นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 35

“ต่อไปห้ามเข้าป่าลึกอีกนะ ได้ยินไหม!”

เธอถลึงตาใส่อย่างดุร้าย

มือที่สวีฉางหลินกำลังตักข้าวหยุดชะงัก หันมองเมียตัวเอง

นี่นางเป็นห่วงเขา?

ในใจรู้สึกยินดีอย่างแปลกพิกล

“ได้”

พอเห็นเขารับคำง่ายๆ โจวกุ้ยหลานรู้สึกไม่ชอบใจ กลัวเขาไม่ใส่ใจ บอกอย่างดุดันว่า “ถ้าเจ้าเป็นอะไรไป ข้าจะพาเสี่ยวเทียนแต่งกับคนอื่น! และจะเอาเงินที่เจ้าใช้ชีวิตแลกมาไปใช้ที่ตัวบุรุษอื่นด้วย! ลูกชายเจ้าก็ต้องเรียกคนอื่นว่าท่านพ่อ!”

คำพูดนี้ทำเอาสวีฉางหลินขมวดคิ้วขึ้นมาทันที

เมียที่เขายังไม่ได้นอนด้วยเลย จะโดนชายอื่นมานอน?

ไม่ได้!

ลูกชายเขาจะเรียกคนอื่นว่าพ่อไม่ได้!

“ข้าไม่อนุญาต!”

โจวกุ้ยหลานยิ้มเย็นบอก “เจ้าไม่มีชีวิตแล้ว จะไม่อนุญาตอะไร? ใครจะสนใจคนตาย?”

คำพูดนี้ยิ่งทำสวีฉางหลินไม่สบายใจหนักกว่าเดิม

พอคิดถึงว่าชายอื่นจะมานอนกับเมียเขา และยังจะฮุบลูกชายเขาอีก ไฟโกรธในใจเขาพลันเพิ่มขึ้นอย่างพลุ่งพล่าน หากชายผู้นั้นมายืนอยู่ตรงหน้าเขา เขาต้องเอามีดฟันคอมันขาดแน่!

“คนอย่างข้าโจวกุ้ยหลานพูดจริงทำจริง เจ้าพึ่งตาย ข้าก็จะพาลูกชายหาผัวใหม่ ไม่เชื่อเจ้าลองดูสิ” โจวกุ้ยหลานแค่นเสียงเย็นชา ก้มหน้าพุ้ยข้าวเข้าปาก ค่อยๆกัดกลืน และไม่มองสวีฉางหลินอีก

ฮึ คนในศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ดอย่างเธอยังจะจัดการผู้ชายในยุคโบราณล้าหลังนี่ไม่ได้รึ?

เสี่ยวไน่เป่าเงยหน้ามองพ่อที่กำลังโกรธอย่างงุนงง และมองหน้าแม่ที่ดูไม่ดีนักด้วยความหวาดหวั่น

พ่อแม่โกรธกันหรือ? เสี่ยวเทียนดื้อหรือ?

แม่เหมือนพูดว่าจะแต่งงานใหม่ จะไปจากบ้านนี้รึ?

ระหว่างคิด ดวงตาเขาแดงก่ำ หันมองโจวกุ้ยหลาน พูดอย่างน้อยใจว่า “แม่ไม่ต้องการพ่อแล้วรึ? ไม่ต้องการเทียนเทียนแล้วรึ?”

โจวกุ้ยหลานชะงัก หันไปมอง และเห็นดวงตาเสี่ยวไน่เป่าแดง

ไอ้หยา หัวใจเธอแทบสลายแน่ะ

โจวกุ้ยหลานรีบอุ้มเขาเข้ามา พลางเผยยิ้มปลอบ “เสี่ยวเทียนว่าง่ายนะ แม่ไม่ได้บอกอย่างนี้ แม่ไม่จากเสี่ยวเทียนไปไหนหรอก!”

“แม่เจ้าจะพาเจ้าไปจากพ่อ” สวีฉางหลินพูดอย่างจริงจังออกมาหนึ่งคำ

เสี่ยวไน่เป่าตาแดงหนักกว่าเดิม พยายามกลั้นน้ำตาไว้

โจวกุ้ยหลานปวดใจหนักมาก หันไปจิกตาใส่สวีฉางหลิน ผู้ชายคนนี้ทำเกินไปแล้วนะ กล้าใช้เสี่ยวเทียนเป็นเครื่องมือ！

ความเป็นผู้ชายมาดแมนแข็งแกร่งกว่าผู้หญิงหายไปไหนล่ะ? กล้าใช้เด็กเป็นเครื่องมือ! ชิ!

ไม่สนใจสายตาอาฆาตที่ส่งมาของโจวกุ้ยหลาน สวีฉางหลินสำรวจอย่างละเอียดมาก พูดอย่างจริงจังต่อไปว่า “และจะให้เสี่ยวเทียนเรียกคนอื่นว่าพ่อ”

เสี่ยวไน่เป่าเอามือเล็กไปจับมุมเสื้อสวีฉางหลิน พยายามกลั้นน้ำตา พูดเสียงแหบเครือว่า “เสี่ยวเทียนไม่อยากจากพ่อไป...”

โจวกุ้ยหลานทนไม่ไหวอีกต่อไป เธอวางตะเกียบลง ลุกขึ้นก้าวเดินเข้าไปอุ้มเสี่ยวเทียนเข้าอ้อมกอด ตบหลังเขาเบาๆ พูดเสียงเบาว่า “ว่าง่ายนะ พวกเราไม่ไปจากพ่อ เสี่ยวเทียนอย่าร้องไห้ แม่ปวดใจเหลือเกิน”

หนึ่งเดือนกว่าแล้ว เสี่ยวไน่เป่ายังไม่เคยร้องไห้เลยสักครั้ง ว่านอนสอนง่ายมาตลอด ตอนนี้มาเจอแบบนี้เข้า เธอปวดใจเหลือเกิน

สวีฉางหลินที่อยู่ข้างๆได้ยินโจวกุ้ยหลานพูดอย่างนี้ ก็พอใจมาก สำทับต่ออีกคำว่า “ถ้าข้าตาย เจ้าต้องครองตัวเป็นม่ายให้ข้า”

โจวกุ้ยหลานรู้สึกโกรธแทบเป็นลม เกือบโพล่งด่ากราดกับผู้ชายคนนี้แล้ว

แต่พอเห็นสายตาเสี่ยวเทียน เธอทำได้แต่กัดฟันกรอดบอกว่า “ได้! เจ้าตายแล้วข้าก็จะครองตัวเป็นม่ายให้เจ้า!”