นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 181

ครั้นเห็นเขาไม่มีความคิดเห็น โจวกุ้ยหลานก็นอนลง กอดเจ้าก้อนน้อยนอน

ทั้งสองคนสนทนากันพักหนึ่งแล้วโจวกุ้ยหลานก็ผล็อยหลับไป

ทว่าตกดึกกลับรู้สึกหายใจไม่ออกเล็กน้อย นางจึงสะลึมสะลือลืมตาขึ้นมา เห็นตัวเองถูกสวีฉางหลินกอดอยู่ในอ้อมอก หน้าผากแอบอิงอยู่กับบ่าของเขา

มิน่าล่ะถึงอึดอัด...

โจวกุ้ยหลานแอบขยับศีรษะตนเองไปด้านหลัง ทว่ามือที่อยู่บนศีรษะกลับไม่ขยับเขยื้อนราวกับทองแดงดั่งเหล็ก

ตาคนนี้ไม่รู้อย่างไรสิน่า ขนาดหลับไปแล้วยังมีแรงเยอะขนาดนี้อีก

เพื่อชีวิตน้อยๆ ของตัวเอง โจวกุ้ยหลานยื่นมือออกไปแกะมือของสวีฉางหลิน แต่น่าเสียดายที่ไม่กระดิกสักนิด

โจวกุ้ยหลานโมโหยิ่ง เปลี่ยนเป้าหมายไปที่เอวของเขา หยิบแรงๆ ทีหนึ่ง แต่ผลลัพธ์คืออีกฝ่ายปราศจากปฏิกิริยาใดๆ

ฮึ่ย!

นางจะอึดอัดตายอยู่แล้ว! ต้องทำอย่างไรเขาถึงจะตื่นเนี่ย! หายใจไม่ออกแล้วนะ!

โจวกุ้ยหลานแอบไถลลงข้างล่างนิดหนึ่ง พยายามขยับตัวไปด้านหลังอีกนิด ดึงระยะห่างได้ไม่น้อย หายใจได้สักที นางกระหืดกระหอบคำโต

“นี่จะให้ข้าขาดอากาศตายหรือ!” โจวกุ้ยหลานอัดอั้นบ่นไปประโยคหนึ่ง

พยายามหอบหายใจ จากนั้นนางจึงพบว่าขาของตนเองยังเกยอยู่กับขาของสวีฉางหลิน จึงลอบเก็บกลับมาเงียบๆ

บุรุษด้านบนยังคงหลับตาอยู่ รับรู้กิริยาของภรรยาตัวน้อย มุมปากยกยิ้มนิดๆ ทว่ายามนี้ภรรยาหายใจรดตัวเขา ทำให้เขายิ่งอยากกดนางลงอยู่เบื้องล่างแน่นๆ...

ขณะกำลังคิดก็รู้สึกว่ามือของภรรยาตนยื่นมาตรงเอว เขาพลันตัวแข็งทื่อ ลืมตา ก้มหน้ามองภรรยาตัวน้อยที่กำลังลูบไล้กล้ามตรงเอวของเขา

โจวกุ้ยหลานได้สัมผัสความยืดหยุ่นที่ส่งมาจากมือ อิ่มเอมใจได้อีกระยะ

ไอ้หยา สัมผัสนี่ยังดีเหมือนเดิมเลย สมกับที่เป็นผู้ชายที่นางเลือก

ไม่รู้ว่าเขาฝึกกล้ามเนื้อนี่อย่างไรกันสินะ

บิดอีกสองทีนางก็ดึงมือกลับ มองสีของท้องฟ้า อื่ม ยังดึก นอนๆ พรุ่งนี้ยังมีงานต้องทำ

นางพลิกตัวจากนั้นก็หลับต่อ

สวีฉางหลินลืมตาขึ้น สายตาที่มองโจวกุ้ยหลานไม่พอใจอย่างยิ่ง

ไม่ใช่ว่าสนุกกับการลูบหรือ ไยไม่ลูบแล้วเล่า?

ร่างกายร้อนจนกระวนกระวาย แต่พอคิดว่าพรุ่งนี้นางยังต้องเหน็ดเหนื่อยอีกวัน จึงพยายามข่มความร้อนที่ทะยานขึ้นเมื่อครู่ แล้วเอื้อมมือไปกอดภรรยาให้อยู่ในอ้อมแขนแน่นๆ

โจวกุ้ยหลานสะลึมสะลือรู้สึกไม่สบายตัว อยากดิ้น แต่จนใจด้วยมือที่กำลังกอดนางอยู่ไม่ขยับ

“สวีฉางหลิน! เจ้าทำอย่างนี้ข้าจะนอนอย่างไร?”

กดเสียงต่ำเรียกทีหนึ่ง แต่น่าเศร้าที่คนด้านหลังเงียบฉี่

“ไม่รู้ว่าเจ้าหลับอยู่จริงหรือกำลังแกล้งหลับกันแน่!” โจวกุ้ยหลานบ่น แต่พอความง่วงบุกโจมตี นางจึงปล่อยเขากอดไป

ไม่นานนางก็หลับไปอีกครั้ง

แต่สวีฉางหลินทางนี้กลับไม่ได้สบายอย่างนั้น

ตรงจมูกเป็นกลิ่นหอมเรือนกายของภรรยา ในอ้อมแขนเป็นร่างนุ่มนิ่มของนาง ผิวพรรณก็เรียบเนียน กอดจนเขากระสับกระส่าย แต่ก็ไม่อยากละมืออีก ช่างเป็นความทรมานอันหวานชื่นเสียนี่กระไร

เขามุดศีรษะอยู่ตรงท้ายทอยของโจวกุ้ยหลาน หลับตาทั้งคู่ พยายามสงบไฟในตัว

เมื่อไรภรรยาตัวน้อยจะยินยอมสมัครใจให้เขาสุขสมด้วยเสียที?

ไม่ได้ พรุ่งนี้ต้องให้นางตื่นสายหน่อยอีกดีกว่า

คิดแล้วก็ใช้มือกดตัวของโจวกุ้ยหลานทีหนึ่ง ทางโจวกุ้ยหลานหายใจราบเรียบช้าๆ

…