นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1430

ขณะที่เฟิ่งชิงเฉินกำลังพักอยู่ในเจียงหนาน เสด็จอาเก้าก็พาองครักษ์ของเขากลับมายังเมืองหลวงเพื่อรอรับคำสั่งอีกครั้ง

ระหว่างการเดินทางก็ได้พบกับโจรป่าเป็นครั้งคราว เสด็จอาเก้าได้รับบาดเจ็บ ใบหน้าขององค์ชายเจ็ดเสียหาย ในตอนนี้อยู่ในสถานที่ลี้ภัยโดยมือองครักษ์คอยให้การคุ้มกัน

จักรพรรดิปรึกษาคนสนิทของเขาเป็นการส่วนตัวเพื่อยืนยันว่าทุกอย่างเป็นไปตามที่เสด็จอาเก้าพูดมาจริงหรือไม่ จากนั้นก็สั่งให้เสด็จอาเก้ากลับไปพักฟื้นที่จวน แต่ก่อนที่จะออกเดินทาง จักรพรรดิได้ชี้ให้เห็นถึงเรื่องที่เฟิ่งชิงเฉินเดินทางออกจากเมืองหลวงเป็นการส่วนตัว และการไม่เคารพต่อพระราชโองการของคุณชายใหญ่

ทั้งสองเรื่องไม่เกี่ยวข้องกันแต่อย่างใด การที่จักรพรรดิเอ่ยถึงมันขึ้นมาในตอนนี้จะต้องมีจุดประสงค์อะไรเป็นพิเศษอย่างแน่นอน เสด็จอาเก้าไม่คิดก็รู้ จักรพรรดิกำลังใช้เรื่องที่เฟิ่งชิงเฉินเดินทางออกจากเมืองหลวงเป็นการส่วนตัวข่มขู่ให้เขาไปพูดคุยให้หวังจิ่นหลิงยอมจำนน เพื่อให้หวังจิ่นหลิงกลายเป็นอาจารย์ขององค์รัชทายาท

อาจารย์ขององค์รัชทายาท!

เสด็จอาเก้ายิ้มออกมา รอยยิ้มนั้นทำให้น้ำแข็งและหิมะละลายไปพร้อมกัน เป็นรอยยิ้มที่เบ่งบานในฤดูใบไม้ผลิ!

จักรพรรดิต้องการกระตุ้นให้เกิดการต่อสู้ระหว่างตระกูลหวังและตระกูลเซี่ย ไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่หวังจิ่นหลิงไม่ยอมรับปากเป็นอาจารย์ขององค์รัชทายาท ต่อให้เขารับปาก ตระกูลเซี่ยก็ไม่มีทางยอมให้เป็นเช่นนั้น

ตระกูลหวัง ตระกูลเซี่ยจะต้องพบกับความสูญเสียในท้ายที่สุด และสุดท้ายคนที่ได้ประโยชน์ก็ไม่ใช่จักรพรรดิ เพราะตระกูลเซี่ยไม่ได้โง่ขนาดนั้น อีกอย่างอีกไม่นานลูกสาวของตระกูลหวังก็จะแต่งงานกับตระกูลชุย ตระกูลเซี่ยต้องโง่เขลาขนาดไหนถึงจะก่อสงครามกับสองตระกูลนี้

เสด็จอาเก้าดีดนิ้ว สะบัดใบไม้ที่ตายแล้วออกจากเสื้อผ้าของเขา แล้วเดินออกจากพระราชวังอย่างมั่นคง ในพระราชวังสีแดงสดแห่งนี้ เสื้อผ้าสีดำดูสะดุดตาเป็นพิเศษ และหลายคนก็รู้สึกตะลึงเมื่อได้เห็นรูปลักษณ์และท่าทางของเสด็จอาเก้า

ท่วงทีที่สง่างามของเสด็จอาเก้านั้นไม่ใช่สิ่งที่ทุกคนไม่เคยเห็น เพียงแต่เมื่อทุกคนมองมาที่เสด็จอาเก้าในวันนี้ พวกเขารู้สึกว่าร่างกายของเสด็จอาเก้ามีอะไรแปลกไป มันทำให้พวกเขาต้องจ้องมองมาที่เสด็จอาเก้าเป็นพิเศษ?

บนร่างกายของเสด็จอาเก้ามีอะไรเพิ่มขึ้นมางั้นหรือ? ความโศกเศร้าที่มากเป็นพิเศษ

“ชิงเฉินแสดงให้เห็นอย่างชัดเจนแล้วว่านางกำลังสงสัยในตัวตนของหลานจิ่วชิง เรื่องนี้เจ้าจะต้องจัดการให้เร็วที่สุด หากเกิดเรื่องอะไรขึ้นมา เจ้าจะต้องรับผิดชอบผลลัพธ์ที่ตามมา!” ทันทีที่เสด็จอาเก้าเห็นหน้าซูเหวินชิง เขาก็พูดจาโหดร้ายออกมา ทำให้ซูเหวินชิงตกใจและรับปากออกมาทันทีว่า “วันที่ปราสาทลอยฟ้า ข้าสัญญาว่าจะทำให้หลานจิ่วชิงปรากฏตัวออกมา”

“ทางที่ดีอย่าให้เกิดอุบัติเหตุเป็นอันขาด ครั้งที่แล้วหนานหลิงจิ่นฝานปลอมตัวเป็นหลานจิ่วชิง นางสามารถมองทะลุได้ในทันที” บางครั้งความรู้สึกของเฟิ่งชิงเฉินก็ว่องไวยิ่งนัก

“นั่นไม่เหมือนกัน งูพิษอย่างหนานหลิงจิ่นฝานจะไปมีรัศมีที่เหมือนกับจิ่วชิงอย่างเจ้าได้อย่างไร แต่ปู้ฝานนั้นแตกต่าง เขากับเจ้ามีเป็นศิษย์ของสำนักและมีอาจารย์คนเดียวกับเจ้า รัศมีและนิสัยเองก็เหมือนกับจิ่วชิงเป็นอย่างมาก รูปร่างของเขาก็ได้รับการปรับเปลี่ยนโดยหมอชั้นน้ำ ไม่แตกต่างอะไรจากเจ้า เขาคือเจ้าอีกคนที่สมบูรณ์แบบ” ซูเหวินชิงยืดอกรับประกัน

“ให้เขามาพบข้าหลังการฝึก” เสด็จอาเก้ากังวลกับเรื่องนี้มากจริงๆ เขาไม่มีวันรู้สึกสบายใจหากมันไม่ได้รับการแก้ไข

เฟิ่งชิงเฉินไม่ใช่ฉินเป่าเอ๋อ เฟิ่งชิงเฉินเด็ดขาดและโหดเหี้ยม ไม่มีอะไรที่นางตัดไม่ได้ ไม่มีเขานางก็ยังมีชีวิตอยู่ต่อไปได้

“ตกลง” มีเสด็จอาเก้าเป็นด่านสุดท้าย ซูเหวินชิงเองก็รู้สึกสบายใจ

“จิ่ว......เสด็จอาเก้า......” ซูเหวินชิงเกือบเรียกออกมาว่าจิ่วชิง โชคดีที่เขารู้สึกตัวได้ทันเวลา “เสด็จอาเก้า เผ่าเสวียนเยวี่ยส่งข่าวมา บอกว่ามีบุคคลลึกลับสองคนเดินทางไปถึงเผ่าเสวียนเยวี่ย ทางนั้นได้จัดการให้พวกเขาอาศัยอยู่ในห้องโถงใหญ่ หลี่เสวียนเยวี่ยถูกเรียกตัวกลับไปอย่างเร่งด่วน น่าจะเกี่ยวข้องกับบุคคลลึกลับสองคนนั้น และคนที่อยู่ด้านในก็รายงานมาว่า ผู้นำเผ่าเสวียนเยวี่ยปฏิบัติกับสองคนนั้นด้วยความเคารพเป็นอย่างมาก”

“เผ่าเสวียนเยวี่ย? ทายาทของตระกูลหลาน?” ไม่แปลกที่เสด็จอาเก้าจะคิดมาก เกี่ยวกับสำนักอักษรเสวียน สิ่งแรกที่เสด็จอาเก้านึกถึงก็คือทายาทของตระกูลหลาน

เนื่องจากในยุทธจักรแห่งนี้คงไม่มีใครที่สามารถทำให้คนอย่างหัวหน้าเผ่าเสวียนเยวี่ยแสดงท่าทีแห่งความเคารพเช่นนี้ออกมาได้!