นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 390

นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา บทที่ 390 สูญเสียการควบคุม

“รุ่ยอานกับรุ่ยหนิงล่ะ? เจ้ากลับมาแล้วทำไมทั้งสองคนไม่กลับมาด้วย?” อาจารย์รีบไต่ถามนาง

โจวกุ้ยหลานรู้สึกว่าตนเองกำลังจะระเบิดออกมา ในขณะนี้นางไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะเข้าใจถึงความหวังดีเหล่านี้จริงๆ

นางพยายามควบคุมตนเองไม่ให้พูดทำร้ายจิตใจคนอื่นๆ “ตอนนี้ข้าร้อนใจมาก พวกเจ้าอย่าเพิ่มมารบกวนข้า ข้าจะพยายามช่วยพวกเขาทั้งสองคนกลับมาโดยเร็วที่สุด”

พูดจบ นางไม่กล้าเสียเวลาอีกต่อไป รีบดึงแขนของตนเองออก และมุ่งออกไปทางด้านนอกทันที

ไป๋ยี่เซวียนจับอาจารย์เอาไว้ : “เจ้ารอพวกเขาอยู่ในบ้านก่อน ข้าจะไปดูสักเล็กน้อย”

อาจารย์ก็เข้าใจว่าตอนนี้หากตนเองออกไปจะกลายเป็นตัวถ่วง จึงพยักหน้าอย่างเข้าใจ

เมื่อไป๋ยี่เซวียนออกไป โจวกุ้ยหลานก็วิ่งไปถึงหัวโค้งแล้ว

ระงับความรู้สึกกระวนกระวายใจเอาไว้ เขายกเท้าวิ่งตามไป

โจวกุ้ยหลานวิ่งสอบถามร้านค้าละแวกใกล้เคียงตลอดทาง และหลังจากที่ถามขอทานทั้งสองคน ในที่สุดก็เห็นเสี่ยวเก๋อนอนเอนหลับอยู่ที่มุมมุมหนึ่ง

นางรีบตรงเข้าไป และปลุกเขาให้ตื่น พร้อมกล่าวอย่างร้อนรนใจ : “เสี่ยวเก๋อ เจ้าช่วยอะไรข้าหน่อยได้หรือไม่?”

เสี่ยวเก๋อที่ถูกเรียกให้ตื่นยังคงรู้สึกงุนงง และเมื่อเห็นปฏิกิริยาของนาง เขาก็ตกตะลึง : “อะไรนะ?”

“อันนี้ เจ้าช่วยสอบถามพี่น้องของเจ้าให้หน่อยว่านี่คือที่ไหน? จะหาบ้านอย่างนี้เจอได้หรือไม่?”

โจวกุ้ยหลานนำกระดาษที่กำมาตลอดทางส่งยื่นไปตรงหน้าเสี่ยวเก๋อ

ด้วยสายตาที่คาดหวังของนาง เสี่ยวเก๋อจึงมองดูกระดาษแผ่นนั้นอย่างถี่ถ้วน ขมวดคิ้ว และกล่าวอย่างลำบากใจเล็กน้อย : “คนขายของเหล่านี้มีมากมายเหลือเกิน บางคนยังเข็นรถเข็นอีกด้วย นี่เกรงว่าจะหาได้ยาก”

“มีทิศทางทางด้านนี้หรือไม่? ทางทิศตะวันตก เจ้าช่วยหาหน่อยสิ!” โจวกุ้ยหลานพยายามควบคุมอารมณ์อย่างมาก แต่ความกระวนกระวายในใจยังคงไม่สามารถควบคุมได้

เสี่ยวเก๋อถูกท่าทีนี้ของนางทำให้ตกใจ จึงถามนางไปโดยจิตใต้สำนึก : “เกิดอะไรขึ้น?”

“รุ่ยอานกับรุ่ยหนิงถูกจับตัวไป ข้าไม่มีวิธีอื่นเลย ตอนนี้ที่สามารถตามหาได้ก็มีเพียงเจ้าเท่านั้น”

โจวกุ้ยหลานกำมือตนเองแน่น ความเจ็บปวดอย่างเฉียบพลันนั้น ทำให้นางสงบอารมณ์ลงเล็กน้อย

ได้ฟังเรื่องนี้ เสี่ยวเก๋อก็ตึงเครียดเช่นกัน เขาให้โจวกุ้ยหลานหยุดพักก่อน และเขาก็วิ่งไปหาพี่น้องของตนเอง

โจวกุ้ยหลานบอกพวกเขาว่าอย่าให้ใครพบเห็นอยู่ซ้ำแล้วซ้ำเล่า เสี่ยวเก๋อรับประกันว่าจะไม่ให้ใครพบเห็นอย่างแน่นอน

เมื่อเสี่ยวเก๋อวิ่งไปแล้ว ขาของโจวกุ้ยหลานก็อ่อนแรง จึงนั่งลงอยู่บนพื้น

แม้ว่าจะสงบนิ่งเมื่ออยู่ต่อหน้าเสี่ยวจิ่ว จนกระทั่งชายสวมหน้ากากพูดคำพูดที่อันตรายเหล่านั้น นางจึงรู้ว่าในใจของตนเองว้าวุ่นมากแค่ไหน

ไม่ได้ นางในตอนนี้ ไม่ว่าอย่างไร จะไม่สามารถถูกควบคุมอารมณ์ได้

นางจะต้องใจเย็นๆ ใช่ จะต้องใจเย็นๆ เพียงแค่ใจเย็นลงจึงจะสามารถคิดหาวิธีได้ มีเพียงแค่ใจเย็นลงมา เสี่ยวรุ่ยอานกับเสี่ยวรุ่ยหนิงจึงจะมีทางรอด

รองเท้าสีดำคู่หนึ่งปรากฏขึ้นตรงหน้าอีกครั้ง โจวกุ้ยหลานเงยหน้าขึ้น แล้วก็เห็นไป๋ยี่เซวียนกำลังค่อยๆ คุกเข่าลง จ้องมองมาที่นาง

“ที่แท้ก็เกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้ เหตุใดเจ้าถึงไม่บอกกับข้า?”

“ขอบคุณนะ”

โจวกุ้ยหลานกอดขาของตนเอง และบีบเคล้นคำนี้ออกมาจากลำคอ

ไป๋ยี่เซวียนอยากจะบอกว่าไม่ต้องเกรงใจเขา แต่เมื่ออ้าปาก ยังคงกลืนคำพูดนี้ลงไป

“ที่นี่ลมแรง กลับกันเถอะ?”

โจวกุ้ยหลานลุกขึ้นจากพื้น มือเท้าอ่อนแรงเดินตามเขาไป เดินทีละก้าวๆ ไปยังทิศทางของบ้าน

ไป๋ยี่เซวียนที่อยู่ข้างๆ คิดที่จะยื่นมือไปประคองนาง มือค้างอยู่กลางอากาศ และเก็บกลับไปอย่างเงียบๆ

โจวกุ้ยหลานก้มหน้า กำหมัดแน่น พยายามบอกตนเองว่าให้ใจเย็นลง สถานการณ์ในตอนนี้ ไม่สามารถทำให้อารมณ์ของนางหวั่นไหวแบบนี้ได้

นางก้มหน้าตลอดทาง นึกถึงคำปลอบโยนนี้จนนับครั้งไม่ถ้วน

เมื่อถึงหน้าประตูบ้าน ไป๋ยี่เซวียนก็หยุดฝีเท้าลง ให้นางพักผ่อนให้เพียงพอ และมองส่งนางเข้าไปในห้อง อาจารย์เข้ามา หลังจากที่อธิบายเรื่องราวกับอาจารย์ที่หน้าประตูแล้ว จึงหันไปมองอีกครั้ง จากนั้นก็หันหลังกลับออกไป

โจวกุ้ยหลานกลับมาที่ห้องของตนเอง นั่งเงียบๆ อยู่บนเตียง ไม่ขยับเคลื่อนไหว เหมือนกับรูปปั้น