นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 131

“นี่...มากขนาดนี้?” โจวต้าไห่ตะกุกตะกักอย่างไม่อยากเชื่อ

พวกเขาพึ่งเผาถ่านไม้นานแค่ไหนกันเชียว ทำไมถึงได้มาสี่ตำลึงกว่าแล้วล่ะ? นี่เป็นเงินที่เขาต้องใช้เวลาหาถึงสองปีเลยนะ!

“ยังดี พวกเราสามารถหาซื้อของเพิ่มได้บ้างละ” โจวกุ้ยหลานพูดยิ้มๆ

สวีฉางหลินที่อยู่ข้างหลังร่างสั่นสะท้าน จากนั้นหันหน้าหนีไปอีกทาง

เวลาภรรยาใช้จ่ายเงินขึ้นมาเขาเองยังกลัวเลย

“เถ้าแก่โจว พวกท่านที่นี่มีน้ำมันงาหรือไม่?” พวกน้ำมันถั่วลิสงล่ะ?”

“มีน้ำมันถั่วลิสง และมีน้ำมันพืช น้ำมันงาพึ่งขายหมดไป” เถ้าแก่โจวตอบตามตรง

ไม่มีน้ำมันงาหรอ น่าเสียดายจริงๆ แบบนี้ทำกับข้าวก็ไม่หอมสิ

โจวกุ้ยหลานขมวดคิ้ว คงได้แต่ซื้อน้ำมันอย่างอื่นก่อนแล้วล่ะ

“งั้นน้ำมันถั่วลิสงขายยังไงรึ?”

“น้ำมันถั่วลิสงหนึ่งจินสิบห้าอีแปะ เจ้าให้ข้าสิบสี่อีแปะก็พอ”

“ได้ งั้นเอาน้ำมันถั่วลิสงมายี่สิบจินก่อนแล้วกัน อ้อจริงสิ ขอเกลือละเอียดให้ข้าสองจิน อ้า ที่นี่ท่านมีขายด้ายห้าสีไหม? เอามาหนึ่งกลุ่มแล้วกัน เอ๋ หม้อนี้ไม่เลว ขอข้าอันหนึ่ง กานี้ดีนัก ซื้อกลับไปต้มน้ำ...” โจวกุ้ยหลานเริ่มชี้นิ้วสั่ง เถ้าแก่และคนงานสองคนช่วยกันหยิบของให้นาง

“จริงสิ ถังเผาถ่านนี่ก็เอามาให้ข้าละกัน ได้ใช้หน้าหนาวพอดี” โจวกุ้ยหลานชี้ไปที่ของที่พื้น

“ผงพริกเอามาให้ข้าสามจินแล้วกัน”

โจวต้าไห่ที่รออีกด้านอ้าปากค้าง มองดูโจวกุ้ยหลานสั่งของไม่หยุด คนงานกับเถ้าแก่ยังหยิบให้นางไม่ทัน

เหล่ดูแล้วโจวกุ้ยหลานไม่มีวี่แววจะหยุดเลย เขาเริ่มร้อนใจ “พอแล้วพอแล้ว ของพวกนี้ไม่ต้องซื้อ ที่บ้าน...”

“ที่บ้านไม่มี ข้าดูมาแล้ว” โจวกุ้ยหลานตัดบทคำพูดของโจวต้าไห่ ชี้นิ้วสั่งของต่อ

“โจวต้าไห่รีบเดินมายืนหน้าโจวกุ้ยหลาน บดบังสายตานาง “กุ้ยหลานเอ้ย ของพวกนี้ซื้อกลับไปก็ไม่ได้ใช้อะไร เจ้าจะซื้อไปทำไมกัน? เงินเก็บไว้ยังได้นะ!”

“พี่ชาย เงินต้องหามานะ ไม่ใช่ประหยัดเก็บ พวกท่านน่ะประหยัดจนชินแล้ว ในบ้านไม่มีอะไรเลย ถึงได้ไม่สะดวก!”

โจวกุ้ยหลานปัดโจวต้าไห่ออกอย่างไม่เบามือ พลางร้องต่อ “ที่สนเข็มนั่นก็เอามาให้ข้าด้วยแล้วกัน”

ที่สนเข็มนั่นของเหล่าไท่ไท่เรียบเกลี้ยงหมดแล้ว ใช้ไม่ถนัดแน่

โจวต้าไห่ยังอยากพูดอะไร สวีฉางหลินที่อยู่ข้างส่ายหัวช้าๆให้เขา ให้เขาไม่ต้องพูดอะไรให้มากความไปอีก ไม่มีประโยชน์หรอก

ของพวกนี้ในบ้านหมดแล้วจริงๆ ซื้อกลับไปก็ได้ใช้แน่

โจวต้าไห่ร้อนใจจนเหงื่อไหลพราก มีใครซื้อของแบบนี้บ้าง? นี่คงมิใช่จะยกร้านขายของชำนี่กลับบ้านหรอกนะ?

ยังคิดอยากยับยั้ง โจวกุ้ยหลานกลับหยุดเองพลางว่า “เท่านี้ก่อนแล้วกัน เถ้าแก่โจว ท่านช่วยคิดหน่อยว่าเท่าไหร่”

เถ้าแก่โจวปาดเหงื่อบนหน้าผากตนเอง เดินไปปีนขึ้นปีนลงทั่วร้านก็เหนื่อยเหมือนกันนะ นังหนูนี่ซื้อเก่งจริงๆ

เขาลงจากบันได เขาเดินมาที่โต๊ะจ่ายเงิน หยิบลูกคิดมาดีดไปดีดมาคิด ในตอนที่มือใกล้จะเหน็บกิน เขาก็คิดเสร็จในที่สุด

“ทั้งหมดสามตำลึงหนึ่งเฉียนและสิบสามอีแปะ สิบสามอีแปะนั่นข้าลดให้แล้วกัน” เถ้าแก่โจวพูดจบ พลางปาดเหงื่อที่หน้าผากอีกครั้ง

ไอ้หยา ทำเขาเหนื่อยแทบตาย

“อะไรนะ?!”