นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 24

เพิ่งวางถ้วยลง สวีฉางหลินก็เดินกลับไปที่หลังบ้านต่อ

โจวกุ้ยหลานทำท่าไม่พอใจ นี่คิดจะไม่พูดอะไรกับนางอีกแล้วเหรอ? นางยังไม่ได้โกรธเขาเลย เป็นผู้ชายที่ใจแคบจริงๆ!

ยิ่งคิดก็ยิ่งโกรธ

ล้างถ้วยเสร็จแล้วก็นั่งพักผ่อน จากนั้นก็พาเจ้าก้อนน้อยไปนอนกลางวัน

พอตื่นขึ้นมาอีกที ก็เห็นสวีฉางหลินยังไม่กลับมา

นางลุกขึ้นจากเตียง ก็เห็นกระต่ายตัวนั้นถูกถลกหนังออกแล้วหมักเกลือตากไว้ด้านนอก

นางอดไม่ไหวเดินไปที่หลังบ้าน ก็เห็นว่าเขาพรวนดินเสร็จหมดแล้ว พื้นที่ใหญ่มากจนสามารถปลูกผักได้ทุกชนิด และด้านหลังยังมีเสาไม้หลายต้นตอกอยู่กับพื้น ตรงกลางระหว่างเสาไม้ยังมีหนามล้อมไว้อีกด้วย

นอกจากประตูที่พวกเขาเข้าออก ที่อื่นก็ถูกล้อมไว้หมดแล้ว

โจวกุ้ยหลานตกตะลึงอีกครั้ง ผู้ชายคนนี้เก่งมากจริงๆ!

ถ้านางทำเองทุกอย่างนะ น้อยสุดก็ต้องสิบวันไม่ก็ครึ่งเดือน แต่เขาทำครึ่งวันก็เสร็จแล้ว

นางกลับเข้าบ้านอีกครั้ง ก็เห็นธนูที่แขวนบนผนังหายไปแล้ว

ไปล่าสัตว์อีกแล้วเหรอ?

โจวกุ้ยหลานรู้สึกเสียใจเล็กน้อย เรื่องเล็กๆน้อยๆก็เก็บมาคิด สวีฉางหลินทำงานหนักเลี้ยงครอบครัว นางยังจะทำให้เขาโกรธอีก

คิดแล้วก็เอาเกลือหยาบใส่ลงไปในกะละมังละลายช้าๆ เอาผ้าฝ้ายมากรองสิ่งสกปรกออกไปให้หมด

เกลือหยาบนี้สกปรกมากจริงๆ นางทำกับข้าวหลายมื้อแล้ว เกลือก็ทำให้ฟันเจ็บหลายครั้งแล้ว นางอยากทำแบบนี้ตั้งนานแล้วด้วย ตอนนี้มีโอกาสได้ทำสักที

รอนางละลายน้ำเกลือเสร็จแล้ว ก็เทลงไปต้มในหม้อ จากนั้นก็คัดเกลือละเอียดออกมา ใส่ไว้ในกล่องไม้

พอทำเสร็จแล้ว ไม่รู้ว่าเจ้าก้อนน้อยตื่นมาเมื่อไหร่ เขายืนอยู่ตรงนั้นเงียบๆ มองดูสิ่งที่โจวกุ้ยหลานทำ

รอนางทำทุกอย่างเสร็จแล้ว ก็ไปให้อาหารไก่กับนกกระทา และได้ไข่นกกระทามาสองฟอง นางเอาไปย่างให้เจ้าก้อนน้อยกิน จากนั้นก็ถึงจูงแพะไปเปลี่ยนที่กินหญ้า

เก็บเสื้อผ้าและผ้าปูที่ตากแห้งแล้วพับให้เรียบร้อย สวีฉางหลินก็ยังไม่กลับมาอีก

รอนางทำอาหารเย็นเสร็จก็ใกล้มืดแล้ว สวีฉางหลินก็ยังไม่กลับมาอีก นางกำลังคิดว่าจะออกไปตามหาเขาดีไหม สวีฉางหลินก็ลากแพไม้กลับมา

บนแพมีหญิงสาวอายุประมาณสิบห้าสิบหก

ตอนที่เห็นหญิงสาวคนนั้น ใบหน้าของโจวกุ้ยหลานก็กระตุกเล็กน้อย นี่เป็นลูกสาวของลุงใหญ่โจวชิวเซียง

“เป็นอะไรหรือเปล่า?”

โจวกุ้ยหลานเดินเข้าไปถาม

โจวชิวเซียงเหลือบมองสวีฉางหลินอย่างเขินอาย แล้วตอบว่า: “ข้าขาแพลงตอนอยู่บนเขา บังเอิญเจอกับพี่ฉางหลิน เขาเลยลากข้ากลับมาด้วยกัน”

ที่แท้ก็เจ้าชายขี่ม้าขาวนี่เอง โจวกุ้ยหลานก็ถึงวางใจ

“เจ้าดูแลนางดีๆนะ” สวีฉางหลินพูดจบก็เดินกลับเข้าบ้านไป

เขาหิวน้ำมาก ต้องการดื่มน้ำด่วนๆ

โจวชิวเซียงมองดูเขาเข้าไปในบ้าน อยากจะตะโกนเรียกเขาแต่ก็ไม่รู้ว่าจะเรียกยังไง

โจวกุ้ยหลานพยุงตัวนางลุกขึ้นมา แล้วถามว่า: “เจ้าขึ้นไปบนเขาทำไม?”

ในป่ามีสัตว์ร้ายเยอะแยะ ก็มีแต่นายพรานที่จะอาศัยอยู่บนเขา หลายปีก่อนเกิดวิกฤตแห้งแล้ง ตอนที่คนใกล้อดตาย พวกเขาก็เข้ามากัดกินเปลือกต้นไม้ น้อยมากที่เห็นหญิงสาวเข้าป่า

“เจ้าเข้าป่าได้ ทำไมข้าจะเข้าไม่ได้บ้าง?” โจวชิวเซียงจับมือโจวกุ้ยหลานแล้วลุกขึ้นมา มองค้อนแล้วตอบอย่างไม่สบอารมณ์