นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 59

โจวกุ้ยหลานแอบตามอยู่ด้านหลังเขา แล้วก็เห็นเขาถือถ้วยไปตักน้ำ ยื่นมาที่ปากของเขา

จากนั้นก็ก้าวเท้าน้อยๆวิ่งกลับทางเดิม โจวกุ้ยหลานกลัวเขาเห็น จึงรีบวิ่งกลับไปนอนบนเตียงเหมือนเดิม สักพักก็เห็นเจ้าก้อนน้อยถือถ้วยเข้ามา น้ำในถ้วยนั้นหกไปครึ่งหนึ่งแล้ว

ตอนที่เขาปีนขึ้นเตียงน้ำในถ้วยก็หกอีกไม่น้อย แล้วก็ยืนถ้วยมาที่ริมฝีปากของโจวกุ้ยหลาน โจวกุ้ยหลานอ้าปากให้เขา นางดื่มน้ำเย็นนั่นลงไปหนึ่งคำ

นี่นึกว่านางป่วยหรือ?

ไอโย้ ลูกชายคนนี้น่ารักมากเลย

โจวกุ้ยหลานตื้นตันใจอย่างมาก เพื่อไม่ต้องดื่มน้ำเย็นอีก นางรีบพูดกับเจ้าก้อนน้อยว่า “แม่หายดีแล้ว”

เจ้าก้อนน้อยเบิกตาโตมองพิจารณาดูแม่ของตนเองอย่างละเอียด เห็นว่าใบหน้าของนางไม่แดงแล้วจึงค่อยวางใจ

พยักหัว เชื่อว่าแม่ของตนเองหายแล้ว

โจวกุ้ยหลานลูบหัวของเขา ลุกขึ้นยืน แล้วก็รีบไปเสริมฟืนในกองไฟ

ไอหยา เพื่อฟักไข่ ต้องเหน็ดเหนื่อยใจอย่างมากจริงๆ

ทำพวกนี้เสร็จแล้ว ก็เอาตะกร้ามาแบกไว้ข้างหลัง พาเจ้าก้อนน้อยไปหาหญ้าเนเปียร์แคระด้วยกัน

ครั้งนี้นางขุดเอามาพร้อมราก เอาใส่ไว้ในตะกร้า เตรียมที่จะนำไปปลูกในสวนผักหลังบ้าน

ขุดอยู่สักพัก มองดูเวลา แล้วนางก็พาเจ้าก้อนน้อยกลับบ้าน

ตอนนี้ก็เริ่มทำกับข้าวแล้ว ในบ้านยังมีแป้งอยู่ นางจึงตัดสินใจทำเมนูเส้น

ผสมแป้ง ใส่น้ำนวดแป้ง เสร็จเรียบร้อยแล้ว นำมาบดให้เรียบ แล้วก็ใช้มีดตัดเป็นเส้น

แค่นี้ก็ทำเสร็จแล้ว รอสวีชางหลินกลับมาก็สามารถต้มเส้นได้แล้ว

จนถึงตอนเที่ยง สวีชางหลินก็ยังไม่กลับมา โจวกุ้ยหลานขมวดคิ้ว

หรือว่าเขาเข้าไปในป่าลึกที่สุดอีกแล้ว?

ในขณะที่กำลังคิดอยู่ ก็มีเงาคนคนหนึ่งเดินออกมาจากในป่า นางพาเจ้าก้อนน้อยออกไปรับอย่างดีใจ

เมื่อเดินเข้าไปใกล้ ค่อยรู้ว่าอาสะใภ้สามจางเสี่ยวจุ๋ย

นางสวมชุดสีเขียว แลดูสวยแล้วก็ไม่โดดเด่น คนรูปงามสะสวย ต่อให้อายุสามสิบแล้ว ก็ยังสวยอยู่

ตระกูลโจวมีพี่น้องสามคน โจวต้าซาน โจวเอ้อซาน ยังมีอีกคนก็คือโจวเสี่ยวซาน

โจวเอ้อซานเสียชีวิตแล้ว มีลูกไว้สี่คน แต่โจวเสี่ยวซานแต่งงานไปได้ไม่นานก็เสียชีวิตแล้ว ไม่มีลูกสักคน จางเสี่ยวจุ๋ยคนนี้เป็นหม้ายตั้งแต่อายุยังน้อย แต่ก็ไม่ได้แต่งงานใหม่ หลายปีมานี้ก็ไม่ได้ยินว่าไปยุ่งเกี่ยวข้องกับใคร โจวเหล่าไท่ไท่กับโจวต้าซานทั้งครอบครัวก็ดูแลนางเป็นอย่างดี

“ที่แท้ก็เป็นอาสะใภ้สาม” โจวกุ้ยหลานเดินไปเจอพอดี

ในมือจางเสี่ยวจุ๋ยถือตะกร้ามาด้วย เดินเข้ามาใกล้ แล้วก็ยื่นตะกร้าให้กับโจวกุ้ยหลาน พร้อมพูดขึ้นอย่างยิ้มแย้มว่า “ช่วงที่ผ่านมานี้ เจ้าสร้างบ้าน อาสะใภ้สามไม่มีความสามารถอะไร ช่วยอะไรก็ไม่ได้ จึงไม่ได้มาหา วันนี้จึงมาเยี่ยม”

คำพูดนี้ก็ถือว่าสมเหตุสมผล โจวกุ้ยหลานเอื้อมมือไปรับตะกร้ามา เมื่อมองดู ก็เห็นว่าข้างในมีแต่ไข่ไก่ อย่างน้อยก็น่าจะมียี่สิบลูก

จางเสี่ยวจุ๋ยเป็นผู้หญิงตัวคนเดียว มีชีวิตอยู่อย่างไม่ง่ายเลย ปกติก็ไม่สามารถทำสวนได้ด้วยตนเอง จึงอยู่บ้านปักผ้าเช็ดหน้าแล้วก็เอาไปขายในตำบล ได้เงินมาก็ซื้อจำพวกอาหาร ยังมีอีกสองบ้านคอยช่วยเหลือ จึงยังสามารถมีชีวิตอยู่ต่อไปได้

โจวกุ้ยหลานพาจางเสี่ยวจุ๋ยไปยังบ้านใหม่ของตน พานางเดินดูรอบๆ แล้วก็นั่งอยู่ในห้องทางทิศใต้ เจ้าก้อนน้อยก็นั่งอยู่ด้านข้างอย่างว่าง่าย

สำหรับอาสะใภ้สามคนนี้ โจวกุ้ยหลานไม่มีความรู้สึกอะไร ภายในความทรงจำของเจ้าของเดิม ก็ไม่ปรากฏความทรงจำอะไรที่เกี่ยวข้องกับอาสะใภ้คนนี้ มีเพียงพบปะกันบ้างยามมีเทศกาลปีใหม่

จางเสี่ยวจุ๋ยนั่งลงอย่างไม่คิดอะไรมาก ไม่เกรงอกเกรงใจอะไร จับดูผ้าห่มบนที่นั่ง แล้วถามโจวกุ้ยหลานขึ้นว่า “ผ้าห่มพวกนี้ล้วนเป็นของใหม่?”

“แม่ข้าช่วยทำให้ข้า สำลีเป็นสินสอดของข้า” โจวกุ้ยหลานก็ไม่รู้จะคุยอะไรกับนาง จึงทำได้แค่ตอบ