นางเอกหลบไป นางร้ายมาเเล้ว นิยาย บท 10

เวยอ๋องมองนางมารร้ายนั่งฝั่งตรงข้ามกับเขา ใบหน้าของนางนั้นซีดเผือดยิ่ง วันนี้เขาได้เห็นเลือดพรหมจรรย์ มันทำให้เขาสะเทือนใจอยู่เหมือนกัน

"เจ็บรึไม่"

"ไม่ต้องยุ่งกับข้า"

เขาอุตส่าห์หวังดี นางยังคงเเข็งกระด้างเหมือนเดิม

สมองของหนิงเยียนยามนี้ หวนคิดเรื่องเมื่อหนึ่งเดือนก่อน แต่ทว่าวังหลวงต้องรู้ตัวคนร้ายแน่ ๆ ไท่ชางหวงเรียกนางกับเวยอ๋องเข้าวังอย่างเร่งด่วน

รถม้าจอดหน้าวังหลวงหนิงเยียนลงเป็นคนเเรก เวยอ๋องเดินตามหลังนาง เห็นนางมาร้ายเดินถ่างขา

"หนิงเยียน เจ้าเดินให้มันดี ๆ ไม่ได้รึไง เจ้าอยากให้คนอื่นรู้รึ"

นางลืมไป

"ให้ข้าประคองเจ้าเถอะ"

"ไม่ต้อง" หนิงเยียนไม่ต้องการคนมาตบหัวเเล้วลูบหลัง นางเดินอย่างเชื่องช้าในที่สุดก็มาถึงตำหนักหรง

ไท่ชางหวงนั่งที่ตั่งยาว ใบหน้ามีความกังวลอยู่มากครั้นเห็นหนิงเยียนความกังวลถึงได้หายไป

"ถวายพระพรท่านปู่"

"ถวายพระพรไท่ชางหวง"

"พวกเจ้านั่งเถอะ" หลังจากนั้นนางกำนัลรีบมารินน้ำชาให้ทั้งสองคนแล้วล่าถอยออกไป

"เรื่องที่เจ้าบอกข้าวันนั้น ให้คอยสังเกตเป็นเขาจริง ๆ ข้าหาความจริงกับเขา แต่เขายอมตาย" ในวันที่หนิงเยียนรักษาไท่ชางหวงรอบที่สอง นางสงสัยคนใกล้ตัววางยาพิษ จึงสั่งให้ไท่ชางหวงจับตาดูคนสนิท

"เป็นเขา"

"เกากงกงเป็นคนวางยาข้า เขาไม่ยอมสารภาพ ได้แต่กินยาพิษตาย" เกากงกงคือคนสนิทไท่ชางหวงตั้งแต่เขายังไม่ลงจากบัลลังก์มังกร เหตุใดถึงทรยศเจ้านายได้

เวยอ๋องยังคงตกใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น

"ใบหน้าเจ้าซีดนักเป็นอันใด" ไท่ชางหวงเป็นห่วงหลานสะใภ้คนนี้เสียจริง

เวยอ๋องกลัวนางฟ้องท่านปู่รีบเอ่ยขึ้น

"นางคงจะไม่สบายเมื่อคืนหลานโดนลอบทำร้ายยังหาตัวการมิได้ พวกมันกินยาตายกันหมด"

"เรื่องนี้ข้าทราบเเล้ว เจ้ากับชายาของเจ้าดูแลตัวเองให้ดีด้วย หนิงเยียนขอบใจเจ้ามาก ที่เตือนข้าวันนั้น ถ้าไม่ได้เจ้า ข้าคงจะโดนพิษเรื่อย ๆ"

"ไม่เป็นไรเพคะ"

"ถ้าเวยอ๋องทำร้ายเจ้า เจ้ามาหาข้าได้ทุกเวลา"

"เพคะ"

พูดคุยได้ไม่นานทั้งสองก็ลาไท่ชางหวงกลับวังอ๋อง หนิงเยียนคิดว่าไท่ชางหวงต้องมีภัยเเน่นอน แม้แต่คนใกล้ตัวยังคิดทรยศได้

ระหว่างทางกลับจวนอ๋องหนิงเยียนไม่ยอมคุยกับเวยอ๋องแม้แต่คำเดียว จนถึงจวนอ๋อง ต่างคนต่างเดินกลับที่เรือนของตัวเอง

"พระชายาแต่นี่ใกล้ค่ำแล้วนะเจ้าคะ"

"ช่วยคนสำคัญกว่า"

ไม่นานนักบชายผู้นั้นพาใครอีกคน ที่แต่งกายมิดชิด ผ้าคลุมศีรษะเห็นเพียงแค่ดวงตา ราวกับมัมมีจริง ๆ หนิงเยียนประเมินบุรุษผู้นั้นรูปร่างกำยำ

"นายของข้า"

หนิงเยียนให้บ่าวชายพาชายอีกคนไปนั่งรออีกฝั่ง ส่วนชายอีกคนหนิงเยียนสั่งเขาเปิดผ้าคลุมหน้าออก

โอ้ทำไมเขาถึงหล่อเยี่ยงนี้ แต่ทว่ากลับมีตุ่มเต็มใบหน้า อีกทั้งยังถกแขนเสื้อให้นางดูอีก

"ท่านรักษาข้าได้รึไม่ ถ้าท่านรักษาข้าได้ ข้ามอบเงินให้ท่านอย่างนาม" น้ำเสียงนุ่มราวกับเทพเซียนพลันเอ่ยขึ้นอย่างสลดใจ

"ท่านเป็นโรคนี้ มานานรึยัง"

"ตั้งแต่จำความได้"

"ตกลง โรคนี้อาจต้องใช้เวลารักษานานพอสมควร"

บุรุษผู้นี้เป็นโรคสะเก็ดเงินหรือเรื้อนกวาง หนิงเยียนคิดว่าจะต้องใช้ยาปัจจุบันรักษาเขา ควบคู่กับการให้ยาแผนโบรานไปต้มดื่ม

บุรุษผู้นั้นมีเเซ่ว่าเซียวหยาง เขามิใช่คนแคว้นต้าโจว เขามาจากแคว้นหนาน

หนิงเยียนให้เขาดื่มยาต้มที่มีส่วนผสมทำให้นอนหลับ จากนั้นอาศัยฉีดยาแผนปัจจุบันให้เขา แล้วเรียกชายผู้ดูแลให้พาเซียวหยางกลับไป อาทิตย์หน้าถึงมาอีก ลูกน้องเซียวหยางจะมอบตั๋วเงินให้หนิงเยียน แต่นางปฏิเสธยังกล่าวว่า รักษาหายถึงคิดค่ารักษา ทำให้ชายคนนั้นประทับใจในตัวหนิงเยียนนัก