นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 231

กล่าวจบ นางไม่ได้ร่วมนินทากับลูกสาวรอง ก็ลากโจวกุ้ยหลานให้ไปช่วยทำอาหารที่ครัว

โจวซ่านเย่รีบแยกมือเหล่าไท่ไท่กับโจวกุ้ยหลานออกจากกัน แล้วกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ไอหยา ท่านแม่ กุ้ยหลานเพิ่งจะกลับมา ให้นางไปพักผ่อนเถอะ ข้าจะไปช่วยท่านทำอาหารเอง!”

มองนางทำดี โจวกุ้ยหลานก็ไม่ขัด กล่าวว่า “พอดีเลย พี่สาวใหญ่กับพี่สาวรองไปช่วยท่านแม่ทำอาหาร ข้าจะได้ไปอวยพรปีใหม่บ้านลุงใหญ่กับบ้านอาสะใภ้สาม”

กล่าวจบ หันไปมองสวีฉางหลิน “เจ้าพาเสี่ยวเทียนนั่งตรงนี้ครู่หนึ่ง อีกเดี๋ยวข้ากลับมา”

สวีฉางหลินพยักหน้า วางเจ้าก้อนน้อยนั่งลงข้างที่นั่ง ตนเองก็นั่งลงด้านข้าง สองพ่อลูกผิงไฟกันอย่างสงบนิ่ง และรอโจวกุ้ยหลานหลับมา

โจวกุ้ยหลานถือตะกร้าไปบ้านโจวต้าซานก่อน

พอถึงหน้าประตู ได้ยินหลี่ซิ่วยิงสบถอยู่ข้างใน แต่ละคำก็ว่าตาแก่ขี้โวยวาย

นี่ยังทะเลาะกันอยู่อีกหรือ…

โจวกุ้ยหลานสงบจิตใจ อยู่ที่ลานบ้านตะโกนเรียกคน ผ่านไปครู่หนึ่ง ซานเฉียงก็เปิดประตูออกมา

“คนที่บ้านเป็นอะไรกัน” โจวกุ้ยหลานเดินไปก็ถามซานเฉียงเสียงต่ำ

“ท่านพ่ออยากให้ชิวเซียงแท้งเด็ก แล้วหาคนในหมู่บ้านมาแต่งงานด้วย ท่านแม่ไม่ยอม ทั้งสองคนก็เลยทะเลาะกันมาหลายวันแล้ว” ซานเฉียงตอบกลับอย่างรำคาญใจ

โจวกุ้ยหลานยืดหมวกของตนให้ตรง อดถอนหายใจไม่ได้ “เรื่องก็มาถึงขั้นนี้แล้ว ยังจะมีอะไรให้ทะเลาะกันอีก แล้วเถ้าแก่เฉียนยังอยู่ที่บ้านเจ้าหรือไม่”

“กลับไปแล้ว ตอนหิมะเพิ่งตกเขาก็กลับไปแล้ว มิฉะนั้นท่านแม่ข้าไม่โวยวายขนาดนี้หรอก!” น้ำเสียงของซานเฉียงกล่าวอย่างดูแคลน

ชายชราขนาดนั้น ไม่รู้ว่าแม่เขากับชิวเซียงคิดอะไรกันอยู่

“กุ้ยหลาน อีกเดี๋ยวเจ้าเกลี้ยกล่อมพ่อของข้าให้ดี ๆ อย่าให้เขาโวยวายกับแม่ข้าอีก น่าขายหน้าเสียจริงชะมัด!” ซานเฉียงหันมามองโจวกุ้ยหลาน แล้วฝากฝังกับนาง

โจวกุ้ยหลานเบะปาก “ข้าเป็นคนรุ่นหลังจะเข้าไปยุ่งเรื่องนี้ได้ที่ไหนกัน อีกอย่าง เจ้าก็ไม่ใช่ไม่รู้ว่าข้ากับชิวเซียงไม่ชอบหน้ากัน ข้าพูดเรื่องนี้นางจะไม่ด่าข้าว่ามีเจตนาไม่บริสุทธิ์หรอกรึ”

“เจ้าน่ะหรือกลัวนาง” ซานเฉียงไม่เชื่อ

โจวกุ้ยหลานโบกมือไล่ให้เขาเดินไป

“รอดูสถานการณ์ก่อนค่อยว่ากัน”

ทั้งสองเดินเข้าไปในบ้าน โจวกุ้ยหลานถือตะกร้าเข้าบ้านโจวต้าซาน ก็พบโจวต้าซานกำลังซ่อมม้านั่งในบ้าน หลี่ซิ่วยิงนั่งขัดสมาธิด่าทอบนเตียงเตา

“ท่านป้า ข้ามาอวยพรปีใหม่พวกท่าน ที่บ้านไม่มีอะไรเลย เลยแบ่งเนื้อมาให้พวกท่าน” โจวกุ้ยหลานกล่าวด้วยรอยยิ้ม ถอดถุงมือ ยกเนื้อชิ้นหนึ่งออกมาจากตะกร้า แล้วยกขึ้นไปกลางอากาศ

เมื่อเห็นเนื้อชิ้นใหญ่ขนาดนี้ หลี่ซิ่วยิงไหนเลยจะมามัวทะเลาะเบาะแว้ง รีบลงจากเตียงเตา สวมรองเท้าแล้วกล่าวยิ้ม ๆ “แหม กุ้ยหลาน มาแล้ว ยังต้องให้อะไรกันอีก เนื้อนี่คงจะสักสองสามจินกระมัง”

“การกตัญญูต่อพวกท่านก็สมควรแล้ว ท่านป้า ท่านว่าเนื้อนี่…” โจวกุ้ยหลานกล่าวครึ่งเดียว มองโจวต้าซานแล้วมองไปที่หลี่ซิ่วยิง ด้วยน้ำเสียงลำบากใจ

“ให้ข้าให้ข้า ข้าจะได้นำไปทำอาหารจานเนื้อให้เจ้ากิน!” กล่าวจบ หลี่ซิ่วยิงก็ใส่รองเท้าเรียบร้อยแล้วเดินเข้ามา ยื่นมือหยิบเนื้อในมือโจวกุ้ยหลานไป

โจวกุ้ยหลานยิ้มแล้วปล่อยมือ กล่าวว่า “ท่านป้าใหญ่ไม่ต้องทำหรอก อีกเดี๋ยวข้าจะกลับไปกินกับแม่ข้า”