นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 370

นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา บทที่ 370 ทะเลาะต่อสู้

จวบจนกระทั่งเวลาก่อนเข้านอน เด็กทั้งสองคนก็ยังคงเป็นปรปักษ์ต่อสวีฉางหลินอย่างรุนแรง พวกเขาออดอ้อนโจวกุ้ยหลานให้อาบน้ำให้ หวีผมให้ ทั้งสองคนนอนอยู่ข้างกายโจวกุ้ยหลานคนละข้าง กอดนางเอาไว้แน่น มิให้สวีฉางหลินมีโอกาสเข้าใกล้นางแม้แต่น้อย

เมื่อพบท่าทีของลูกชายทั้งสองต่อสวีฉางหลินที่เปลี่ยนไปจากเมื่อวันก่อนอย่างสิ้นเชิง ความรู้สึกของโจวกุ้ยหลานก็ดูซับซ้อน

สวีฉางหลินที่อยากจะเข้าไปโอบกอดโจวกุ้ยหลานแล้วนอนหลับ บัดนี้ก็รู้สึกอึดอัดใจเหลือเกิน เขาอยากจะโยนลูกทั้งสองคนนี้ออกไป แต่เด็กทั้งสองคนก็ตะโกนโวยวาย โจวกุ้ยหลานเห็นใจและเอ็นดูพวกเขาเหลือเกิน สวีฉางหลินจึงทำได้เพียงนอนอดทน ปิดประตูห้องนอนอย่างแน่นหนา

“ใครใช้ให้เจ้าไปแกล้งพวกเขาเล่า! พวกเขาจริงจังขึ้นมาเสียแล้ว!” โจวกุ้ยหลานกล่าวขึ้นอย่างเบื่อหน่าย

“ใครแกล้งพวกเขากัน?” สวีฉางหลินกัดฟันกรอด แล้วหันหลังให้แม่ลูกทั้งสามคน

นางคือภรรยาของเขา ภรรยาของเขาเขามิสามารถกอดนางได้หรือ?

เขามิได้กอดภรรยาของเขามาเป็นเวลาสามปีแล้ว

ยิ่งคิดก็ยิ่งโมโหแล้วอยากจะยัดเจ้าสองตัวนี้กลับไปในท้องภรรยาเหลือเกิน

โจวกุ้ยหลานก็รู้ดีว่าเขาโมโห ทำได้เพียงถอนหายใจออกมา

นางมิได้มีลูกแค่สองคน สามคนต่างหาก!

นางแตะไปที่บ่าของเขาเบาๆ “โกรธหรือ?”

สวีฉางหลินตอบด้วยน้ำเสียงอุดอู้ “เปล่า”

หรือเปล่างั้นหรือ?

โจวกุ้ยหลานพยายามฝืนยิ้ม “พวกเขาคือลูกของเจ้า เจ้าจะมิเอาพวกเขาได้หรือ?”

“เขาเป็นคนเลว มิใช่พ่อของเรา!” เสี่ยวรุ่ยหนิงเติมฟืนใส่ไฟ

สวีฉางหลินรีบลุกขึ้นนั่งบนเตียง เห็นเจ้าเด็กน้อยทั้งสองคนมองเขาด้วยท่าทางระมัดระวัง ความโมโหในใจก็ทวีคูณมากขึ้น

เขาโมโหยิ่งกว่าตอนทะเลาะกับขุนนางในราชวังเสียอีก

“เอาล่ะ เช่นนั้นพวกเจ้าจงมาหาพ่อพวกเจ้าเสีย!” เมื่อกล่าวจบ สวีฉางหลินก็เอื้อมมือมาดึงเสี่ยวรุ่ยหนิงตัวน้อยที่นอนคั่นอยู่ตรงกลางโจวกุ้ยหลานขึ้นมา

เสี่ยวรุ่ยหนิงตัวน้อยที่ถูกดึงบริเวณเสื้อข้างหลังคอก็ห้อยอยู่กลางอากาศ เท้าดิ้นไปมา มือทั้งสองข้างพยายามจะเอื้อมมือไปจับมือข้างหลัง

ราวกับกระต่ายน้อยขี้โมโห ที่พยายามต่อต้านเสื้อตัวใหญ่แต่ก็ไร้ผล

โจวกุ้ยหลานตั้งใจจะเข้าไปรั้งเอาไว้ แต่วินาทีต่อมานางก็พบว่าสวีฉางหลินเข้ามานั่งข้างกายนางแล้วเบียดเข้ามาใกล้นาง ก่อนที่จะโยนเสี่ยวรุ่ยหนิงและเสี่ยวรุ่ยอานออกไปด้านข้าง

เสี่ยวรุ่ยหนิงที่ถูกวางไว้ข้างเตียงยังมิทันได้สติกลับคืนมา เขารู้สึกงุนงงว่าเหตุใดตนจึงถูกโยนมาไว้ตรงนี้ได้

ส่วนอีกด้านหนึ่ง ยังมิทันที่สวีฉางหลินจะเอนกายลง เสี่ยวรุ่ยอานก็ลุกขึ้นยืน มือทั้งสองข้างของเขาเข้ามาคว้าดึงแขนโจวกุ้ยหลานไว้

โจวกุ้ยหลานเอนกายไปยังแรงที่ถูกเขาดึง เขารู้สึกว่าตนมีความแข็งแกร่งนัก แล้วรีบร้องตะโกนเรียกให้เสี่ยวรุ่ยหนิงเข้ามาช่วย

เสี่ยวรุ่ยหนิงปีนขึ้นมาจากเตียงแล้วเข้าไปดึงขาโจวกุ้ยหลานไว้

โจวกุ้ยหลานจึงทำได้เพียงโอนเอนไปยังทิศทางที่ถูกแรงของพวกเขาดึง

โชคดีเหลือเกินที่เตียงนี่นางทำไว้ค่อนข้างใหญ่ มิเช่นนั้นจะเอาพื้นที่ที่ไหนมาให้สามพ่อลูกเล่นซุกซนทะเลาะกันเช่นนี้

โจวกุ้ยหลานแอบรู้สึกชื่นชมตนเองถึงความเฉลียวฉลาดอยู่ในใจ แล้วปล่อยให้พวกเขาทะเลาะกันไป

บัดนี้สวีฉางหลินโมโหขึ้นแล้วจริงๆ

เขาขยับเข้าไปใกล้โจวกุ้ยหลานอีกครั้ง มือทั้งสองข้างเข้าไปดึงตัวพวกเขาขึ้นมา

ลูกทั้งสองพยายามดิ้นรน ทั้งแขนทั้งขาตะเกียกตะกาย

“หากพวกเจ้ายังต่อต้านข้าอีก ข้าจะแขวนพวกเจ้าไว้บนกำแพง!”

สวีฉางหลินกัดฟันกรอด

เด็กผู้ชายแต่ละคน เรื่องมากกันจริงเชียว!