นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 79

“อย่าไปสนใจเรื่องอื่นเลย เจ้าคุยกับฉางหลินเรื่องงานแต่งงานของพี่ชายเจ้าหรือยัง?”เหล่าไท่ไท่ถามขึ้น

โจวกุ้ยหลานตกใจ อ้าก หลายวันมานี้มัวแต่เสียใจเรื่องสวนผัก ลืมเรื่องนี้ไปเลย.....

เมื่อเห็นท่าทีของนาง โจวเหล่าไท่ไท่ก็รู้ว่านางไม่ได้พูด เขกหัวของนางทันที พร้อมพูดขึ้นว่า “แต่งงานไปแล้วก็เหมือนอย่างพี่สาวรองของเจ้า? คิดถึงแต่ครอบครัวตัวเอง ไม่เห็นข้าที่เป็นแม่อยู่ในสายตาแล้วใช่ไหม? เสียแรงที่เลี้ยงเจ้ามาจนโต”

เมื่อถูกเข้าใจผิดแบบนี้ โจวกุ้ยหลานไม่ยอม พร้อมพูดขึ้นว่า “แม่ ที่ผ่านมาข้ามีของกินอะไรอร่อยแล้วไม่แบ่งแม่บ้างหรือ แม่พูดขนาดนี้ ข้ายังเป็นลูกสาวแม่อยู่ไหม? พี่สาวรองเป็นยังไง ข้าจะไปเหมือนนางได้อย่างไร? หากข้าเหมือนนาง ข้าคงไม่มาหาแม่ทุกวี่ทุกวันแล้ว”

ลูบหน้าผากของตนที่ถูกเขกจนเจ็บ เหล่าไท่ไท่อายุก็เยอะขนาดนี้แล้ว ทำไมยังมีแรงเยอะขนาดนี้?

เหล่าไท่ไท่พูดขึ้นมาอย่างโมโหว่า “เจ้าก็รู้จักแต่ไปเปรียบเทียบกับพี่สาวรองแล้งน้ำใจของเจ้า ทำไมเจ้าไม่เปรียบเทียบกับพี่ชายเจ้า? พี่ชายเจ้าอยู่ดูแลข้าตลอดทั้งวัน”

“แม่เองก็คิดแต่รังแกข้า อะไรก็คิดถึงแต่ลูกชายสุดที่รักของแม่”โจวกุ้ยหลานรีบพูดฟ้องทันที

เหล่าไท่ไท่เห็นลูกชายสำคัญกว่าลูกหญิงนั้นเห็นได้ชัดอย่างมาก

“เจ้ามีความสามารถ เจ้าเถียงเก่ง ข้าพูดคำหนึ่งเจ้าพูดเถียงได้สิบคำ เจ้าเป็นแม่ข้าหรือข้าเป็นแม่ของเจ้า”เหล่าไท่ไท่โกรธจนแทบจะยกฝ่ามือตบลูกสาวคนนี้

คนน่าเบื่อ อยากได้อะไรก็วิ่งมาเอาที่บ้าน นางก็ต้องดั้นด้นช่วยเหลือนางทำให้นาง ยังกล้ามาเถียงนาง

“ยังไงเจ้าก็เป็นคนคลอดข้า ล้วนเรียนรู้จากเจ้าทั้งนั้น”โจวกุ้ยหลานพูดขึ้นทันที

“ได้ได้ได้ ต่อไปก็ขอให้เจ้าเก่งแบบนี้แหละ อย่าถูกคนอื่นรังแก ไม่อย่างนั้นเจ้าก็จะไม่ใช่ลูกสาวของข้า ไปอยู่ข้างนอกก็ต้องเก่ง อย่ากล้าแต่กับข้าเพียงอย่างเดียว”

เหล่าไท่ไท่พูดเสร็จก็โบกมือ พร้อมพูดขึ้นว่า “รีบกลับไปเถอะ อย่ามากะง่อนกะเเง่นตรงหน้าข้า รำคาญ”

โจวกุ้ยหลานไม่ขยับ พร้อมพูดขึ้นว่า “โถหนักขนาดนี้ ข้าจะเอากลับไปเองยังไง รอพี่ชายข้ากลับมาส่งข้าขึ้นไปบนเขา”

“เวลาแบบนี้คิดถึงความดีของพี่ชายเจ้าแล้วหรือ? รีบกลับไปคุยกับสวีฉางหลิน วันมะรืนนี้พี่ชายของเจ้าก็จะไปคุยที่หมู่บ้านนั้นแล้ว”เหล่าไท่ไท่พูดเตือนอีกครั้ง

“รู้แล้ว พี่ชายมีเสื้อผ้าไหม?”โจวกุ้ยหลานถามขึ้นมา

เหล่าไท่ไท่ถอนหายใจ พร้อมพูดขึ้นว่า “นี่ก็กำลังคิดจะทำเสื้อผ้าใหม่ให้พี่ชายของเจ้าไง ยังทำไม่เสร็จเลย ป้าชุยฮวาของเจ้ารีบร้อน เดิมข้าคิดว่าพรุ่งนี้รีบทำทั้งวันก็น่าจะพอประมาณแล้ว ใครจะไปคิดว่าพรุ่งนี้ป้าใหญ่ของเจ้าจะบีบบังคับให้ไปในตำบล?”

“งั้นเดี๋ยวพี่ชายไปบ้านข้า ไปเอาเสื้อตัวใหม่ของสวีฉางหลินไปใส่ ไปดูตัวจะสวมเสื้อผ้าเก่าได้อย่างไร”โจวกุ้ยหลานพูดพร้อมกับคิดถึงเสื้อผ้าชุดใหม่ที่นางซื้อให้สวีฉางหลินที่ตำบลเมื่อหลายวันก่อน หลายวันมานี้ไม่ได้ใส่เลย มอบให้พี่ชายดีกว่า วันหลังค่อยไปซื้อใหม่

เหล่าไท่ไท่ฟังแล้วก็ดีใจอย่างมาก ตบบ่าลูกสาวของตนอย่างพอใจนางมาก

ลูกสาวคนเล็กคนนี้ใจดีที่สุด ตอนนี้ดูแล้ว ลูกสาวคนเล็กเหมือนนางที่สุด ตั้งแต่แต่งงานไปแล้ว ลูกสาวคนเล็กยิ่งอยู่ก็ยิ่งเหมือนลูกสาวตน ตอนที่ยังไม่ได้แต่งงานเป็นคนไม่แจ่มใส นางยังกลัวว่าต่อไปจะถูกคนอื่นรังแก

“ใช่แล้วแม่ อาหารไก่ที่ข้าทำ แม่จะไม่ลองดูจริงๆหรือ?”โจวกุ้ยหลานคิดถึงเรื่องที่ผ่านมา แล้วถามเหล่าไท่ไท่

ก่อนหน้านี้นางก็คิดที่จะแบ่งให้เหล่าไท่ไท่อยู่แล้ว แต่มีเรื่องอื่นๆอยู่ตลอด เหล่าไท่ไท่ก็ไม่ได้นำมาใส่ใจ ไม่ขอจากนาง ตอนนี้ว่างจึงคิดขึ้นมาได้

“งั้นเดี๋ยวเจ้าให้พี่ชายของเจ้าเอากลับมาให้ข้าลองดูหน่อย ไม่เคยเห็นใครใช้ดินเลี้ยงไก่”ยังไงเหล่าไท่ไท่ก็เป็นคนเฒ่าที่ดื้อรั้น ไม่ค่อยเชื่อถือในวิธีการเลี้ยงไก่ของโจวกุ้ยหลาน

โจวกุ้ยหลานหัวเราะ พร้อมพูดขึ้นว่า “ที่บ้านข้ามีนกกระทายี่สิบตัวแล้ว ไก่ก็มีสิบสี่ตัว แม่ไก่ออกไข่วันฟอง แม่ยังไม่มั่นใจอาหารไก่ของข้าหรือ?”

เหล่าไท่ไท่เบิกตาโต พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าเลี้ยงเยอะขนาดนี้แล้วหรือ?”