นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1426

ความสงบของหลานจิ่วชิงทำให้เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกว่าความสงสัยของเขาไร้สาระ

เสด็จอาเก้าจะเป็นหลานจิ่วชิงได้ยังไง คนสองคนนี้ให้ความรู้เดียวกันกับนาง หลานจิ่วชิงดูมีออร่าของความเป็นยุทธภพ ดูเป็นคนง่าย ๆ ไม่ดูเหมือนคนในราชวงศ์

ช่วงนี้นางคงจะเหนื่อยเกินไปหน่อย ถึงเอาคิดว่าเขาเป็นคนเดียวกัน นางนี่จริง ๆเลย…

เฟิ่งชิงเฉินสลัดความในใจสงสัยและนอนหลับ เมื่อตื่นขึ้นในเช้ารุ่งขึ้น เขาเต็มไปด้วยพลังหลังจากเหนื่อยล้ามาตลอดในช่วง 2-3 วันที่ผ่านมา หลังทานอาหารเช้าเสร็จ นางก็ได้หารือเกี่ยวกับอาการของฉินเป่าเอ๋อกับซุนซือสิงและท่านปรมาจารย์

“นอกจากโรคหัวใจพิการแต่กำเนิดแล้ว เจ้าฉินยังมีภาวะพิการแต่กำเนิดอีกด้วย สุขภาพของนางแย่มาก ข้าเกรงว่านางจะไม่สามารถรอดจากการผ่าตัดได้” เฟิ่งชิงเฉินยื่นรายงานการตรวจที่ซุนซือสิงเขียนให้กับท่านปรมาจารย์ ชื่อเหลี่ยนสุ่ยและกัวเป่าจี่

แน่นอนว่าทุกคนสามารถเข้าใจรายงานที่ซุนซือสิงเขียน แม้ว่ามันจะเป็นความรู้แพทย์ตะวันตก แต่ก็เข้าใจได้

“การตัดสินของข้าเหมือนกับชิงเฉินข้าไม่คิดว่านางจะยอมรับวิธีการรักษาแบบเปิดสมองเหมือนรัชาทายาทที่เจียงหนานได้”กัวเป่าจี่ย้ำจุดยืนก่อนหน้านี้ของเขา

“นี่คือสิ่งที่ปู้จิงหยุนและเป่าเอ๋อต้องการ เจ้าจะมาเรื่องเยอะอะไรมากมาย? พวกข้าแค่ต้องพยายามให้ดีที่สุดเพื่อช่วยนาง ส่วนนางจะรอดหรือไม่นั้น นั่นก็ขึ้นอยู่ที่ชะตากรรมของนาง”ครั้งนี้ท่านปรมาจารย์อีกครั้งแสดงสีหน้าเลือดเย็นของเขา

“พูดแบบนี้ได้ยังไง ในเมื่อจะรักษาอาการป่วย เราต้องรอบคอบ พวกจะทิ้งขว้างผู้ป่วยไม่ได้หรอกนะ”แม้ว่าเขาจะไม่ชอบฉินเป่าเอ๋อ แต่ซุนซือสิงก็ไม่คิดที่จะฆ่าฉินเป่าเอ๋อ

ฉินเป่าเอ๋อเป็นคนไข้ แม้ว่าเขาจะไม่ใช่คนไข้ที่อยากจะต้อนรับก็ตาม

“ซือสิงพูดถูก เราต้องตรวจร่างกายของแม่นางฉินดู ท่านปรมาจารย์ สภาพร่างกายของแม่นางฉินตอนนี้คงจะมีโอกาสรอดแค่ครึ่งต่อครึ่งเท่านั้น”

“เหตุใดจึงมีโอกาสแค่ครึ่งเดียว ชื่อเลี่ยนสุ่ยอยู่ที่นี่ เข็มทองคู่ของเขาสามารถช่วยให้เป่าเอ๋อรอดชีวิตจากการผ่าตัดได้”ท่านปรมาจารย์ใช้ให้ทุกคนทำ

“ลืมบอกเจ้าไปอย่าง มือข้าได้รับบาดเจ็บ ไม่สามารถผ่าตัดเองได้ข้าทำได้เพียงยืนช่วยข้าง ๆ เท่านั้น การผ่าตัดนี้ต้องอาศัยซือสิงมาช่วย” เฟิ่งชิงเฉินชี้ไปที่มือซ้ายของนาง ความโศกเศร้าแวบขึ้นที่ดวงตาของนาง

“จะเป็นไปได้ยังไง มือของเจ้าไม่ใช่ว่าหายดีแล้วเหรอ?”ท่านปรมาจารย์ลุกพรวด ซุนซือสิงก็ดูมีสีหน้ากังวลเช่นกัน จริง ๆ มือนี่ก็ไม่ได้ถือว่าบาดเจ็บขนาดที่จะผ่าตัดไม่ได้

“ตอนอยู่เมืองหลวง ข้าได้รับบาดเจ็บ หากเจ้าไม่เชื่อ เจ้าจะดูได้” เฟิ่งชิงเฉินยื่นมือซ้ายของนางออกไปแล้วยื่นให้ท่านปรมาจารย์

ช่างประจวบเหมาะที่จะให้ท่านปรมาจารย์เห็นว่าทักษะทางการแพทย์ของอาจารย์ยังคงเก่งมาก

“เกิดอะไรขึ้น? ทำไมเจ้าถึงประมาทนัก ทำไมเจ้าถึงเจ็บกล้ามเนื้อและกระดูกอีกครั้งเล่า? ครั้งที่แล้วชื่อเหลี่ยนสุ่ยไม่ใช่บอกเหรอว่ามือของเจ้าจะไม่เจ็บอีกต่อไป” ท่านปรมาจารย์ขมวดคิ้วทันทีที่เขาสัมผัสมือของเฟิ่งชิงเฉิน

“ข้ารู้ มันเป็นแค่อุบัติเหตุ” นางก็ไม่ได้อยากบาดเจ็บ จริงๆ อาการบาดเจ็บครั้งนี้ไม่ร้ายแรง แค่ทำให้เกิดรอยแผลเป็น

“อาจารย์ หลังจากนี้มือของท่านจะยังถือมีดได้ไหม?” ถ้าไม่ได้ อาจารย์จะรู้สึกแย่แค่ไหน

“เป็นไปได้ แต่ตอนนี้ข้าจับมีดไม่ได้” จะให้ผ่าตัดอย่างแม่นยำนั้นคงจะเป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน เป็นการผ่าตัดใหญ่ยิ่งไม่สามารถทำได้ แต่ถ้าเป็นการผ่าตัดเล็กก็พอจะได้อยู่

“ขอข้าดูหน่อย” ชื่อเหลี่ยนสุ่ยขมวดคิ้วที่สวยงาม แล้วกดมือของเฟิ่งชิงเฉินสองครั้ง เฟิงชิงเฉินเพียงรู้สึกเพียงว่ามือซ้ายของนางเจ็บและชา

“โชคดีที่มันไม่ใช่รอยใหญ่” ชื่อเหลี่ยนสุ่ยปล่อยมือของเฟิ่งชิงเฉินออกไปด้วยความโกรธ

ผู้หญิงคนนี้ไม่รู้จักดูแลรักษามือตัวเองแล้วรึไง เขารู้ว่าสิ่งที่เฟิ่งชิงเฉินพูดนั้นไม่เหมือนกันอาการของเธอ แต่พวกเขาก็รู้ดีว่าเฟิ่งชิงเฉินนั้นคิดอะไรอยู่ นางแค่ไม่อยากพูดต่อหน้าซุนซือสิงก็แค่นั้น

"ในเมื่อมือของอาจารย์ได้รับบาดเจ็บก็ไม่ควรจะมา"แบบนี้จะพูดว่าเฟิ่งชิงเฉินไม่ช่วยก็คงจะไม่ได้

"แม่นางฉิน ข้าเป็นเพื่อนของคู่หมั้น ข้าจะไม่มาก็คงไม่ได้" ความรู้สึกคนยากที่จะกลับคืนดังเดิม

เฟิ่งชิงเฉินรู้แล้ว? ท่านปรมาจารย์เลิกคิ้วของเขา