นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 207

ร่างของสวีฉางหลินชะงักไป แม้ว่าก่อนหน้านี้จะไม่เคยมีหญิงใดมาก่อน เรื่องที่ผู้หญิงมีประจำเดือนและไม่สามารถร่วมหลับนอนได้เขาเองก็พอจะรู้อยู่

เขาในตอนนี้รู้สึกแค่ว่าร่างของตนเองแทบจะแตกเป็นเสี่ยงๆแล้ว กดโจวกุ้ยหลานเอาไว้ไม่ยอมลุกไปไหนเป็นเวลานาน

รับรู้ถึงความแข็งเกร็งของร่างกายเขา โจวกุ้ยหลานเองก็รู้สึกไม่สบายตัวเลย

นี่…… นี่มันทรมานมากสินะ ……

นางอดไม่ได้ที่จะใช้สองมือโอบไหล่ของสวีฉางหลินเอาไว้ ตบที่แผ่นหลังของเขาเบาๆ

ทั้งสองแต่งงานกันสามเดือนแล้ว เขาเองก็ทรมาน เรื่องมีประจำเดือนจะโทษนางก็ไม่ได้ ใครจะไปรู้ว่าประจำเดือนจะมาในเวลาที่ไม่เหมาะสมเช่นนี้

“ท่านเป็นอย่างไรบ้าง”โจวกุ้ยหลานถามเขา

สวีฉางหลินทรมานอย่างบอกไม่ถูก มือใหญ่กอดเอวของภรรยาไว้แน่น ก้มหน้าก้มตาพูดว่า “ทรมาน”

แล้วจะทำอย่างไรดี

เมื่อครู่โจวกุ้ยหลานเองก็ถูกกระตุ้นจนไฟในร่างลุกโชนขึ้นมาแล้ว ตอนนี้ก็ทรมานเช่นเดียวกัน แต่เมื่อเห็นสีหน้าของสวีฉางหลินแล้ว เกรงว่าคงจะทรมานกว่านางมากนัก

“ท่านไปอาบน้ำดีหรือไม่”โจวกุ้ยหลายเสนอแนะ

เมื่อก่อนเขาก็ทำเช่นนี้มาตลอด

แต่ว่าตอนนี้สวีฉางหลินไม่ตอบรับ แต่ยังคงกอดนางเอาไว้แน่น

โจวกุ้ยหลานรู้สึกว่าเอวของตนเองอึดอัดมาก แต่สุดท้ายก็ไม่กล้าจะขัดสวีฉางหลินขึ้นมาในตอนนี้ และไม่กล้าเคลื่อนไหวด้วย ได้แต่ตบเบาๆไปที่แผ่นหลังของสวีฉางหลินต่อไปเรื่อยๆ

เท้าซ้ายรับรู้ได้ว่าน้ำในอ่างได้เย็นลงแล้ว นางค่อยๆยกขาของตนเองขึ้นมา วางไว้อีกฝั่งหนึ่ง

แล้วมองไป ริมฝีปากของสวีฉางหลินประทับลงมาอีกครั้ง ประกบริมฝีปากของนางเอาไว้ เพียงแต่ครั้งนี้นุ่มนวลกว่าครั้งที่แล้วมาก ค่อยๆบดขยี้ ในขณะที่โจวกุ้ยหลานเองก็เริ่มตอบสนอง ในปากรู้สึกถึงความอบอุ่น

ผ่านไปครู่ใหญ่ สวีฉางหลินก็ค่อยๆลุกขึ้นมา จากนั้นก็หยิบผ้าเช็ดหน้าที่อยู่ด้านข้างมาช่วยเช็ดเท้าของนาง และยกอ่างน้ำเดินออกไป

เมื่อเขาไปแล้ว โจวกุ้ยหลานก็รีบตบไปที่บริเวณหน้าอกของตนเอง

ให้ตายเถอะ ผู้ชายคนนี้พอป่าเถื่อนขึ้นมาก็ช่างน่ากลัวเสียจริง นางไม่มีทางรับมือได้เลย

ระหว่างที่คิด ก็รีบลุกขึ้นมาจากเตียง สวมรองเท้าของตนเอง ไปหาผ้าประจำเดือนในหีบ ต้องจัดการกับตนเองให้เรียบร้อย จึงรีบถอดเสื้อผ้าออก มุดเข้าไปในผ้าห่ม ร่างสั่นเทาซึมซับความอบอุ่นของเตียงอุ่น

หนาวเกินไปแล้ว หนาวแทบตายจริงๆ หรือว่ามีเพียงนางที่รู้สึกหนาวขนาดนี้ ทำไมคนอื่นจึงได้ดูสบายนัก

โจวกุ้ยหลานแอบคิดถึงเครื่องปรับอากาศในชาติที่แล้ว ไม่ช้า ก็นอนหลับไป

ไก่ยังคงขันตั้งแต่ฟ้ายังไม่ทันสาง นางขยี้ตาตนเองและลุกขึ้นมา เห็นบนเตียงอุ่นเหลือแค่นางกับเจ้าก้อนน้อยแล้ว

นางอ้าปากหาวออกมาอีกครั้ง หยิบเสื้อตัวหนาของตนเองขึ้นมาใส่ไว้บนร่าง สวมถุงเท้าและรองเท้าผ้าฝ้ายหนาเดินออกไป

เมื่อไปถึงห้องโถง ก็เห็นเหล่าไท่ไท่กำลังกวาดพื้นอยู่

“ท่านแม่ ท่านตื่นเช้าจริง”

ระหว่างที่โจวกุ้ยหลานทักทาย ก็เดินไปทางห้องครัว

เหล่าไท่ไท่เห็นนางตื่นนอนแล้ว ก็เดินเข้าไปหาอย่างรวดเร็ว ยื่นไม้กวาดให้นาง สั่งการเสียงเบาว่า “พี่ชายเจ้ากับฉางหลินเข้าไปในหมู่บ้านแล้ว ข้าก็จะไปแล้วเหมือนกัน เจ้าอยู่บ้านคนเดียวต้องระวังนะ เข้าใจไหม”

“ท่านจะออกไปหรือ ”เมื่อโจวกุ้ยหลานได้ยินดังนั้น ก็เอ่ยถามขึ้น

เหล่าไท่ไท่ปัดเสื้อผ้าของตนเอง เหลือบมองไปทางห้องครัว พูดเสียงเบาว่า “ข้าจะไปเรียกคนที่จะมาซื้อหลิวเซียง เจ้าอยู่บ้านอย่าให้นางทำอะไรเจ้าได้เชียวนะ”