นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 200

เหล่าไท่ไท่ครุ่นคิดอยู่ในใจ ตามโจวกุ้ยหลานมาที่ห้องโถง

ตอนนี้หลิวเซียงออกจากประตูห้องโถงแล้ว ในห้องโถงเหลือแต่สวีฉางหลิน โจวต้าไห่และเจ้าก้อนน้อย

โจวกุ้ยหลานเดินไปสองสามก้าว ตบๆ บ่าโจวต้าไห่แล้วเอ่ยกับเขา “พี่ ท่านอย่าเพิ่งพูด ตามพวกเราไป หลังจากวันนี้ ท่านจะได้รู้ว่าตัวเองแต่งกับหลิวเซียงได้หรือไม่”

กล่าวจบก็ดึงเสื้อผ้าของเขา

โจวต้าไห่งุนงง ลุกขึ้นยืนตามแรงของโจวกุ้ยหลาน สวีฉางหลินที่อยู่ด้านข้างวางงานในมือลง แต่เขาเพิ่งจะลุกขึ้นก็ถูกโจวกุ้ยหลานห้ามไว้

“เจ้าอยู่บ้านดูแลเสี่ยวเทียน พวกเราจะรีบไปรีบกลับ”

สวีฉางหลินที่กำลังจะลุกขึ้นหยุดชะงัก จากนั้นก็นั่งลงเงียบๆ หยิบกระชุไม้ไผ่ที่สานอยู่ครึ่งๆ กลางๆ มาสานต่อ เพียงแต่น้อยใจอยู่บ้างเท่านั้น

บัดนี้มีเรื่องอันใดภรรยาตัวน้อยก็ไม่พาเขาไปแล้ว หรือรังเกียจเดียดฉันท์เขาแล้วหรือ?

ทว่าโจวกุ้ยหลานไม่ได้คิดมากเช่นนั้น พาเหล่าไท่ไท่และโจวต้าซานออกประตูไป ทั้งยังลวดปิดประตูให้อีกเสียด้วย

ทั้งสามตามหลิวเซียงอยู่ไกลๆ เดินไปทางบ้านของโจวต้าซาน จนถึงตอนนี้ เหล่าไท่ไท่กับโจวต้าไห่ถึงเข้าใจว่ากุ้ยหลานต้องการให้พวกเขาตามไปดูหลิวเซียง

ทั้งสองให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี ต่างไม่ปริปาก

แม้ไม่รู้ว่าทำไมกุ้ยหลานถึงบอกว่าคืนนี้เรื่องราวจะกระจ่าง แต่ทำไมคืนนี้ถึงจะกระจ่างเล่า พวกเขาไม่เข้าใจสักนิด

หลังจากหลิวเซียงเดินถึงบ้านโจวต้าซานก็ตะโกนเรียกคนในบ้าน จากนั้นครั้นได้ยินเสียงของหลี่ซิ่วยิง หลิวเซียงก็ถูกต้องรับให้เข้าข้างใน

เมื่อถึงตรงนี้ โจวกุ้ยหลานก็พามารดาของตัวกับโจวต้าไห่ไปหลบอยู่ด้านนอกกำแพง

“กุ้ยหลาน พวกเราไม่เข้าไปหรือ?” เหล่าไท่ไท่มักรู้สึกว่าในใจตุ้มๆ ต่อมๆ เอ่ยถามโจวกุ้ยหลาน

“เข้าไปไม่ได้ ประเดี๋ยวนางยังต้องออกมา” โจวกุ้ยหลานตอบ ทั้งกำชับให้สองให้ซ่อนตัวให้ดี ตอนนี้กำลังซ่อนตัวรออยู่ด้านนอก

โจวต้าไห่หัวใจระส่ำ มักรู้สึกว่าจะเกิดเรื่องอะไร นั่งยองเงียบๆ ไม่กล้ามากความ

ภายในบ้าน หลิวเซียงยื่นเนื้อหมูให้หลี่ซิ่วยิง บอกกล่าวธุระ

ครั้นเห็นเนื้อหมู หลี่ซิ่วยิงก็ยิ้มตาหยี เถ้าแก่เฉียนยังพักอยู่ในบ้าน

พวกเขาต้องทำกับข้าวสักหน่อย ในเมื่อมีเนื้อหมู พวกเขาก็สามารถประหยัดเงินได้ไม่น้อย

“ไอ้หยาหลิวเซียง ข้าเทน้ำร้อนให้เจ้ากินเถอะ?” หลี่ซิ่วยิงเอ่ย หันไปเทน้ำ

หลิวเซียงเห็นก็รีบปฏิเสธ จากนั้นก็ชะเง้อชะแง้ พบว่าในห้องโถงมีหลี่ซิ่วยิงเพียงคนเดียว จึงร้อนรนถาม “ท่านป้าซิ่วยิง น้องชิวเซียงล่ะ?”

“นางน่ะหรือ กำลังผิงไฟอยู่ในห้องนั้นของพวกเราอยู่” หลี่ซิ่วยิงบอก และไม่ได้เทน้ำอีก

ครั้นหลิวเซียงได้ยินว่านางยังไม่เข้านอนก็พลันดีใจ เอ่ย “ท่านป้าซิ่วยิง ท่านช่วยข้าเรียกน้องชิวเซียงให้หน่อยได้หรือไม่ ข้ามีธุระจะพูดกับนางหน่อย”

นังเด็กเลี้ยงแกะนี่ยังจะมีธุระอะไรได้ ยังอยากเจอชิวเซียงบ้านนาง?

คงไม่ใช่ว่าอยากให้ชิวเซียงบ้านนางช่วยพานางเข้าตำบลกระมัง?

ครั้นคิดอย่างนี้ หลี่ซิ่วยิงก็ทำหน้าบูดบึ้ง “นางจะนอนแล้ว มีเรื่องอะไรไว้คุยวันหลังเถอะ”

ไม่ได้นะ วันนี้กว่านางจะได้ออกมาคนเดียว ถ้าอีกสองวันโจวชิวเซียงก็ไปแล้วจะทำอย่างไร?

“คือ ไม่อย่างนั้นข้าไปหาน้องชิวเซียงเองเถอะ” กล่าวจบ หลิวเซียงก็จะเดินเข้าข้างใน

หลี่ซิ่วยิงพลันเคือง “เจ้าทำอะไรน่ะ? นังเด็กเลี้ยงแกะคิดจะขโมยของบ้านข้าหรืออย่างไร?”