นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 235

เหล่าไท่ไท่ขมวดคิ้ว “คำพูดเหล่านี้ต่อชิวเซียงนั้นไม่ดี พวกเจ้าอย่าพูดส่งเดช”

“เรื่องนี้ยังจะปิดได้รึ ไม่ใช่ว่ากลัวท้องโผล่ ผ่านไม่กี่เดือนก็คงคลอดแล้ว” ขณะชุ่ยฮวาพูด ก็ยิ้มแล้วกวักมือให้คนข้าง ๆ ทันที ผู้หญิงด้านนอกหลายคนก็จับกลุ่มกัน กระซิบกระซาบเสียงต่ำ ผู้หญิงเหล่านี้รู้แล้วก็หัวเราะตัวโก่ง

เหล่าไท่ไท่หน้าหมองคล้ำ อยากจะพูด ก็ถูกโจวกุ้ยหลานขัดจังหวะ

“ท่านแม่ กองไฟยังเล็กอยู่เลย ท่านต้องรีบก่อไฟให้แรงขึ้นหน่อย ไม่งั้นอาหารเหล่านี้จะออกมาไม่อร่อย”

เหล่าไท่ไท่รู้ว่านี่เป็นเพราะลูกสาวของตัวเองไม่ยอมให้นางพูด เลยปิดปากไม่พูดคุย

โจวกุ้ยหลานเหลือบมองคนที่กำลังพูดหัวเราะเยาะ ในใจไม่มีความคิดที่จะช่วยโจวชิวเซียงเลยสักนิด หมู่บ้านนี้ก็เป็นแบบนี้แหละ บ้านไหนมีเรื่องเล็กๆ อะไรทุกคนก็จะนินทากันลับหลัง ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องอื้อฉาวของโจวชิวเซียง

เป็นเพราะแม่ของนางจะขัดขวาง อย่างไรคนเหล่านั้นก็พูดกันลับหลังไม่ใช่หรือ อีกอย่าง ทำไมต้องช่วยโจวชิวเซียงด้วยล่ะ

ขณะพูด หวังหยู่ชุนก็เดินเข้ามา เห็นโจวกุ้ยหลานกำลังทำอาหารอยู่ เลยรีบก้าวไวเดินเข้าไป “กุ้ยหลาน มีอะไรกินบ้างไหม ข้าหิวไปหมดแล้ว!”

“แหมหยู่ชุนมาแล้ว รีบมาคุยเรื่องโจวชิวเซียงกับพวกเราเถอะ!” หนึ่งในคุณป้าพูดขึ้น ก็ดึงหวังหยู่ชุนมา

ตาของหวังหยู่ชุนจดจ้องไปอยู่ที่หม้อ “แหมพวกเจ้ารอข้ากินอิ่มก่อนแล้วค่อยคุยกัน ข้าหิว!”

“ที่นี่มีถั่วลิสงไม่ใช่หรือ เจ้ากินสักหน่อยแล้วรีบมาคุยกับพวกข้า” ชุ่ยฮวาเอาถั่วลิสงจากโต๊ะข้าง ๆ มาหนึ่งกำมือส่งให้หวังหยู่ชุน ในใจหวังหยู่ชุนก็ยินดียิ่ง คว้าไปหยิบอีกสองกำมาใส่กระเป๋าตัวเอง เห็นว่าเหลือไม่เยอะแล้ว เลยไม่ยื่นมือออกไปอีก นั่งยอง ๆ แล้วเริ่มคุยกับผู้หญิงกลุ่มนี้

“พูดความจริงกับพวกเจ้า เจ้าชิวเซียงมีฝีมือปรนนิบัติบุรุษดีกว่าพวกข้าที่แต่งงานแล้วเสียอีก! เจ้าดู เพิ่งไปในตำบลได้ไม่นาน ก็มีเด็กซะแล้ว ถ้าไม่ใช่ว่าหมายตาจับเถ้าแก่เฉียน มาตลอดหรือ”

เมื่อคำพูดไร้สาระพวกนี้ออกมา ผู้หญิงเหล่านั้นก็หัวเราะกันอย่างครื้นเครง

“ต้าญาพาน้องสาวน้องชายพวกนี้ออกไปเล่นข้างนอกไป เสี่ยวเทียนยังเล็ก เจ้าดูแลให้ดี” โจวกุ้ยหลานส่งต้ายาที่ช่วยอยู่ด้านข้างออกไป

เด็กยังเด็กอยู่ ผู้หญิงพวกนี้ไม่รู้จักหลีกเลี่ยงกันบ้างเลย

ต้ายาหน้าแดง ตอบกลับมา รีบเดินออกไป ดูแลพวกเด็กเล็กที่อยู่ลานด้านหลัง

โจวคายจือเปิดปาก อยากจะพูดอะไรสักอย่าง ก็ได้ยินเสียงหวังหยู่ชุนตะโกนดังลั่น “นังหนูยังจะกลับมาก็แสร้งทำ ไม่ได้นอนกับเถ้าแก่เฉียน หลังจากนั้นพ่อข้าทุบตีนนาง นางถึงจะพูดออกมาได้ ไม่งั้นตอนนี้พวกข้าก็คงยังไม่รู้เรื่อง!”

“หวังหยู่ชุน！ข้าจะตีเจ้าให้ตาย!”

เสียงกรีดร้องดึงดูดสายตาของทุกคนมา มองเห็นโจวชิวเซียงแต่งกายสีแดง มีดอกไม้สีแดงขนาดใหญ่อยู่บนศีรษะ และทาชาดแดงยืนอยู่ที่ประตู รีบสาวเท้าพุ่งเข้ามาทันที

หวังหยู่ชุนเห็นโจวชิวเซียงเดินเข้ามา ในใจก็เคร่งเครียด รีบที่จะยืนขึ้นมา นั่งยอง ๆ มาครู่หนึ่ง เท้าก็เหน็บชาไปเสียแล้ว เลยไม่ได้ยืนขึ้นมา โจวชิวเซียงก็พุ่งเข้ามาหาแล้ว จิกผมของนางขึ้นมาข่วนใบหน้านางหลายรอบอย่างดุเดือด เพียงครู่เดียวก็ตะครุบใบหน้าของหวังหยู่ชุนจนเลือดไหลออกมา

หวังหยู่ชุนก็ไม่ใช่คนที่จะจัดการได้ง่าย ๆ ทันทีหน้าเจ็บ นางก็ตอบโต้กลับอย่างรวดเร็ว คว้าผมของโจวชิวเซียงอย่างเร็ว แล้วผลักไปด้านหลังอย่างป่าเถื่อน มือทุบไปที่หน้าอกของนางอย่างรุนแรง