จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 684

ผิงหนานอ๋องยิ้มเย้ยหยัน “ข้าก่อกบฏ ช่างน่าขำจริงๆ บัลลังก์นี่เดิมทีก็เป็นของข้าอยู่แล้ว!”

น้ำเสียงที่เย็นยะเยือกถากถาง ทำให้ทุกคนตกตะลึง บรรดาขุนนางก็ไม่มีเวลาสนใจความเจ็บปวดแล้ว พากันมองไปทางผิงหนานอ๋อง

“ผิงหนานอ๋องท่านพูดเหลวไหล บัลลังก์นี่เป็นของฝ่าบาท ฝ่าบาทต่างหากที่เป็นคนสืบทอดบัลลังก์ เจ้าถึงกับพูดจาโอหังไร้มารยาทเช่นนี้ ไม่กลัวว่าฝ่าบาทลงโทษหรือ!” ขุนนางคนหนึ่งคำรามด้วยความโกรธ

“ฝ่าบาท ขอฝ่าบาทโปรดลงโทษผิงหนานอ๋องด้วยเถิด เขาวางยาพิษพวกกระหม่อม ยังพูดจาไม่มีกาลเทศะ ขอฝ่าบาทโปรดตัดสินใจเด็ดขาดด้วยเถิด!”

เหล่าขุนนางต่างพากันฝากความหวังเอาไว้ที่ฮ่องเต้ แต่ฮ่องเต้ที่อยู่บนที่นั่งสูงกลับไม่แสดงสีหน้าใดๆ ไม่ตอบคำถามและไม่พูดไม่จา สายตาของคนทั้งคนเซื่องซึมอย่างยิ่ง

“ผิงหนานอ๋อง เจ้าถึงกับควบคุมฝ่าบาท!” โม่เหลิ่งเหยียนที่ปลอมตัวเป็นจวินหย่วนโยวกล่าวออกมาอย่างเย็นชา

เหล่าขุนนางถึงได้สังเกตเห็นความผิดปกติของฝ่าบาท ล้วนรู้สึกตกใจกันหมด

“เขากล้าวางยาพิษเรากับขุนนางใหญ่แล้ว ยังมีอะไรที่ไม่กล้าอีก” หยุนถิงจงใจกล่าวคล้อยตาม

ผิงหนานอ๋องมองไปทางหยุนถิงกับจวินหย่วนโยวอย่างดูหมิ่น “ทั้งสองท่านกล่าวถูกต้องแล้ว ข้าเป็นคนควบคุมฝ่าบาทเอาไว้เอง พวกเจ้าจะทำอะไรข้าได้?”

“เจ้าทำเช่นนี้ไม่กลัวว่าองค์ชายกับองค์หญิงคนอื่นๆจะเกลียดเจ้าหรือ?” หยุนถิงถามกลับ

“องค์ชาย องค์หญิง พวกเขาถูกข้าฆ่าตายหมดแล้ว เจ้านึกว่าข้าจะเก็บปัญหาเอาไว้ให้ตัวเองหรือ?” ผิงหนานอ๋องกล่าวอย่างเย้ยหยัน

“เสียสติแล้ว ผิงหนานอ๋องเจ้าเสียสติไปแล้ว ถึงกับฆ่าองค์ชายองค์หญิง เจ้านี่มันช่างชั่วร้ายถึงขีดสุด สวรรค์ต้องไม่ปล่อยเจ้าไปแน่!” ขุนนางคนหนึ่งคำรามด้วยความโกรธ

ผิงหนานอ๋องเดินเข้าไปใกล้ขุนนางใหญ่ท่านนั้น หยิบมีดสั้นที่อยู่ในแขนเสื้อออกมา แล้วปาดคอเขาด้วยมีด

“เจ้า!” ขุนนางใหญ่ยังไม่ทันได้ตอบสนองกลับมา ก็สิ้นลมไปในทันที

ขุนนางคนอื่นๆล้วนตกใจแทบแย่ ผิงหนานอ๋องเห็นคนเป็นผักปลาเช่นนี้ คือต้องการจะฆ่าพวกเขาให้ตายทั้งหมดจริงๆ คนที่เดิมทียังมีคำพูดที่แค้นเคืองและคัดค้าน เวลานี้ล้วนตกใจจนไม่กล้าพูดอะไรอีก

“ยังมีใครกล้าสงสัยในตัวข้าอีก จุดจบก็จะเหมือนกับหลิวซ่างซู ในใจของพวกเจ้าต้องโกรธแค้นที่ข้าโหดเหี้ยมอำมหิตเช่นนี้แน่นอน แต่ข้าก็ถูกบีบคั้นเหมือนกัน

ตอนนั้นฮ่องเต้องค์ก่อนทรงประชวรหนัก เดิมทีเขาต้องการจะมอบบัลลังก์ให้ข้า ฮ่องเต้องค์ก่อนสั่งให้คนส่งพิราบสื่อสารให้ข้า เพื่อให้ข้าเร่งเดินทางกลับมาโดยเฉพาะ

ทำอย่างไรได้ระหว่างทางที่ข้ากลับมา ถูกคนลอบสังหารได้รับบาดเจ็บสาหัส ในตอนที่ข้าเร่งเดินทางกลับมาถึง ฮ่องเต้องค์ก่อนก็สิ้นพระชนม์แล้ว ราชโองการที่ทิ้งเอาไว้กลับมอบบัลลังก์ให้กับเริ่นเหลยถิง

ข้าย่อมไม่พอใจอยู่แล้ว แต่เขาถึงกับให้คนวางยาพิษในยาของข้า ทำให้ข้าอ่อนแอหมดสติ เมื่อข้าตื่นขึ้นมาก็เป็นเวลาหนึ่งเดือนหลังจากนั้นแล้ว

ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนเป็นที่แน่นอนแล้ว ถึงข้าจะไม่เต็มใจก็ไม่มีประโยชน์ ดังนั้นข้าจึงสาบานว่า ช้าเร็วสักวันจะต้องชิงบัลลังก์ของตัวเองกลับมาให้ได้

เริ่นเหลยถิงพระราชทานการแต่งงานให้ข้ากับองค์หญิงใหญ่ ทุกคนล้วนคิดว่าเขาให้ความสำคัญกับข้า แต่มีเพียงข้าเท่านั้นที่รู้ว่า นี่เป็นแผนการของเขากับองค์หญิงใหญ่

เขาสัญญาจะให้อำนาจทางการทหารครึ่งหนึ่งของแคว้นเทียนจิ่วแก่องค์หญิงใหญ่ ให้นางควบคุมข้า และองค์หญิงใหญ่ก็หมายปองกองทัพผิงหนานของข้า นางแต่งงานกับข้าหนึ่งเดือนก็เข้าควบคุมกองทัพผิงหนานของข้า ยึดครองอำนาจทั้งหมดที่ข้ามี

ต่อมาข้าได้ช่วยนางกำนัลที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสโดยบังเอิญ ถึงได้รู้ว่าตอนนั้นองค์หญิงใหญ่กับเริ่นเหลยถิงร่วมมือกันใช้ชีวิตของข้าข่มขู่ให้ฮ่องเต้องค์ก่อนเขียนราชโองการ

หลายปีมานี้ ข้าเก็บซ่อนความสามารถเอาไว้ตลอด เก็บเอาไว้ในใจไม่พูดออกมา ก็เพื่อวันนี้ ตอนนี้องค์ชายกับองค์หญิงล้วนถูกข้าสังหารหมดแล้ว ราชวงศ์ไม่ได้มีทายาท ดังนั้นฮ่องเต้ไม่มีทางเลือกแล้ว”

ทุกคำพูดของผิงหนานอ๋อง โกรธแค้นสุดขีด พูดความแค้นและความไม่เต็มใจที่ฝังลึกอยู่ในใจทั้งหมดตลอดหลายปีออกมา

เหล่าขุนนางตกตะลึง ประหลาดใจ ไม่อยากจะเชื่อ แต่ว่าขุนนางเก่าหลายคนในนั้นหวั่นไหวแล้ว

“กระหม่อมจำได้ว่า ตอนนั้นฮ่องเต้องค์ก่อนมีใจชอบผิงหนานอ๋องมากกว่าจริงๆ” ขุนนางเก่าคนหนึ่งเอ่ยปาก