นางเอกหลบไป นางร้ายมาเเล้ว นิยาย บท 11

หนิงเยียนกลับมาถึงจวนอ๋องก็พลยค่ำแล้ว การรักษาคนป่วยในช่วงหลายวันที่ผ่านมา ทำให้มีความสุขมาก เจ้าอ๋องคนถ่อยก็มิได้มารบกวนนาง

วันพรุ่งนี้ก็เป็นวันขึ้นปีใหม่เเล้วสินะ หนิงเยียนคิดถึงบ้านที่จากมาจริง ๆ หนิงสาวยืนกอดอกมองหน้าต่าง

เสียงฝีเท้าของใครคนหนึ่งเดินเข้ามาในเรือนของนาง

"ท่านออกไปเลยนะ" เวยอ๋องนั่นเอง

หลายวันมานี้ เขารู้ว่านางแอบไปเปิดโรงหมอ ไปแต่เช้ากลับมาก็พลบค่ำ

"ข้ามาหาเจ้ามิได้รึ"

นางหันหน้าไปทางอื่นมิอยากจะมองหน้าคนอย่างเขาให้เปลืองลูกนัยน์ตาด้วยซ้ำ เวยอ๋องให้คนไปสืบความในจวนหนิงเรื่องที่นางวางยาเขา มันเกี่ยวข้องน้องสาวทั้งสองคนของนาง อีกทั้งเรื่องนี้อวี้ฮองเฮาเป็นผู้อยู่เบื้องหลัง ในตอนนั้นเขาหุนหันพลันเเล่นไปหน่อย

ทำให้เวยอ๋องรู้สึกผิด แต่ความผิดของนางก็มีอยู่ดี นางชอบตบตีข้ารับใช้ อีกทั้งยังทอดสะพานให้ใครอีกหลายคน ทั้งบุรุษในสำนักสังคีต

"วันพรุ่งเป็นวันขึ้นปีใหม่ ต้องไปถวายพระพรเสด็จพ่อเสด็จ เจ้าก็แต่งตัวให้ดีหน่อยเเล้วกัน"

เขามาบอกนางทำไม เหตุใดไม่ไปกับอนุคนโปรดเล่า

"ท่านก็ไปกับอนุหยวนสิ"

หนิงเยียนพูดคล้ายว่า มันไม่ใช่เรื่องสำคัญสำหรับนาง

"ข้าเห็นว่าเจ้าเป็นสะใภ้ราชวงศ์ เจ้าควรจะไปคำนับท่านแม่ ท่านแม่ ในงานเทศกาลต่าง ๆ"

"เจ้าค่ะ"

ทำไมเขายังอยู่อีกเล่า

"ออกไปเรือนของท่านสิ"

"ข้าจะนอนที่นี้"

"ท่านเป็นบ้าเเล้วรึ ไหนบอกว่ารังเกียจข้าไง จะนอนกับข้าทำไม"

"หุบปากแล้วมานอน" นับตั้งแต่วันที่เขาได้นอนกับนางครั้งนั้น เขาก็รู้สึกว่ามีบางอย่างเปลี่ยนไป รู้สึกอยากจะคุยกับนาง

แต่นางไม่ให้โอกาสเขาเลย นางเอาแต่หลบหน้าเขาไปที่โรงหมอ

เวยอ๋องถือวิสาสะเปิดม่านมุ้งเเล้วนอนบนเตียงอย่างสบายใจ หนิงเยียนจะไม่ทน นางเดินไปหยิบหมอนกับผ้าห่มไปนอนที่ตั่งยาว อีกด้านหนึ่ง เวยอ๋องมองตามด้วยความเกรี้ยวกราด

หนิงเยียนนอนลงอย่างไม่สนใจเขา เวยอ๋องลุกขึ้นเดินออกจากเตียบถีบประตูออกไป

หนิงเยียนรีบปิดประตูล็อกกลอนให้เรียบร้อยถอนหายใจอย่างโล่งอก

เช้าวันถัดมาหนิงเยียนให้เสี่ยวอ้ายแต่งกายให้นาง วันนี้วันปีใหม่ต้องไปถวายพระพรฝ่าบาท

ในระหว่างที่เลือกชุดอยู่นั้น สาวใช้ของเรือนหลักนำถาดผ้าพลับสีแดง พร้อมกับเครื่องประดับปิ่นหยกที่งดงาม ต่างหูรูปปีกผีเสื้อ

"เรียนพระชายา ท่านอ๋องให้บ่าวนำอาภรณ์และเครื่องประดับมามอบให้ท่านเจ้าค่ะ"

หนิงเยียนไม่อยากจะรับ แต่ในเมื่อเจ้าอ๋องมีน้ำใจกับนาง นางก็จะรับอาภรณ์ไว้

ทำให้อวี้ฮองเฮาหันมามองหนิงเยียน

"เราลืมไปลุกขึ้นได้ ไปนั่งข้างชายาหนานอ๋องเถอะ"

"ขอบพระทัยเพคะ"

ไม่นานนักหยวนเซียงก็พลันเดินเข้ามา ถวายพระพรฮองเฮาเสร็จนั่งข้างพี่สาวของตัวเองอย่างหยวนเหม

หนิงเยียนจะจำแผลนี้เอาไว้ มิน่าเล่าหยวนเซียงถึงไม่เข้ามา เพราะจะแกล้งให้นางคุกเข่านานนั่นเอง

จากนั้นคนข้างกายของอวี้ฮองเฮาอย่างหยางกงกงจึงเอ่ยขึ้น ให้เหล่าฮูหยินและชายาอ๋องมอบของขวัญปีใหม่ให้พระนาง

หลังจากที่เหล่าฮูหยินขุนนางมอบของขวัญปีใหม่เรียบร้อยเเล้ว ลำดับต่อไปเป็นชายาอ๋องอย่างหยวนเหมยชายาหนานอ๋อง

นางกำนัลนำถาดที่ปิดไปด้วยผ้าคลุมออกมา เมื่อเปิดผ้าคลุมออกพบเป็นไข่มุกราตรีที่ส่องเเสงอย่างเจิดจรัส

อวี้ฮองเฮาพลันพอใจยิ่งนัก มิเสียเเรงที่ทูลขอสมรสราชทานให้หนานอ๋องกับหยวนเซียง ทุกคนต่างชื่นชมชายาหนานอ๋อง รู้จักอ่อนน้อมถ่อมตน

ต่อมาเป็นของขวัญจากชายาเวยอ๋อง หนิงเยียนสั่งให้เสี่ยวอ้ายนำสินเดิมออกมาเป็นภาพหายากชิ้นหนึ่ง มามอบให้อวี้ฮองเฮา นางกำนัลถือถาดมีผ้าแดงปกอยู่ เมื่อเปิดผ้าออกพบว่าเป็นหินก้อนหนึ่ง

ทุกสายตาต่างมองมาที่หนิงเยียน คนงามนิ่ง นางรู้แล้วว่าโดนคนกลั่นแกล้งเข้าเเล้ว

ดูท่าอวี้ฮองเฮาไม่พอใจหนิงเยียนจริง ๆ ด้วย

"เจ้าเห็นเราเป็นตัวอะไร ถึงได้นำขอโสโครกมาให้เราในวันขึ้นปีใหม่" อวี้ฮองเฮาชี้หน้าด่ากราดหนิงเยียน จนคนทั้งตำหนักตกใจ ต่างมองชายาเวยอ๋องที่หยาบกระด้าง