นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 26

พอได้ยินแบบนี้ เฉียนต้ายาก็นั่งโวยวายบนพื้น จะให้หมอหวังรักษาเฉินโหยวซวนให้ได้ ทำเอาหมอหวังตกใจจนรีบหนีออกไป

เฉียนต้ายาหมดหนทาง จึงเข้าไปด่าสะใภ้ใหญ่ของตัวเอง ตอนที่จะลงมือตีนั้น สะใภ้ใหญ่ก็เสออว่าให้ขึ้นเขาไปขอเงินค่ารักษาจากโจวกุ้ยหลาน

นึกเรื่องที่ตัวเองเคยถูกสวีเหมยฮัวตบมาก่อน เฉียนต้ายาก็เริ่มลังเล

สะใภ้ใหญ่ดูถูกแม่สามีตัวเองสักเท่าไหร่ แต่เพื่อทั้งครอบครัว ก็เลยยุยงว่า: “หลายวันก่อนพวกเราไม่รู้ว่าน้องรองจะสาหัสขนาดนี้ ตอนนี้พวกเราไปโวยวายถึงบ้านผู้ใหญ่บ้าน ดูสิพวกนางจะชดใช้หรือไม่?”

คำพูดนี้เกลี้ยกล่อมเฉียนต้ายาได้สำเร็จ

……

เช้าวันถัดไป ตอนที่โจวกุ้ยหลานตื่นขึ้นมาก็ไม่เจอสวีฉางหลินแล้ว

เขาเตรียมอาหารเช้าไว้เหมือนเดิม นางก็เอาเสื้อผ้าไปซักที่ข้างบ่อน้ำแล้วเอากลับมาตากที่บ้านนอก ให้อาหารไก่กับนกกระทา จูงแพะออกมากินหญ้า แล้วสะพายตะกร้าขึ้นไปเด็ดผักในป่าที่นางรู้จัก จากนั้นก็สับเนื้อนวดแป้งแล้วห่อเกี๊ยวกับเจ้าก้อนน้อยกิน

เจ้าก้อนน้อยฉลาดมาก แค่ดูนางทำไม่กี่ชิ้นก็ทำเป็นแล้ว สองแม่ลูกห่อเกี๊ยวร้อยกว่าชิ้นถึงจะหยุด

มองดูท้องฟ้าใกล้จะถึงเที่ยงแล้ว

โจวกุ้ยหลานหยิบเกี๊ยวห้าสิบชิ้นใส่หลายถ้วยแล้วเอาไว้ในตะกร้า สะพายตะกร้าขึ้นมาแล้วพาเจ้าก้อนน้อยกลับบ้านแม่

พอเห็นเกี๊ยว สีหน้าของโจวเหล่าไท่ไท่ก็มืดมนลง

“ใช้เงินสุรุ่ยสุร่ายอีกแล้วเหรอ? ยังไม่ถึงปีใหม่หริองานเทศกาลเลยก็กินเกี๊ยวแล้ว? กลัวเงินในกระเป๋าขึ้นราจนต้องรีบใช้หรือไง? ทำไมถึงไม่เก็บไว้หน่อย?”

รู้ว่าโจวเหล่าไท่ไท่เสียดายเงิน โจวกุ้ยหลานก็รีบตอบว่า: “เนื้อที่บ้านมีเยอะ ถ้าไม่รีบกินเดี๋ยวจะเน่าเอา แป้งก็เป็นของที่สวีฉางหลินซื้อมาตอนแต่งงาน ยังกินไม่หมดเลย ก็เลยเอามาทำเกี๊ยว”

“แป้งเก็บไว้กินตอนปีใหม่ได้นี่? ตอนนี้ใกล้เข้าฤดูหนาวแล้ว พวกเจ้าไม่เก็บเสบียงไว้บ้างเลยเหรอ? ข้าจะบอกเจ้าให้นะ ถึงเวลาอย่าร้องให้งอแงกลับมาหาข้าล่ะ ข้าไม่มีเสบียงให้เจ้ายืมหรอกนะ!”

โจวเหล่าไท่ไท่ทำหน้าโมโห

ทำไมเมื่อก่อนถึงดูไม่ออกว่าลูกสาวตัวเองใช้เงินเปลืองขนาดนี้? ใช้ชีวิตไม่เป็นเลย มันน่าโมโหจริงๆ!

โจวกุ้ยหลานขี้เกียจเถียงกับแม่ตัวเอง ความคิดไม่เหมือนกัน พูดไปก็เท่านั้น นางรีบเปลี่ยนประเด็นสนทนา: “ท่านแม่เย็บเสื้อไปถึงไหนแล้ว?”

“เจ้าคิดว่าแม่มีสี่มือหรือไง? ตอนนี้ทำได้แค่เสื้อนอกของฉางหลินอย่างอื่นต้องทำช้าๆ”

นี่ก็ถือว่าเร็วมากแล้วนะ

“แม่เก่งจังเลย! พวกเราทำเสื้อให้เสี่ยวเทียนใส่ก่อนเถอะ สวีฉางหลินมีเสื้อใส่อยู่แล้ว” โจวกุ้ยหลานว่าแล้วก็ลูบหัวของเจ้าก้อนน้อย

อืม ช่วงนี้กินดีขึ้น สีหน้าของเจ้าก้อนน้อยก็ดีมากขึ้นด้วย

“ที่ข้าบอกเจ้าไม่จำเลยใช่มั้ย? ผู้ชายสำคัญหรือลูกชายของคนอื่นสำคัญกว่า?”

“ก็ต้องลูกชายสำคัญสิ” โจวกุ้ยหลานรีบตอบ

เจ้าก้อนน้อยน่ารักจะตายไป ทำไมแม่นางถึงไม่ชอบนะ?

โจวเหล่าไท่ไท่โกรธจนกัดฟันไม่สนใจลูกสาวตัวเองอีก เอาเกี๊ยวไปไว้ในตู้ห้องครัว เช็ดมือแล้วเดินเข้าห้องตัวเองไปอย่างโมโห

ไม่นาน ก็เอาเสื้อนอกที่ทำเสร็จแล้วให้โจวกุ้ยหลาน “เอากลับไป รีบไปเลยนะ อย่าทำขวางหน้าขวางตาข้า! ถ้าเจ้าจะรักตัวถ่วงนี่ก็เอากลับไปรักที่บ้านเลย อย่าพาเขามาที่นี่!”

เด็กรู้ว่าใครดีกับตัวเองและใครไม่ดีกับตัวเองบ้าง พอถูกโจวเหล่าไท่ไท่ตะโกนแบบนี้ เขาก็รีบไปหลบหลังโจวกุ้ยหลาน

โจวกุ้ยหลานปลอบใจด้วยกันลูบมือของเขาเบาๆ แล้วเดินเข้าไปในห้องโจวเหล่าไท่ไท่ นั่งอยู่บนเตียงเตา

รู้สึกเตียงเตาอุ่นมาก แล้วมองไปยังไข่บนนั้น รู้ว่าโจวเหล่าไท่ไท่กำลังช่วยนางฟักไข่ ก็ถึงวางใจ

“ท่านแม่ ข้าอยากจะปลูกผักไว้หลังบ้าน แม่มีเมล็ดพันธุ์บ้างหรือไม่? ให้ข้าหน่อยสิ?”

สำหรับคำสั่งสอนของโจวเหล่าไท่ไท่ โจวกุ้ยหลานไม่โกรธเลยและไม่กลัวด้วย