นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 253

ต้องก้มหน้าทำงานตัวเป็นเกลียวทั้งวันก็ยังไม่พอ นางต้องมีความสามารถยอดเยี่ยมขนาดไหน คายจือคนนี้ยังได้ใช้ชีวิตเหมือนคนธรรมดาคนหนึ่งอยู่ไหมเนี่ย?

“แม่ อย่าร้องไห้ พวกเขาไม่ต้องการแม่ แต่พวกเราต้องการแม่นะ!” ต้าญาโผเข้าไปกอดศีรษะของโจวคายจือ พูดจาปลอบโยนไม่หยุด

พวกเด็ก ๆ ต่างยื่นมือออกมากอดศีรษะของโจวคายจือ ไม่มีใครยอมปล่อย

“ข้าล่ะสงสารเด็ก ๆ พวกนี้จริง ๆ ล้วนเป็นเด็กดีกันทั้งนั้น!”

“พวกเด็ก ๆ เขารู้ดีว่าใครดีต่อพวกเขาที่สุด พ่อกับย่าโดนไล่ตีหัวซุกหัวซุนยังไม่แม้แต่จะวิ่งออกมาดู พอแม่ได้รับความน้อยเนื้อต่ำใจกลับรีบเข้ามากอดปลอบใจกันใหญ่ น่ากลัวว่าพวกตระกูลซุนนี่ คงจะทำให้หัวใจของเด็ก ๆ ต้องเจ็บปวดแน่แล้ว”

หญิงชราคนหนึ่งที่ยืนอยู่ข้าง ๆ มองไปที่เด็ก ๆ และโจวคายจือที่กำลังกอดกันกลม พลางส่ายหน้า

"เจ้าจะไปรู้อะไร? เป็นเพราะนังสะใภ้คนนี้มันไม่มีเจตนาดี จงใจพูดจาว่าร้ายพวกเราต่อหน้าลูก ๆ ต่างหาก! สะใภ้ปากพล่อยแบบนี้พวกเราไม่เอาแล้ว! ตระกูลซุนเราจะหย่านังสะใภ้ตัวดีคนนี้ซะ!"

เมื่อเริ่มเห็นท่าไม่ดี ป้าซุนก็รีบตะโกนแก้ตัวขึ้นมาอีกสามสี่ประโยค คิดจะดึงเกมกลับมาทางตัวเอง

“โย่ว! คิดจะมอบหนังสือหย่างั้นเหรอ? ซุนโก่วต้านไม่มีคุณสมบัติพอที่จะเขียนหนังสือหย่าให้พี่ใหญ่ของข้าหรอกนะ!”

เสียงหนึ่งดังแว่วมาจากด้านหลังของฝูงชน ทุกคนหันกลับไปมอง เมื่อเห็นว่าถึงกับเป็นกุ้ยหลานก็พากันหลีกทาง ปล่อยให้กุ้ยหลานเดินเข้ามาอย่างสง่าผ่าเผย

โจวกุ้ยหลานชำเลืองมองสองแม่ลูกที่อยู่ในสภาพสะบักสะบอมแวบหนึ่ง จากนั้นค่อยมองไปที่เหล่าไท่ไท่ที่ยืนเด่นเป็นสง่าน่าเกรงขามอยู่อีกด้าน ในใจก็รู้ทันทีว่าคงโดนเหล่าไท่ไท่ผู้แข็งแกร่งไล่ฟาดเอาแน่นอนแล้ว พลันยกนิ้วกดไลค์แบบรัว ๆ ให้เหล่าไท่ไท่ในใจอีกครั้ง

แม่ของนาง เจ๋งสุดยอด!

เมื่อเห็นว่าโจวกุ้ยหลานมาแล้ว โจวต้าไห่ก็รู้สึกยินดีอย่างยิ่ง สีหน้าก็ผ่อนคลายลงมาหลายส่วน ส่วนโจวคายจือ เมื่อเห็นน้องสาวของตัวเองเดินเข้ามาด้วยท่วงท่าแบบนี้ ในใจก็พลันเกิดความรู้สึกอบอุ่นปลอดภัยขึ้นมาอย่างไม่รู้สาเหตุ

นี่แหล่ะคือแม่ของนาง เป็นแม่ที่ปกป้องคุ้มครองนางและน้องชายน้องสาว ต้องแบบนี้สิ ถึงจะเป็นบ้านของนาง!

โจวกุ้ยหลานเดินผ่านสองแม่ลูกนั่น มีสวีฉางหลินเดินตามมาข้างหลัง เดินเข้าไปหา มือก็ยื่นออกไปดึงตัวโจวคายจือให้ลุกขึ้นมา: "พี่สาวใหญ่ พี่จะร้องไห้ทำไม? อยากให้คนอื่นหัวเราะเยาะเอาหรือ? ที่นี่คือหมู่บ้านต้าสือของเรานะ คนในหมู่บ้านเราจะปล่อยให้พี่โดนคนอื่นรังแกได้รึ?”

แม้ว่าบางครั้ง นางจะไม่ค่อยคุ้นชินกับเรื่องซุบซิบนินทาที่มักแพร่สะพัดในหมู่บ้านนัก แล้วก็ไม่ชอบนิสัยโลภมากชอบเอารัดเอาเปรียบของพวกเขา แต่เมื่อไหร่ที่มีคนมารังแกคนในหมู่บ้าน ไม่ว่าในเวลาปกติจะมีความขัดแย้งเล็ก ๆ น้อย ๆ อะไรกันก็ตาม พวกเขาก็จะรวมใจเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันทันที ซึ่งจุดนี้ ในชีวิตก่อนของนางไม่เคยได้มีโอกาสรู้สึกถึงมาก่อน

นี่แหล่ะ ถึงจะเรียกว่าหมู่บ้าน ถึงจะเรียกว่าการช่วยเหลือซึ่งกันและกัน

เหล่าไท่ไท่หันไปมองลูกสาวคนเล็กของตัวเอง นึกอยากด่าแบบโหด ๆ สักยก ว่าเป็นบ้าอะไรถึงได้วิ่งเตลิดออกไป ทำให้สวีฉางหลินต้องวิ่งวุ่นตามหาแทบแย่ แต่เพราะตอนนี้มันยังไม่ใช่เวลา นางจึงฝืนอดทนไว้ หันหน้าไปมองคู่แม่ลูกตระกูลซุน โทสะในใจยังคุกรุ่นเสียจนรู้สึกอึดอัด แน่นในอกจนทรมานไปหมด

ถ้าลูกสาวคนโตของนางเกิดถูกหย่าขึ้นมาจริง ๆ จะทำยังไงล่ะ? จากนี้ไปนางจะใช้ชีวิตยังไงได้?

“มันถึงคราวให้นางเด็กเมื่อวานซืนอย่างเจ้ามาสอดปากพูดได้แล้วงั้นรึ? รีบไสหัวไปซะ!” ป้าซุนตวาดด่าพลางกัดฟันกรอด

สวีฉางหลินขมวดคิ้วมุ่น ยกขาขึ้นได้ก็เดินตรงดิ่งไปหานาง เมื่อโจวกุ้ยหลานที่อยู่ข้าง ๆ เห็นดังนั้น ก็รีบเข้าไปคว้าตัวเขาเอาไว้ พลางส่ายหน้าไปให้เขาทันที

ทำแบบนี้ไม่ได้เด็ดขาด ถ้าเขาที่เป็นผู้ชายคนหนึ่งเกิดไปตบตีป้าซุนเข้า นั่นเท่ากับว่ารังแกคนที่อ่อนแอกว่าแล้ว จะไปถึงไหนก็แก้ตัวไม่ขึ้นทั้งนั้น

สวีฉางหลินมองออกถึงสิ่งที่ภรรยาต้องการจะสื่อ จึงยอมหยุดฝีเท้าลงทันที แต่ในใจยังคงรู้สึกโกรธจนแทบระงับไม่อยู่

ภรรยาที่เขาเฝ้าทะนุถนอมดั่งแก้วตาดวงใจ จะให้มาโดนใครก็ไม่รู้ตวาดด่าแบบนี้ได้ยังไงกัน?

“ยายแก่หนังเหี่ยวอย่างเจ้าจะโวยวายไปทำไมล่ะ? ลูกสาวคนเล็กของข้ายืนหยัดต่อสู้เพื่อพี่สาวคนโตของนางไม่ได้หรือยังไง? ถ้าพวกเจ้าทำเรื่องที่คนดี ๆ เขาทำกัน จะต้องกลัวโดนคนอื่นตัดสินอีกรึ?” เหล่าไท่ไท่ตะคอกกลับอย่างโกรธจัด

ถ้าไม่ใช่เพราะคิดว่าจะยอมให้ลูกสาวคนโตถูกหย่าไม่ได้จริง ๆ แล้วล่ะก็ นางคงจะเอาไม้ฟาดพวกนี้ให้หนัก ๆ จนหนีกลับบ้านกันแทบไม่ทันแน่!

โจวกุ้ยหลานปรายตามองแม่ลูกคู่นั้น จะดูยังไงก็ขัดหูขัดตาสิ้นดี ทำไมถึงได้มีตระกูลที่มันสุดยอดขนาดนี้อยู่บนโลกนี้ได้นะ? ช่างน่าขยะแขยงซะจริง ๆ เลย!

เมื่อคิดถึงตรงนี้ นางก็หันหน้าไปมองโจวคายจือ แล้วถามว่า: "พี่สาว เจ้าอยากให้ลูก ๆ ได้ใช้ชีวิตที่ดีต่อจากนี้ หรือว่าจะกลับไปบ้านตระกูลซุน ใช้ชีวิตลำบากลำบนแบบกินไม่อิ่มนอนไม่อุ่นต่อไป?"