จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 685

นั่นเป็นถึงยาพิษที่นางทุ่มเทศึกษาค้นคว้ามาสองปี เพื่อจัดการกับหยุนถิงและจวินหย่วนโยวโดยเฉพาะ ใครก็ตามที่ถูกพิษลำไส้ต้องเน่าเสียอย่างแน่นอน เจ็บปวดจนไม่อยากมีชีวิตอยู่ ถูกทรมานจนตาย

เดิมทีมู่เซียวเซียวต้องการจะเห็นหยุนถิงกับจวินหย่วนโยวได้รับความทรมานอย่างแสนสาหัสจนตาย แต่ตอนนี้จวินหย่วนโยวกับหยุนถิงล้วนไม่ได้ถูกพิษ ชั่วขณะหนึ่งมู่เซียวเซียวไม่สามารถยอมรับได้

“พิษของเจ้าเป็นพิษที่ร้ายแรงจริงๆ แต่เจ้าคิดว่าสองปีมานี้ข้าอยู่ว่างๆหรือ ก่อนหน้านี้ข้าพบว่าฮ่องเต้แคว้นเทียนจิ่วถูกพิษ ก็เดาได้แล้วว่าเจ้าจะวางยาพิษข้ากับซื่อจื่อ ข้าย่อมเตรียมการเอาไว้ล่วงหน้าเป็นอย่างดีอยู่แล้ว!”

ขณะที่หยุนถิงกล่าวไป ก็เดินไปทางมู่เซียวเซียว และหยุดตรงหน้านาง คว้าคอเสื้อของนางขึ้นมา ตบไปที่แก้มซ้ายและขวาของนางทันที

เสียง “เพียะๆๆ!” ดังขึ้นอย่างชัดเจน ทำเอาคนที่ได้ยินพากันขมวดคิ้ว แต่กลับไม่มีใครกล้าเข้าไปขัดขวาง

นานพักใหญ่ หยุนถิงตบจนเจ็บมือไปหมด ถึงได้โยนนางออกไป “ข้าเป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้นที่สุด เมื่อครู่เพื่อที่จะให้ความร่วมมือกับการแสดงของเจ้า ถูกเจ้าตบไปสองฉาก ตอนนี้ข้าคืนให้เจ้ายี่สิบฉาก คืนให้เป็นสิบเท่า!”

มู่เซียวเซียวกรีดร้องขึ้นมาอีกครั้ง คนทั้งคนล้มลงไปบนพื้น ตรงแขนที่ขาดเลือดไหลออกมาไม่หยุด เจ็บปวดจะตายอยู่แล้ว แก้มบวมแดงราวกับหัวหมูในชั่วพริบตา มองไม่เห็นรูปลักษณ์เดิมแล้ว

เมื่อครู่นี้นางยังไม่ทันได้กรีดร้อง ก็ถูกหยุนถิงตบจนตะลึงงันไปแล้ว

เวลานี้ล้มลงไปกับพื้น มู่เซียวเซียวเจ็บจนคร่ำครวญซ้ำแล้วซ้ำเล่า เจ็บปวดจนไม่อยากจะมีชีวิตอยู่ต่อไปอีก

“เมื่อครู่นี้เจ้าบอกว่าจะกรีดใบหน้าของข้าให้เสียโฉมไม่ใช่หรือ?” หยุนถิงกล่าวออกมาอย่างเย็นชา

โม่เหลิ่งเหยียนยื่นมีดสั้นที่อยู่ในมือมาให้แล้ว “ถิงเอ๋อร์ ให้!”

หยุนถิงยื่นมือไปรับมา ทีนี้มู่เซียวเซียวตื่นตระหนกอย่างสิ้นเชิง

ในฐานะที่เป็นผู้หญิง รูปร่างหน้าตาสำคัญยิ่งกว่าชีวิต นางยอมตายดีกว่าเสียโฉม ยิ่งไม่อยากถูกหยุนถิงทำให้เสียโฉม

“หยุดนะ หากเจ้ากล้ากรีดใบหน้าของข้า ข้าไม่มีทางปล่อยเจ้าไปเด็ดขาด!” มู่เซียวเซียวกล่าวด้วยความโกรธแค้น

“เวลานี้แล้ว เจ้ายังจะข่มขู่ข้าอีก ช่างน่าขำจริงๆ เจ้าเอาอะไรมาข่มขู่ข้า!” หยุนถิงกล่าวอย่างดูหมิ่น

ตอนนี้มู่เซียวเซียวก็แค่ดิ้นรนประคับประคองให้มีชีวิตรอด นางไม่มีทางหนีทีไล่อะไรจะมาคุกคามหยุนถิงจริงๆ

แต่มู่เซียวเซียวไม่มีทางยอมรับความพ่ายแพ้เด็ดขาด “ฮ่องเต้แห่งแคว้นเทียนจิ่วถูกข้าควบคุมเอาไว้ ขอเพียงเจ้าไม่ทำลายใบหน้าของข้า ข้าสามารถช่วยแก้ให้เขา!”

“เฮอะๆ ความเป็นความตายของฮ่องเต้แคว้นเทียนจิ่วเกี่ยวข้องอะไรกับข้าด้วย ยิ่งไปกว่านั้นพิษร้ายในร่างกายของเขาเข้าสู่ไขกระดูกแล้ว ถึงแม้คนที่วางยาพิษจะถอนพิษให้ ก็มีชีวิตอยู่ได้แค่หนึ่งเดือนเท่านั้น เจ้าเห็นว่าข้าเป็นคนโง่หรือ” หยุนถิงกล่าวอย่างเยาะเย้ยถากถาง

เมื่อขุนนางคนอื่นๆได้ยิน ล้วนพากันตะลึงงัน “ฝ่าบาทมีชีวิตอยู่ได้เพียงหนึ่งเดือนเท่านั้น ทำไมถึงเป็นเช่นนี้?”

“ฝ่าบาทยังไม่ได้แต่งตั้งรัชทายาทเลย หากสวรรคตไปเช่นนี้ แคว้นเทียนจิ่วจะต้องเกิดความขัดแย้งภายในขึ้นอย่างแน่นอน”

“เจ้าโง่หรือเปล่า องค์ชายกับองค์หญิงล้วนถูกผิงหนานอ๋องสังหารไปหมดแล้ว ใครยังจะสามารถสืบทอดบัลลังก์ได้อีก”

ฟังคำวิพากษ์วิจารณ์ของเหล่าขุนนาง ผิงหนานอ๋องได้ใจอย่างยิ่ง ถึงแม้จวินหย่วนโยวกับหยุนถิงจะไม่ถูกพิษแล้วอย่างไร พวกเขาสองคนเป็นคนของแคว้นต้าเยียนไม่สนใจเหตุการณ์ของแคว้นเทียนจิ่วอยู่แล้ว ยิ่งไปกว่านั้นทายาทของราชวงศ์ล้วนตายไปหมดแล้ว และเขาก็เป็นลูกชายของฮ่องเต้องค์ก่อน เป็นคนเดียวที่มีคุณสมบัติเหมาะสมที่จะสืบทอดบัลลังก์

มู่เซียวเซียวเห็นว่าไม้อ่อนไม้แข็งใช้ไม่ได้กับหยุนถิง ได้แต่ร้องขอความเมตตาเท่านั้น “ข้าผิดไปแล้ว ซื่อจื่อเฟยข้าผิดไปแล้ว ได้โปรดปล่อยข้าไปเถอะ ข้าจะมอบสูตรสกัดยาทั้งหมดของหอเทพเซียนให้กับท่าน ขอเพียงท่านปล่อยข้าไป!”

หยุนถิงขี้เกียจจะตอบ มีดสั้นที่อยู่ในมือเหวี่ยงเข้าไปโดยตรง

“อ๊า!” เสียงกรีดร้องที่เหมือนกับหมูโดนเชือดดังมา คนทั้งคนของมู่เซียวเซียวตะลึงงันไป

นางยื่นมือออกไปต้องการสัมผัสใบหน้าของตัวเอง แต่ความเจ็บปวดที่ทะลวงใจจู่โจมมา เลือดนับไม่ถ้วนไหลออกมาจากใบหน้าของนาง มู่เซียวเซียวเจ็บจนไม่กล้าแม้แต่จะขยับ

“ไม่ ไม่เอา ข้าไม่อยากเสียโฉม!” มู่เซียวเซียวรีบหลบออกไป หันหน้าไปด้านข้างทันที