นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 238

เหล่าไท่ไท่มองท่าทางหญิงสาวคนรอง ก็รู้ว่านางกำลังเอาใจกุ้ยหลาน ใช้เท้าคิดยังรู้เลยว่านางต้องการอะไร แต่ก็ไม่ได้เปิดปากทันที ยื่นมือไปหยิบตะกร้าเข็มกับด้ายของตัวเอง หยิบเข็มกับด้ายเย็บพื้นรองเท้าต่อ

โจวคายจือที่อยู่ด้านข้างขานรับเสียงเบาสองสามประโยค เพียงแต่หลายครั้งนางแทรกพูดไม่ได้ ได้แต่นั่งอย่างสงบนิ่ง

โจวซ่านเย่รู้ว่าถ้าไม่นำเรื่องนี้ออกมาพูด กุ้ยหลานก็ไม่อาจพูดนำได้ ขณะนี้จัดเสื้อผ้าตัวเอง “กุ้ยหลาน วันนี้เถ้าแก่เฉียนแต่งชิวเซียงแล้ว ก็เป็นน้องเขยพวกเรา มีเรื่องดี ๆ แบบนี้ก็ต้องคิดถึงญาติตัวเองไม่ใช่หรือ บ้านเจ้าเผาถ่าน ก็ขายให้ร้านขายของชำเถ้าแก่เฉียน ให้เถ้าแก่เฉียนช่วยเจ้าส่งเสริมการขายด้านนอกไม่ดีหรือ”

โจวกุ้ยหลานกะพริบตาทั้งสอง แม้ในใจจะเข้าใจสิ่งที่โจวซ่านเย่ต้องการคุยเรื่องนี้กับนางแต่แรก คาดไม่ถึงว่านางจะไม่ชักแม่น้ำทั้งห้าเหมือนเมื่อก่อน โผงผางเสียจริง

แต่ว่านะ ทหารมาใช้ขุนพลต้านรับ น้ำมาใช้ดินต้าน1 ว่าตามตรงนางก็ไม่ได้กลัวพี่สาวรอง

“พี่สาวรอง ถ้าแต่แรกท่านกับข้าพูดกับข้าอย่างนี้ข้าย่อมรับปาก แต่วันนี้เรื่องนี้ไม่เหมือนเดิม พวกเราทำธุรกิจกับเถ้าแก่โจวมานานแล้ว เขากรุยทางหมดแล้ว ข้าจะข้ามแม่น้ำได้แล้วรื้อสะพานได้ยังไง”

“กุ้ยหลานพูดก็ถูก” โจวคายจือพยักหน้า แสดงออกว่าตัวเองเห็นด้วยกับคำพูดของโจวกุ้ยหลาน

โจวซ่านเย่ที่อยู่ด้านข้างขมวดคิ้วแล้วจ้องโจวคายจือ สุดท้ายโจวคายจือก็ไม่กล้าพูดอะไรอีก

ตัวเองตัวคนเดียวยังดูแลไม่ได้ ยังคิดจะมายุ่งเรื่องของนาง? พี่สาวใหญ่คนนี้ยิ่งโตยิ่งไม่ได้ความจริง ๆ!

ขณะในใจนางคิด บนหน้าก็ทำเป็นกลั้นอารมณ์ของตัวเอง กล่าวยิ้ม ๆ “กุ้ยหลาน ธุรกิจก็เรื่องของธุรกิจ พวกเราพูดเรื่องมีน้ำใจต่อกันนะ ล้วนเป็นครอบครัวเดียวกัน เจ้าจะไม่อาจมองพวกข้าอดอยากได้ไม่ใช่หรือ”

โจวกุ้ยหลานเบิกตากว้าง ไม่กล้าจะเชื่อ “อดอยาก? พี่สาวรอง ทำไมเถ้าแก่เฉียนยังอดอยากอยู่ นั่นไม่ได้การแล้ว ทำธุรกิจต้องมีทั้งหนทางทั้งเงิน ถ้าเขาเลี้ยงครอบครัวเดียวของตัวเองไม่ไหว ไหนเลยจะทำธุรกิจกับเขาได้กันล่ะ”

“ไม่ใช่เถ้าแก่เฉียน แต่เป็นพี่สาวรองเจ้า!ครอบครัวพวกเรากำลังอดอยาก!” โจวซ่านเย่รีบอธิบาย

“พี่สาวรอง ทำไมท่าถึงอดอยากล่ะ ไม่ใช่ว่าทำงานกับเถ้าแก่เฉียนแล้วหรือ” โจวกุ้ยหลานตอบกลับอย่างแปลกใจ ก็ถามต่อทันที “เถ้าแก่เฉียนคงไม่ขี้เหนียวขนาดนั้นหรอก ตัวใช้ชีวิตดี ให้ผู้ที่ร่วมงานกับเขามาหลายปีกินไม่อิ่มท้อง คนผู้นี้ไม่อาจทำธุรกิจด้วยได้ ไม่อาจทำธุรกิจกับเขาได้…”

ขณะกล่าว โจวกุ้ยหลานก็ส่ายหน้าไปมา

ในใจโจวซ่านเย่โมโหมาก น้องสาวเห็นชัดแล้วยังจะแกล้งโง่อยู่อีก!

เมื่อครู่ยังคิดจะแกล้งโง่ แต่โจวกุ้ยหลานพูดมาขนาดนี้ นางก็แสร้งทำตัวน่าสงสารต่อไปไม่ได้

งั้นก็พูดตามตรงไปเลยละกัน “กุ้ยหลาน พี่สาวรองเห็นทุกวันนี้บ้านพวกเจ้าชีวิตดีแล้ว ในใจข้าก็อิจฉา แม้บ้านพวกข้าไม่ถึงขั้นอดอยาก แต่ทุกวันนี้ใช้ชีวิตไม่ดี ไม่อาจกินเนื้อกินข้าวขาวได้เหมือนบ้านท่านแม่ ถ้าจ้ามีความสามารถ ช่วยสงเคราะห์พี่สาวรองสักหน่อย ก็ไม่ได้ขอให้เจ้าทำอะไรมาก เพียงขอให้เจ้าขายถ่านให้บ้านพวกเรา และขอเจ้าให้พี่เขยรองขายให้เถ้าแก่เฉียนก็พอ”

ที่แท้อยากพูดอย่างนี้นี่เอง

ในใจโจวกุ้ยหลานครุ่นคิดครู่หนึ่ง ก็รู้สึกว่าการแผนของพี่สาวรองของตัวเองนั่นคิดดีจริง ๆ เลย

ซื้อถ่านจากนาง แล้วขึ้นราคาขายให้เถ้าแก่เฉียน ระหว่างนั้นที่ไม่ต้องเสียแรงสักนิดก็รับเงินไปง่าย ๆ ไม่พูด ยังทำให้เถ้าแก่เฉียนถูกใจพี่เขยรอง ตำแหน่งก็คงไม่เหมือนเดิมแล้ว

เพียงแต่ ที่นางคิดคำนวณไปทั้งหมดอาจจะคิดมากเกินไป?

“พี่สาวรอง อย่างที่บอกไปแล้ว เถ้าแก่โจวเพื่อจะขยายช่องทางธุรกิจขายถ่านนั้นสูญเสียตำลึงเงินไปไม่น้อย ไม่ว่าอย่างไรข้าไม่อาจทำให้เขาขาดทุนได้อีก ตระกูลโจวพวกเราไม่ใช่คนไร้มโนธรรม ท่านว่าใช่ไหม”

โจวกุ้ยหลานเผชิญหน้า กล่าวอย่างจริงจัง

อ้างถึงตระกูลโจวจะไร้มโนธรรม ตอนนี้โจวซ่านเย่ก็ไม่อาจพูดต่อได้