นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 332

ไม่ใช่กระมัง นักเขียนผู้ยิ่งใหญ่ตกอับถึงระดับนี้?

แค่ในสวนนี้ แย่ยิ่งกว่าบ้านของคนที่ลำบากที่สุดเหล่านั้นในหมู่บ้านต้าสือของพวกเขาอีก

“ฮูหยิน เชิญตามข้ามา” อาจารย์คนนั้นยืนขึ้น พูดกับโจวกุ้ยหลานประโยคหนึ่ง ก็เดินไปด้านกระท่อมที่อยู่ทิศเหนือ

โจวกุ้ยหลานลังเลครู่หนึ่ง ก็ยังคงพาเด็กทั้งสองคนเดินตามไป

ก็เห็นอาจารย์ผลักประตูออก สิ่งที่เข้าสู่สายตา ก็คือหนังสือเต็มไปทั้งห้อง

โจวกุ้ยหลานตะลึงเล็กน้อย รุ่ยอานน้อยที่อยู่ด้านข้างสองตาเป็นประกาย

“นี่คือหนังสือของข้า พวกนี้ถึงจะเป็นสมบัติที่แท้จริง บ้านอีกสองหลัง ล้วนเป็นหนังสือที่ไม่เหมือนกันทั้งหมด ในนั้นมีไม่น้อยคือหนังสือที่เหลือเพียงเล่มเดียว”

“แม่!” ลมหายใจของรุ่ยอานก็ร้อนรนขึ้นเล็กน้อย อดเรียกโจวกุ้ยหลานไม่ได้

โจวกุ้ยหลานก้มหน้าสบตากับเสี่ยวรุ่ยอานน้อย มองเห็นแสงสว่างในตาของเขา ในใจก็ตัดสินใจแล้ว

“ท่านอาจารย์ ความรู้ของท่านข้านับถือ เพียงแค่ ก็ขอให้ท่านเห็นแก่ความรู้สึกของคนเป็นแม่คนหนึ่งอย่างข้าด้วย”

ทุกคนได้ยินคำพูดของนาง ในใจต่างก็ผิดหวังแล้ว

ดูแล้ว นางยังคงไม่ชอบโรงเรียนของพวกเขา

อาจารย์คนนั้นโมโหจนเป่าหนวดเบิกตากว้าง “ความใจอ่อนของสตรี! ความใจอ่อนของสตรี! เพื่อความสบาย ก็ทำเหมือนมองไม่เห็นหนังสือเหล่านี้? เหล่านี้ถึงจะเป็นสมบัติล้ำค่า! พวกเราเหล่านี้ขอให้ลมพัดฝนสาด ก็ไม่มีทางเกิดเรื่อง มีหนังสือมากมายอยู่เป็นด้วย ก็พอเพียงแล้วมิใช่หรือ?”

โจวกุ้ยหลาน “.......”

“ใช่ ถึงพวกเราจะนั่งอ่านหนังสือข้างนอกแล้วอย่างไร ก็เพียงแค่ตอนที่ฝนตกก็เปียกนิดหน่อย? ตอนที่แสงแดดจ้าก็ร้อนหน่อยเท่านั้น? พวกเราล้วนสามารถผ่านไปได้!”

โจวกุ้ยหลานทนไม่ไหว ถามพวกเขา “พวกเจ้ารู้สึกว่าหนังสือสำคัญกว่าคน?”

“แน่นอน! หนังสือถูกลมพัดตากแดดก็ล้วนเสียแล้ว คนอย่างพวกเราไม่มีทางเสียสักหน่อย!”

โจวกุ้ยหลานกลับรู้สึกว่าตัวเองไม่รู้จะพูดอย่างไร

เห็นนางไม่พูด นักเรียนเหล่านั้นล้วนรู้สึกว่านางถูกพวกเขาเกลี้ยกล่อมแล้ว พูดทันทีว่า “ฮูหยิน ให้ลูกของท่านอยู่ที่นี่เถิด อาจารย์ต้องสามารถสอนพวกเขาให้กลายเป็นคนมีความรู้เหมือนดั่งอาจารย์แน่นอน!”

แค่คิดถึงภาพเหตุการณ์นั้น ขนบนตัวของโจวกุ้ยหลานก็ลุกขึ้นมาแล้ว

นางโบกมือต่อเนื่อง ทุกคนเห็นท่าทางของนาง ใจก็ล้วนหดหู่

ขณะที่ทุกคนคิดว่านางจะปฏิเสธอีกครั้ง โจวกุ้ยหลานพูดแล้ว “จะให้ลูกทั้งสองของข้าเข้าเรียนก็ได้”

คำพูดนี้ออกไป อาจารย์ก็พยักหน้ายิ้มแย้มจับหนวดไปด้วย “นี่ก็ถูกแล้ว มีอะไรที่สำคัญไปกว่าหนังสือ?”

เมิ่งเจียงก็พูดกับโจวกุ้ยหลานอย่างดีใจอยู่ข้างๆ “ฮูหยิน ท่านช่างเข้าใจสถานการณ์โดยรวมเสียจริง!”

คนอื่นๆก็พยักหน้าตามอย่างต่อเนื่อง “เข้าใจสถานการณ์โดยรวม!”

“เข้าใจสถานการณ์โดยรวมเหมือนดั่งพ่อแม่ข้า!”

โจวกุ้ยหลานยกสองมือขึ้นกด จากนั้นก็หันไปพูดกับอาจารย์ว่า “ข้ามีข้อเสนอ”

ท่าทางของอาจารย์ชะงัก ครุ่นคิดคำนวณในใจ เงินของตัวเองในมือ......ซื้อข้าวสารหมดแล้ว ไม่มีแล้ว.......หนังสือ ให้ตายเขาก็ไม่ยอมขาย!

คำนวณไปรอบหนึ่งแล้ว ในใจของเขาก็สั่นอย่างรุนแรง “เจ้า......เจ้ามีข้อเสนออะไร?”

“ข้าจะให้พวกเจ้าเปลี่ยนสถานที่ ให้จะให้ห้องหนึ่งในบ้านของข้าให้พวกเจ้าอ่านหนังสือ”