นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 279

ตลอดเวลาที่ผ่านมานี้นางคิดไม่ถึงเลยว่า ครึ่งปีที่ผ่านมาเขาจะทำเรื่องราวมากมายเหล่านี้ ถึงว่าทำไมเขาถึงอยู่แต่ในภูเขาทั้งวันไม่ยอมออกมา

โจวกุ้ยหลานเองก็ไม่แน่ใจมากนักเกี่ยวกับความรู้สึกของตัวเอง ได้แต่คิดว่า เรื่องที่ไม่สามารถควบคุมได้ตรงหน้า มันทำให้นางรู้สึกไม่ค่อยพอใจ ตัวนางช่างดูต่ำต้อยเหลือเกิน

“ทำไมเจ้าทำเรื่องพวกนี้โดยไม่บอกข้าเลย ? ทำไมถึงต้องจากข้าไป ? ก่อนจะจากไป ทำไมถึงต้องเก็บข้าไว้ด้วย ?” โจวกุ้ยหลานถามต่อ

“ขอโทษด้วย ข้า..... นายพลหลงเคยช่วยชีวิตข้าไว้ แล้วก็ ข้ามิอาจปล่อยให้ประชาชนเหลียงกั๋วต้องโดดเดี่ยวบนเส้นทางที่แสนยากลำบากอย่างนี้ได้”

นี่เป็นครั้งแรกที่สวีฉางหลินพูดอย่างนี้

โจวกุ้ยหลานกัดริมฝีปาก เวลาผ่านไปเนิ่นนาน นางทำได้เพียงถอนหายใจออกมา เดินเข้าไปหาเขาด้านหน้า จากนั้นกอดเขาไว้

“จะไปเมื่อไหร่ ?”

“พรุ่งนี้”

“ห้ามตายนะ ข้าจะไม่เป็นม่าย จะรับหาผู้ชายแต่งงานทันที” โจวกุ้ยหลานซบอกเขา ค่อย ๆ พูดออกมา

สวีฉางหลินไม่พอใจกับคำพูดของนาง “ห้ามคิดถึงชายอื่น”

โจวกุ้ยหลาน หัวเราะเยาะ “ถ้าเจ้าตายไปแล้ว จะมาบังคับข้าไม่ให้แต่งงานกับชายอื่นได้อีกหรือ ?”

“ข้าจะไม่ตายเด็ดขาด !” สวีฉางหลินบอกด้วยความโมโห

เพียงแค่คิดว่าน้องนางของตนอาจจะถูกชายคนอื่นสวมกอดแบบนี้ ร่างกายของเขาก็รู้สึกอึดอัด อากจะฆ่าชายคนนั้นเสีย

โจวกุ้ยหลานคิดไม่ถึงว่าจะถูกเขาหยอกล้อใส่ “สวีฉางหลิน นี่เจ้าเป็นคนพูดเองนะ ถ้าหากเจ้าตายไป ข้าจะไม่มีทางเป็นม่ายเพราะเจ้าแน่ เจ้าต้องคอยเขียนจดหมายบอกข้าว่าเจ้าปลอดภัย ไม่อย่างนั้นถ้าข้าไม่ได้รับจดหมายภายในครึ่งปี ข้าจะเอาเมล็ดข้าวพันธุ์ที่เจ้าให้ข้ามาพวกนี้ไปแต่งงานกับชายอื่น แล้วมีลูก......”

โดยที่ไม่พูดอะไร สวีฉางหลินก็ดูดริมฝีปากของนาง เก็บคำพูดของนางทั้งหมดไว้ในปาก

ผู้หญิงคนนี้ช่างน่ารังเกียจเหลือเกิน ! จะให้พูดไม่ได้ ! แม้แต่คำเดียวก็พูดไม่ได้ !

ตลอดทั้งคืน โจวกุ้ยหลานและสวีฉางหลินต่างก็ไม่ได้นอน ทั้งสองนั่งอยู่ด้วยกันบนเตียง มองหิมะที่อยู่ด้านนอกอย่างเงียบเชียบ

เตียงใส่ฝืนจนรู้สึกอบอุ่น สวีฉางหลินนำผ้าห่มมาคลุมโจกุ้ยหลานเอาไว้แน่น นำชุดเสื้อผ้าหนังที่เตรียมไว้ออกมาให้โจวกุ้ยหลาน

“หลังจากนี้เจ้าก็สวมตัวนี่เถอะ” สวีฉางหลินพูดเสร็จ ก็พับเสื้อผ้าเก็บใส่ไว้ในตู้

โจวกุ้ยหลานมองการกระทำของเขาโดยที่ไม่พูดอะไร

ชุดนี้เหมือนกับที่โจวชิวเซียงใส่กลับมาในตอนนั้น ช่างเป็นผู้ชายที่น่ารำคาญจริง ๆ

“เจ้าต้องไปร่วมกองกำลังรบงั้นหรือ ?” โจวกุ้ยหลานถาม

แม้จะบอกว่าก่อนหน้านี้เขาเป็นทหาร แต่ว่าตอนนี้ก็ไม่ใช่แล้ว

สวีฉางหลินนั่งลง ค่อย ๆ ใช้ศีรษะซบลงบนไหล่ของนาง “ข้าจะไปหานายพลหลง”

จากนั้น เขาก็พูดต่อว่า “อาจจะไม่มีประโยชน์เท่าไหร่ เหลียงกั๋วในตอนนี้ กำลังป่วยระยะสุดท้ายแล้ว”

หมู่บ้านบนภูเขาที่ห่างไกลนี้ ทุกคนต่างก็ใช้ชีวิตกันอย่างสงบสุข นอกจากราชสำนักจะมีการเกณฑ์ทหารเข้าไปและเพิ่มภาษี ก็ไม่มีร่องรอยของการสู้รบอยู่เลย

โจวกุ้ยหลานยื่นมือไปโอบกอดสวีฉางหลิน ใช้มือลูบผมของเขา “เจ้าต้องกลับมา”

“อือ”