นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 39

โจวกุ้ยหลานให้สวีฉางหลินพูด สวีฉางหลินก็พูดออกมาสองคำ “กินข้าว”

ทุกคนที่ได้รับสัญญาณก็หยิบตะเกียบขึ้นมา คีบลงไปที่เนื้อเหล่านั้น

พอกินเข้าปาก รสชาติดีจนทำให้พวกเขาไม่อยากกลืนลงไป

ไอ้หยา ที่แท้อาหารสามารถอร่อยได้ถึงขนาดนี้!

พวกคนงานคิด แค่ดูอาหารเหล่านี้พวกเขาก็ยินดีช่วยทำงานให้แล้ว! ต่อให้ไม่มีค่าแรง พวกเขาก็แย่งกันทำ!

เห็นพวกเขารุมกันกินกร้วมๆ โจวเหล่าไท่ไท่ปวดใจขั้นสุด

นี่มันคือเงินทั้งนั้น น้ำมันทั้งน่ะ!

เจ้าลูกสาวมือเติบนี่！

พอกินข้าวเสร็จ ทุกคนก็ไม่พักผ่อนกันละ แขนคว้าหยิบจับก็เริ่มงาน ทำกันอย่างขะมักเขม้นตั้งใจ

ที่ตีนเขา ริมทะเลสาบ ผู้หญิงหลายคนคุยไปพลางซักเสื้อผ้าไปพลาง

“ไอ้โหย ได้ยินบ้านกุ้ยหลานจะสร้างบ้านใหม่วันนี้แล้ว ไม่รู้ว่าใครไปช่วยทำให้บ้าง”

“จะยังมีใคร พี่น้องนางเองสิ บ้านข้านะไม่ไปหรอก ใครจะรู้ว่าพรานนั่นจะจ้องฆ่าผู้ชายบ้านข้าหรือเปล่า? ข้าคงไม่มีที่ไหนให้ร้องไห้แน่”

“ก็จริง ฆาตกรฆ่าคนไม่ควรจะมาอาศัยอยู่บนเขาเรา! ข้าได้ยินว่า เขาฆ่าคนไปหลายคนจากที่อื่น ถึงหนีมาที่นี่น่ะ!”

“ก็ว่าอยู่ คนบ้านเดียวกันนี่สิ กุ้ยหลานนั่นก็ไม่ดี นางน่ะนะ ทำลายนกของเฉินโหยวซวนจนใช้การไม่ได้เลยเชียว ข้าได้ยินว่าเฉินโหยวซวนไม่ใช่ผู้ชายแล้ว!”

“เจ้าว่าพวกเขาไปเอาเงินจากไหนมาสร้างบ้านกัน? คงมิใช่เงินสกปรกจากการฆ่าคนชิงทรัพย์หรอกนะ!”

“ข้าว่าน่าจะใช่ ก่อนหน้านี้ได้ยินว่าโจวกุ้ยหลานน่ะไปยั่วยวนเฉินโหยวซวน ต่อมาเห็นพรานนั่นยังหนุ่มและเก่ง ก็ถีบเฉินโหยวซวนกระเด็น และไม่รู้ว่าได้นอนกับเฉินโหยวซวนหรือยัง” ทั้งกลุ่มคุยกันเมามันส์ จนสุดท้ายก็พากันสาปแช่งก่นด่าว่าจะไม่ข้องเกี่ยวกับบ้านนั้นอีก

เรื่องพวกนี้คนบ้านโจวไม่รู้เรื่องเลย

พริบตาเดียวก็หมดวันแล้ว ข้าวเย็นก็ดียิ่ง โจวกุ้ยหลานใส่พลังขั้นสุดทำให้พวกคนที่ผิดนัดเสียใจกัน อาหารดีเต็มโต๊ะอีก และยังให้ทุกคนเอาหมั่นโถวสีขาวกลับบ้านกันคนละสองลูก และคิดค่าแรงตอนเย็นของวัน

คนที่เชิญมาพวกนั้นก็ขอบคุณซาบซึ้งใจนัก บอกว่าพรุ่งนี้ต้องมาแน่

รอจนทุกคนไปกันหมดแล้ว โจวกุ้ยหลานเก็บกวาดเรียบร้อยก็เหนื่อยจนไม่ไหว รู้สึกว่าหลับได้ทั้งที่ลืมตาอยู่นี่เลย เลยรีบเก็บกวาดแล้วเข้านอน

บ้านโจวต้าซาน

โจวต้าซานพาเอ้อร์เฉียงซานเฉียงและหมั่นโถวหกลูกกลับบ้าน หลี่ซิ่วยิงตกใจจนตาแทบปูดถลนออกมา

“ทำไมถึงมีหมั่นโถวอีกล่ะ?”

“ท่านแม่ วันนี้พวกข้าได้กินดีมากเลย! เป็นเนื้อและข้าวสวยหมดเลย! ข้าพึ่งจะรู้ว่าอาหารสามารถหอมได้เพียงนั้น!” ซานเฉียงเป็นคนใจร้อน โพล่งออกมาเป็นชุด