มู่เซิ่ง เขยอันดับหนึ่ง นิยาย บท 58

มู่เซิ่งขมวดคิ้ว ถ้าถูกผู้หญิงคนนี้ตามต่อไป เธอต้องตามกลับไปที่บ้านอย่างแน่นอน สู้แก้ปัญญาเสียแต่เนิ่น ๆ ดีกว่า ดังนั้นเขาจึงกล่าวว่า “คุณมีธุระอะไรหรือเปล่า? ผมยังมีธุระต้องไปทำอีก ผมมีเวลาเพียงแค่หนึ่งชั่วโมงเท่านั้น”

“แค่นี้ก็พอแล้ว ไปกันเถอะ ไปเดินช้อปปิ้งเป็นเพื่อนฉัน!”

กู่ชิงเสวียนจับมือมู่เซิ่ง แล้ววิ่งไปที่ห้างสรรพสินค้า

ห้างสรรพสินค้าแห่งนี้เป็นธุรกิจของตระกูลกู่ กู่ชิงเสวียนเลือกเสื้อผ้า ส่วนมู่เซิ่งเป็นคนจ่ายเงิน ในสายตาของคนภายนอกแล้ว พวกเขาเหมือนคู่รักที่สวรรค์สรรค์สร้าง ซึ่งทำให้คนอื่นรู้สึกอิจฉา

ไม่นาน กู่ชิงเสวียนก็ซื้อเสื้อผ้าได้มากมาย ปกติแล้วเธอจะซื้อเสื้อผ้าแบรนด์ดังที่ราคาหลายพันหรือหลายหมื่น แต่วันนี้เสื้อผ้าส่วนใหญ่ที่เธอเลือกซื้อ เป็นเสื้อผ้าแบรนด์ธรรมดาที่ราคาเพียงแค่ไม่กี่ร้อยเท่านั้น แต่มันไม่สามารถทำให้เธอหยุดยิ้มได้ หลังจากบอกลามู่เซิ่งแล้ว เมื่อเธอกลับถึงบ้าน เธอจัดเก็บเสื้อผ้าด้วยความระมัดระวัง ดูเหมือนเธอตั้งใจจะไม่สวมใส่เสื้อผ้าเหล่านี้

เธอวางเสื้อผ้าเหล่านี้ไว้กลางตู้ เธอไม่ได้มองแบรนด์ดังที่ราคาเป็นหมื่นที่อยู่ทั้งสองข้างด้วยซ้ำ สำหรับเธอแล้ว เมื่อเทียบกับเสื้อผ้าที่มู่เซิ่งซื้อให้ เสื้อผ้าพวกนั้นไม่มีค่าให้เอ่ยถึง

หลังจากกู่ชิงเสวียนออกมาจากห้างสรรพสินค้าแล้ว มู่เซิ่งยังคงอยู่ในห้างสรรพสินค้าต่อ เขาเดินเข้าไปในร้านขายเครื่องประดับราคาแพง และหยุดมองเป็นเวลานาน เพราะเขาเห็นสร้อยคอที่อยู่ในตู้โชว์ของร้านขายเครื่องประดับสวยมาก ถ้าเจียงหว่านใส่สร้อยคอเส้นนี้ จะต้องสวยมากอย่างแน่นอน

ขณะที่มู่เซิ่งกำลังมองเครื่องประดับ ก็มีชายหญิงคู่หนึ่งเดินเข้ามาในร้าน

เมื่อผู้หญิงเห็นท่าทางที่หลงใหลของมู่เซิ่งแล้ว เธออดไม่ได้ที่จะกล่าวเยาะเย้ยว่า “ที่รัก คุณดูสิ มีแต่คนไม่เอาถ่านแบบนี้เท่านั้น ที่ได้แต่เฝ้ามองเครื่องประดับเท่านั้น ไม่เหมือนพวกเรา ที่อยากจะซื้ออะไรก็สามารถซื้อได้ตามต้องการ”

ผู้ชายก็อดไม่ได้ที่จะเยาะเย้ยเช่นกัน เขาหยุดฝีเท้า ทันใดนั้นดูเหมือนเขาจะจำได้ และกล่าวว่า “คุณคือสามีของเจียงหว่าน?”

“ใช่ครับ”

มู่เซิ่งกล่าวเบา ๆ

ผู้ชายคนนี้เคยเห็นตนเองมาก่อน เขาเป็นเพื่อนร่วมชั้นสมัยมัธยมปลายของเจียงหว่านเหมือนกับจางเหวินเจี๋ย

“ฮ่า ๆ เป็นไอ้ขยะจริง ๆ มิน่าคุณถึงได้หมอบมองอยู่บนกระจกเหมือนหมาตัวหนึ่ง” ผู้ชายคนนั้นกล่าวเยาะเย้ย “ใกล้จะถึงงานเลี้ยงรุ่นแล้ว คุณคงไม่คิดจะซื้อสร้อยคอให้ เจียงหว่านใช่ไหม?”

“ผมขอแนะนำว่าอย่ามาเสียเวลาอยู่ที่นี่ เพราะเครื่องประดับของที่นี่ ราคาขั้นต่ำก็หลายหมื่นแล้ว คนที่เกาะผู้หญิงกินอย่างคุณ มีเงินเหรอ?”

“คุณไปซื้อตามแผงลอยข้างทางดีกว่า”

พนักงานขายที่อยู่ในร้านแสดงท่าทางเหยียดหยามเช่นกัน ที่แท้เป็นแค่ไอ้ขยะ มิน่าเขาถึงได้เฝ้ามองเครื่องประดับเท่านั้น แต่ไม่ซื้ออะไรเลย

มู่เซิ่งขมวดคิ้ว แล้วจับใจความที่ผู้ชายคนนั้นพูดออกมา และกล่าวว่า “งานเลี้ยงรุ่น?”

“ถูกต้อง เจียงหว่านไม่ได้บอกคุณใช่ไหม?” ผู้ชายคนนั้นแสร้งทำเป็นเข้าใจทันที และกล่าวด้วยน้ำเสียงแปลก ๆ ว่า “จริงสิ ทุกครั้งที่เจียงหว่านไปร่วมงานเลี้ยง เธอจะเสียหน้าทุกครั้ง ถ้าคราวนี้เธอพาคุณไปด้วย เกรงว่าเธอคงจะไม่มีหน้าไปพบคนอื่น? ฮ่า ๆ ๆ!”

ผู้หญิงปิดปากแล้วหัวเราะ มองมู่เซิ่งด้วยสายตาเหยียดหยาม และกล่าวว่า “แต่งงานกับคนจนอย่างคุณ มันน่าอายจริง ๆ เฮ้อ ไม่กล้าแม้แต่จะไปร่วมงานเลี้ยงรุ่นด้วยซ้ำ”

“อีกอย่าง คราวหลังพวกคุณอย่าปล่อยให้คนอะไร ก็เข้ามาในร้านได้ ทำให้วันนี้ฉันไม่มีอารมณ์ที่จะซื้อเครื่องประดับแล้ว”

หลังจากพูดกับพนักงานขายแล้ว ผู้หญิงและผู้ชายก็เดินออกไปจากร้านอย่างสง่าผ่าเผย

มู่เซิ่งยืนขมวดคิ้ว งานเลี้ยงรุ่น เขาเป็นเขยแต่งเข้าสามปีแล้ว เขาไม่เคยไปร่วมงานเลี้ยงรุ่นจริง ๆ และไม่สนใจที่จะไปร่วมงานเลี้ยงเปรียบเทียบฐานะเช่นนี้อีกด้วย แต่ตามที่ผู้ชายคนนั้นพูด ดูเหมือนว่าเจียงหว่านจะได้รับความอัดอั้นตันใจทุกครั้งที่ไปร่วมงาน?

เขาทนให้คนอื่นดูถูกตนเองได้ แต่เขาไม่สามารถทนให้เจียงหว่านอัดอั้นตันใจได้แม้แต่น้อย

“เฮ้ คุณมองพอหรือยัง? ออกไปจากร้านได้แล้ว”

“ฉันบอกแล้วว่าควรจะไล่เขาตั้งนานแล้ว แต่คุณไม่ฟัง คนจนแบบนี้ จะมีปัญญาซื้อเครื่องประดับได้อย่างไร”

“ถูกต้อง เขายังทำให้ลูกค้าอีกคนออกไปจากร้านด้วย ซึ่งมันส่งผลกระทบต่อการขายของพวกเรา”

ขณะนี้ พนักงานขายในร้านหลายคนทนไม่ได้อีกต่อไป และเริ่มวิพากษ์วิจารณ์

หลังจากมู่เซิ่งเดินเข้ามาในร้านแล้ว พวกเขาไม่ได้มาต้อนรับ พวกเขาคิดว่ามู่เซิ่งไม่มีปัญญาซื้อ เพียงแค่มาดูเล่น ๆ เท่านั้น หลังจากพวกเขาได้ยินผู้ชายคนนั้นเล่าประวัติของมู่เซิ่งแล้ว พวกเขาเยาะเย้ยมากยิ่งขึ้น

มู่เซิ่งกวาดมองพวกเขาด้วยสายตาเย็นชา แล้วเดินออกไปจากร้านขายเครื่องประดับร้านนี้ จากนั้นเดินเข้าไปในร้านขายเครื่องประดับอีกร้านที่แพงพอ ๆ กัน ที่อยู่ถัดไป

“โอ้ ถูกพวกเราทำให้โกรธจนเดินออกไปจากร้านแล้ว”

“ฮ่า ๆ ๆ เขาคงไม่มีหน้าอยู่ที่นี่ต่อ พวกเรารีบไปที่ร้านนั้นเร็ว อย่าปล่อยให้คนแบบนี้อยู่ในร้าน”

“ถูกต้อง ไอ้ขยะแบบนี้ไม่คู่ควรที่จะเข้าร้านค้าชั้นนำหรอก!”

พนักงานขายพวกนั้นเตรียมตัวจะไปร้านที่อยู่ถัดไป เพื่อเปิดโปงสถานะของมู่เซิ่ง

พวกเขาเกลียดคนไม่เอาถ่านอย่างมู่เซิ่ง เห็นได้ชัดว่าไม่มีปัญญาซื้อ แต่ก็ยังเสแสร้งอีก!

“ที่นี่มีเครื่องประดับลดราคา ราคาขั้นต่ำสามพัน ถ้าคุณสนใจ ฉันจะแนะนำให้คุณทราบ” พนักงานขายน้องใหม่ เดินมาแนะนำ