นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 330

เสี่ยวรุ่ยอานมาถึงที่นี่ก็ตาสว่างเลย เขาหยิบพู่กันด้ามหนึ่งไม่ยอมปล่อย เจ้าของร้านเห็นเช่นนี้ก็ตาสว่างขึ้นมาเหมือนกัน

"ฮูหยินขอรับ นี่เป็นพู่กันที่ดีที่สุดในร้านของข้า ตัวด้ามพู่กันใช้ไม้ไผ่เกล็ดมังกร(ไผ่ชนิดหนึ่งที่มีลำต้นคล้ายเกล็ดมังกร )ในการทำนะ ลวดลายที่แกะสลักเป็นดอกไม้ชนิดต่างๆ ท่านดูสิว่าดอกไม้ประณีตขนาดไหน?และขนที่ใช้เป็นขนหมาป่า ละเอียดไหมล่ะ?ตัวหนังสือที่เขียนออกมาจะต้องดูแข็งแกร่งและทรงพลังแน่ๆเลย!"

โจวกุ้ยหลานกระตุกปาก ฟังจากที่คนนี้พูด นางก็รู้ว่าพู่กันด้ามนี้ไม่ถูกเลย

"เถ้าแก่ขอรับ ท่านหลอกคนอีกแล้ว ขนหมาป่าจะเหมาะกับคนที่พึ่งเรียนพู่กันได้อย่างไรล่ะ?คนที่พึ่งเรียนก็ต้องใช้ขนผสม"

เสียงผู้ชายที่ค่อนข้างคุ้นเคยส่งมาจากข้างหลัง โจวกุ้ยหลานหันไปมอง ได้เห็นผู้ชายคนหนึ่งใส่เสื้อคลุมสีเทา อุ้มของหลายๆอย่างในอ้อมอกและยืนอยู่หน้าประตู ย้อนแสงเลยทองใบหน้าของเขาไม่ค่อยชัดเจน

สีหน้าของเถ้าแก่คนนั้นปรากฏความไม่เป็นธรรมชาติขึ้น แต่หายไปทันที"เจ้าพูดเกินไปนะ ลูกค้าชอบเอง ข้าเลยอธิบายให้ฟังไง หากลูกค้าไม่อยากได้ ข้าก็ไม่บังคับหรอก"

ผู้ชายคนนั้นรีบเดินมา วางของไว้บนตู้ ก้มหน้าทำความเคารพต่อเสี่ยวรุ่ยอาน"คุณพี่ เราเจอกันอีกแล้วนะ รู้สึกเป็นเกียรติจริงๆเลย!"

โจวกุ้ยหลาน"......"

นางว่าแล้ว ทำไมเสียงถึงคุ้นเคยขนาดนี้ คือเมิ่งเจียงที่ตั้งแผงคนนั้นนี่เอง?

วินาทีต่อไป ก็เห็นเสี่ยวรุ่ยอานเลียนแบบเขา ทำความเคารพต่อผู้ชายคนนั้น พูดอย่างจริงจัง"พี่เมิ่ง!"

โจวกุ้ยหลาน"......"

จบแล้ว บุตรชายนางจะกลายเป็นหนอนหนังสือแล้ว!

เมิ่งเจียงทำความเคารพต่อโจวกุ้ยหลาน พูดอย่างอ่อนโยน"ฮูหยินขอรับ"

โจวกุ้ยหลานพยักหน้า"สวัสดี"

จากนั้นเมิ่งเจียงก็หันไปทางเสี่ยวรุ่ยหนิง ทำความเคารพทักทายเขาด้วน เสี่ยวรุ่ยหนิงทำตัวไม่ถูก เสี่ยวรุ่ยอานที่ข้างๆกดหัวของเขาลวไป ถือเป็นการตอบกลับการทักทายของเมิ่งเจียง

เมิ่งเจียงทำสิ่งเหล่านี้เสร็จ ก็หันตัวไป ทำความเคารพต่อเถ้าแก่"เถ้าแก่ขอรับ ขออภัยด้วย"

ตอนที่เถ้าแก่คนนั้นยังรู้สึกตัวมาไม่ทัน เมิ่งเจียงก็หันหน้าไปอธิบายกับโจวกุ้ยหลานและเสี่ยวรุ่ยอาน"พู่กันแบ่งเป็นสามอย่างหลักๆ ประเภทแข็ง ประเภทอ่อน และประเภทผสม พู่กันในมือของพี่รุ่ยอานเป็นประเภทผสม ไม่เหมือนกับผู้ฝึกใหม่"

พูดเสร็จ เขาหยุดพูดสักพักหนึ่ง แล้วพูดต่อ"ข้าไม่ได้พูดว่าพี่รุ่ยอานเป็นผู้ฝึกใหม่ แต่พี่รุ่ยอานอายุยังน้อย ข้อมือไม่ค่อยมีแรง ไม่เหมาะกับประเภทแข็ง ควรจะเลือกพู่กันประเภทผสมและด้ามตรง"

ระหว่างที่พูดเขาก็หันหน้าไป มองไปบริเวณที่วางพู่กัน หยิบพู่กันด้ามหนึ่งที่ดูธรรมดาขึ้นมา พูดว่า"อย่างพู่กันด้ามนี้ก็เหมาะกับพี่รุ่ยอาน!"

เถ้าแก่อ้าปาก"เมิ่งเจียง......"

"เถ้าแก่ ท่านจะมาหลอกให้ลูกค้าใช้พู่กันที่ไม่เหมาะกับเขาเพื่อหวังกำไรไม่ได้นะขอรับ?"เมิ่งเจียงหันมา พูดอย่างมีเหตุมีผล

เถ้าแก่คนนั้นกลืนน้ำลาย มองโจวกุ้ยหลานทีหนึ่ง แล้วถึงค่อยๆอ้าปาก"ด้ามนี้ก็ไม่ได้ถูกเลย"

"ราคาเท่าไหร่?ข้าจะซื้อให้พี่รุ่ยอาน"

เถ้าแก่ค่อยๆพูดว่า"ด้ามในมือของเขาแค่สองร้อยตำลึง แต่ด้ามในมือของเจ้า ต้องใช้สามร้อยตำลึง"

เมิ่งเจียง"!"

โจวกุ้ยหลาน"......"

เสี่ยวรุ่ยอาน"......"

เสี่ยวรุ่ยหนิงดูอันนี้บ้าง ดูอันนู้นบ้าง ไม่เข้าใจว่าทำไมอยู่ๆพวกเขาถึงมีปฏิกิริยาแบบนั้น รู้สึกสนุก เลยปรบมือและดีใจจนกรีดออกมา

เสียงปรบมือนี้ทำให้สีหน้าของทุกคนแปลกประหลาดไปกว่าเดิม

โจวกุ้ยหลานอุ้มเสี่ยวรุ่ยหนิงเอาไว้ จับมือทั้งสองข้างของเขาไว้ในมือตัวเอง เพื่อห้ามให้เขาปรบมือ

เด็กคนนี้คงโง่จริง ไม่เห็นสีหน้าของคนอื่นหรือไง?ถ้าเป็นแบบนี้อนาคตจะต้องโดนคนอื่นต่อยตีแน่เลย

กำลังคิดอยู่เช่นนี้ ก็ได้ยินเมิ่งเจียงถามเถ้าแก่ด้วยเสียงสั่น"นี่......ทำไมพู่กันนี้ถึง......แพงขนาดนี้?"

เถ้าแก่คนนั้นรับพู่กันในมือของเมิ่งเจียงกลับมาอย่างระมัดระวัง และยื่นด้ามพู่กันให้เขาดู"เห็นหรือเปล่า?ข้างบนเป็นตัวหนังสือของหลิวห้าวหราน"