นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 64

สวีฉางหลินเหล่มองเมียตนเองเล่าเรื่องเป็นตุเป็นตะ จนเขาเองยังเกือบเชื่อเลย

ด้านหนึ่งแอบบ่นว่าเมียตนเองโกหกเก่ง อีกด้านหนึ่งก็รู้สึกผิด

เมียไม่พูดเขาเองยังไม่รู้ พอพูดแล้วถึงรู้ว่าเมียตนไม่ง่ายเลย ตามเขามาลำบากลำบนแท้ๆ...

“ไอ้โหย กุ้ยหลานเอ้ย นี่เจ้ามีบ้านใหม่แล้ว ค่อยๆใช้หนี้ไปสิ ยังไงจะรีบร้อนไม่ได้จริงไหม? อาสะใภ้พูดผิดเอง เจ้าอย่าว่าอาสะใภ้เลยนะ!” อาสะใภ้ชุ่ยฮวาร้อนใจรีบปลอบออกมา

จากนั้นยังเอามือตบปากตนเองทีหนึ่ง โดนคนข้างๆยั้งมือไว้ “จะทำอะไรน่ะ กุ้ยหลานก็แค่รู้สึกไม่สบายใจเลยพูดออกมาหลายคำ เจ้าอย่าโทษตัวเองสิ!”

“นั่นสิ กุ้ยหลานเองก็ไม่ได้โทษเจ้า จะทำร้ายตนเองทำไมล่ะ?”

โจวกุ้ยหลานได้ยินพวกคนในรถพูดกันออกรสออกชาติ นางปลอบอาสะใภ้ชุ่ยฮวาไปหลายคำ คนพวกนั้นถึงเปลี่ยนเรื่องไป

รอจนรถถึงในเมืองแล้ว ทุกคนลงจากรถ สวีฉางหลินก็พาโจวกุ้ยหลานเดินไปข้างหน้า

โจวกุ้ยหลานเห็นไม่ใช่ตำแหน่งที่วางแผงครั้งก่อน ก็รู้สึกแปลกใจเลยถามเขาว่า “ทำไมไม่ไปแผงที่เคยไปล่ะ?”

ที่นั่นไม่เลวเลย คนมาก ครั้งก่อนเนื้อหมูป่าของพวกเขาขายหมดที่นั่นเอง

“พวกเราไปโรงเตี๊ยมเทียนเซียงกัน เถ้าแก่ที่นั่นต้องการของป่า”

คำพูดของสวีฉางหลินทำให้โจวกุ้ยหลานนึกถึงผู้ชายชุดขาวคนนั้นขึ้นมาได้ ดูเหมือนจะชื่อว่า...ไป๋ยี่เซวียน?”

จริงสิ ครั้งก่อนเขาก็เคยบอกว่า ถ้าพวกตนมีของป่าก็ให้เอาไปให้เขา

“หนึ่งเดือนก่อนหน้านี้เจ้าไปขายของป่าให้ที่นั่นรึ?” โจวกุ้ยหลานคิดตกในทันที

ไม่งั้นสวีฉางหลินจะไม่อยู่บ้านเป็นเดือนรึ?

“อืม พวกเขารับหมดเลย” สวีฉางหลินพูด และเลี้ยวไป โจวกุ้ยหลานก็เลี้ยวตามเขา เดินไปอีกด้านหนึ่ง

ไม่นาน พวกเขาก็มาถึงด้านหลังของโรงเตี๊ยมเทียนเซียง สวีฉางหลินเคาะประตูหลัง

ไม่นาน ก็มีคนรับใช้คนหนึ่งออกมาเปิดประตู และจำสวีฉางหลินได้ในทันที เลยพาสวีฉางหลินไปยังเรือนด้านหลัง

“เจ้านั่งรอที่นี่ก่อน ข้าจะไปเรียกเถ้าแก่!”

คนรับใช้คนนั้นพูด และรีบจากไป

สวีฉางหลินวางเนื้อทรายที่แบกมาลงกับพื้น โจวกุ้ยหลานแสร้งทำเป็นช่วยเขาปัดฝุ่นที่หลัง แผ่นหลังนั้นเต็มไปด้วยฝุ่น

“ข้าว่านะ ต่อไปจะให้เจ้าแบกของป่าหนักเยี่ยงนี้ไม่ได้แล้ว เกิดหลังโก่งไปจะทำอย่างใดกัน!” โจวกุ้ยหลานพูด และปัดฝุ่นที่หลังเขาจนสะอาด

สวีฉางหลินยังคงเป็นท่าทีเช่นเดิมอย่างเดียวกับทุกวัน “ข้าไม่อ่อนแอเพียงนั้นดอก”

ต่อให้เรื่องยากกว่านี้เขาก็เคยทำมาหมดแล้ว เรื่องพวกนี้น่ะง่ายดายเกินไป

“เจ้าไม่เข้าใจหรอก ถ้าเจ้าหลังโก่งก็จะไม่น่าดูแล้ว ข้ามองแล้วรำคาญลูกตาจริงไหม? ยังไงเจ้าก็เป็นสามีข้า ถ้าไม่น่าดูข้ามิต้องร้องไห้รึ?”

โจวกุ้ยหลานพูดพลางเดินไปนั่งบนเก้าอี้

ในฐานะเป็นพวกคลั่งคนหน้าตาดีคนหนึ่ง นางใส่ใจกับหน้าตานะ

สวีฉางหลินฟังไปฟังมา ก็รู้สึกน่าขัน แต่พอคิดถึงหลายสิ่งที่ไม่เหมือนคนอื่นของเมียตนเอง เขาเชื่อว่าเมียพูดจากใจจริง

“เจ้าคิดดูนะ ตอนนี้บ้านเรามีไก่สิบกว่าตัวแล้ว ผ่านไปอีกพักหนึ่ง ไก่พวกนั้นก็ออกไข่ได้ เป็นรายได้มหาศาลเลยนะ รอถึงฤดูใบไม้ผลิปีหน้า พวกเราค่อยเลี้ยงไก่เป็ดเพิ่ม เพิ่มห่านมาสักหน่อย ก็ไม่ต้องห่วงเรื่องกินแล้ว ต่อไปเจ้าก็ติดตามข้า คอยช่วยข้าทำงานแล้วกัน!” โจวกุ้ยหลานคิดเป็นฉากๆ และพูดแผนการของตนให้สวีฉางหลินฟัง