ดึงเนกไทของผู้จัดการและถาม “นายลองพูดมาสิ อาหารพวกนี้ทำไมถึงได้ราคาแพงขนาดนี้! พวกนายมันร้านผิดกฎหมาย ฉันจะแจ้งตำรวจ!”

ปัง!

ผู้จัดการค่อยๆแกะมือจางเหวินเจี๋ยออก เขาทำงานที่นี่มาเกือบสิบปี คนรวยแต่ละตระกูล เขาต่างเคยเจอมาหมด เดิมคิดว่าคนที่สามารถสั่งอาหารแบบนี้ต้องมีเบื้องหลังเป็นยังไงกัน แต่ดูจากตอนนี้ แม้แต่ค่าอาหารยังจ่ายไม่ไหว

ผู้จัดการจัดชุด พูดเสียงเรียบ “ขอโทษด้วยครับคุณ คุณสั่งปลาคาร์เวียร์สเตอร์เจียนที่มีจำนวนจำกัด ราคาต่อจานอยู่ที่หกล้านห้าแสน คุณสั่งมาสองจาน ก็อยู่ที่สิบสามล้าน ก่อนที่จะเสริฟ์ ผมยังตั้งใจถามคุณว่าได้สั่งอาหารจานนี้ไหม ร้านอาหารของพวกเรามีกล้องวงจรปิดเป็นหลักฐาน ถึงแม้จะแจ้งความ ก็คงต้องเป็นพวกเราแจ้ง”

“นาย!”

จางเหวินเจี๋ยเหมือนนึกอะไรออก ร่างกายแข็งทื่อ ดวงตาทั้งสองแดง หันกลับไปมองมู่เซิ่งอย่างโหดๆ “นายไอ้ขยะ กล้าทำลอบทำร้ายฉัน?”

“เป็นนายให้ฉันสั่งได้ตามสบาย” มู่เซิ่งหยักไหล่ พูดตรงไปตรงมา

เจียงหว่านอดไม่ได้ที่จะปิดปากเล็ก ใบหน้าดูตกใจ เธอคิดไม่ถึงว่าของที่กินไปเมื่อกี้จะแพงได้ขนาดนี้

“อย่างนั้นไม่ใช่ว่าฉันกินสองคำ คือกินไปเกือบแสนหรอ?”

“ดูแล้วพวกคุณคงไม่อยากจ่ายเงินแล้ว?”

ผู้จัดการยิ้มเรียบ สีหน้าที่แสดงออกไม่ได้โกรธแต่มีไอน่ากลัวออกมา เขาตบมือสองครั้ง

แปะๆ!