นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 1023

ตอนที่ 1023 ช่วยชีวิต

“มันเกิดอันใดขึ้นกันแน่ ? ”

สวี่หยุนชิงถลึงตามองชายอ้วน จากนั้นก็เงยหน้ามองซูเจวี๋ยพร้อมกับเอ่ยถามอย่างเฉียบขาด

ทั้งสองวางชายอ้วนลง ซูเจวี๋ยแสดงความเคารพต่อสวี่หยุนชิงด้วยสีหน้าเศร้าโศก

“เรียนท่านอาจารย์อาหญิง คือท่านอาจารย์อารอง… ท่านอาจารย์อารองถูกซูฉางเซิงทำร้ายมาขอรับ ! ”

“ว่าเยี่ยงไรนะ… ? ” ดวงตากลมโตของสวี่หยุนชิงเบิกโพลงด้วยความตื่นตกใจ ปรากฏความสงสัยมากมายท่วมท้นขึ้นมาในใจ ทว่าสิ่งสำคัญและเร่งด่วนที่สุดในตอนนี้คือการช่วยชีวิตชายอ้วน

สวี่หยุนชิงนั่งคุกเข่าลงข้างกายของชายอ้วน บัดนี้นางถึงค้นพบว่าเขาบาดเจ็บสาหัส… หน้าท้องถูกฟันด้วยกระบี่ หากกรีดลึกลงไปอีกนิดไส้อาจจะทะลักออกมาก็เป็นได้

บริเวณบ่าของเขาถูกฟันด้วยกระบี่จนเห็นกระดูกขาว

ซูฉางเซิงใช้กระบี่ฟาดฟันชายอ้วนอย่างเลือดเย็น จนทำให้เกิดบาดแผลทั่วทั้งร่าง หากมิได้ซูเจวี๋ยช่วยทายาให้กับเขา…เขาก็คงมิอาจรอดพ้นจากพิษของบาดแผลครานี้ไปได้

บัดนี้ถึงจะอยากช่วยชีวิตของเขาเอาไว้… เมื่อคิดได้ดังนั้นสวี่หยุนชิงก็หายใจมิทั่วท้องขึ้นมาทันใด บัดนี้เกรงว่าแม้แต่สุ่ยหยุนเจียนก็จนปัญญาในการรักษา

มีเพียงยาเสริมกำลังภายในของฟู่เสี่ยวกวนเท่านั้นที่จะช่วยยื้อชีวิตชายอ้วนที่กำลังหายใจรวยรินให้กลับคืนมาได้

ให้ตายเถิด…ตาเฒ่านี่ ! หากเจ้าทานเข้าไป 1 เม็ดก็เกรงว่าฟู่เสี่ยวกวนคงไร้โอกาสบรรลุเป็นปรมาจารย์ได้อีกต่อไป !

สวี่หยุนชิงจ้องชายอ้วนตาเขม็ง “อายุปูนนี้แล้ว ยังคิดหาปัญหาใส่หัวอยู่อีก ! ”

ชายอ้วนฉีกยิ้มจนเห็นฟันขาว “ช่วยด่าข้าอีกสักสองสามคำได้หรือไม่ เพราะข้ากลัวว่าอีกประเดี๋ยวจะมิได้ยินเสียงก่นด่าของเจ้าอีกแล้ว”

สวี่หยุนชิงหน้าแดงเรื่อพลางเอ่ยเหน็บแนมเขาว่า “เอ่ยราวกับว่าแต่ก่อนข้าดุเจ้าบ่อยเยี่ยงนั้นแหละ สบายใจได้…เจ้ามิตายง่าย ๆ หรอก ! ”

จะมิตายง่าย ๆ จริงหรือ ?

ชายอ้วนหันหน้ากลับมา จากนั้นก็จ้องมองดวงดาราบนท้องนภา เขาทราบถึงอาการบาดเจ็บของตนดี

เขารับมือกับการโจมตีของซูฉางเซิงได้ถึง 13 กระบวนท่า และถูกกระบี่ของซูฉางเซิงฟันเข้าที่ร่างทั้งสิบสามครา !

หากมิใช่เพราะเนื้อหนังที่หนา ถ้ามิใช่เพราะซูฉางเซิงก็บาดเจ็บเช่นเดียวกัน ป่านนี้เขาคงถูกแทงตายไปแล้ว

บัดนี้เขายังพอมีเรี่ยวแรงเฮือกสุดท้ายอยู่ ก่อนตายจากไปเขาอยากเจอฟู่เสี่ยวกวนที่เขาเฝ้าเลี้ยงดูจนเติบใหญ่มากับมืออีกสักครา ฟู่เสี่ยวกวน บุตรชายที่เขามิได้เป็นผู้ให้กำเนิด

“ซูฉางเซิงเองก็บาดเจ็บพอควร เขา…ข้าใช้ทั้งชีวิตของข้าแลกกับครึ่งชีวิตของเขา เจ้าหมอนั่น…เป็นเลิศทางวรยุทธอย่างแท้จริง ท้ายที่สุดพวกเราทั้งสามคนร่วมมือกันก็ยังจับตัวเขามิได้อยู่ดี”

สวี่หยุนชิงจ้องมองใบหน้าของชายอ้วน บัดนี้สีหน้าของเขาดูจริงจังเป็นอย่างยิ่ง

“แล้วลูกชายของข้าเล่า ? ”

“เขากำลังจำศีลอยู่”

“จำศีลเยี่ยงนั้นหรือ ? อ่า…เขาน่าจะบรรลุแล้ว น่าเสียดายที่ข้ามิได้เห็นหน้าเขาเป็นคราสุดท้าย”

“ข้าบอกแล้วว่าเจ้าจะมิตายโดยง่าย สุ่ยหยุนเจียนจวนจะมาถึงแล้ว เจ้าแข็งใจเอาไว้ก่อนเถิด ! ”

สวี่หยุนชิงรู้สึกลังเลใจเป็นอย่างยิ่ง หากสุ่ยหยุนเจียนสามารถรักษาชายอ้วนให้หายดีได้ ก็มิต้องสิ้นเปลืองยาเสริมกำลังภายใน เว้นเสียแต่สุ่ยหยุนเจียนจนปัญญาในการรักษา เมื่อเป็นเช่นนั้นก็ต้องจำใจสละยา 1 เม็ดเพื่อช่วยชีวิตชายอ้วน

ทว่าชายอ้วนมิได้รับรู้เรื่องนี้ เพราะเขาคิดว่าตนคงใกล้มอดม้วยเต็มที

“เจ้ามิรู้หรอกว่าเส้นพลังลมปราณของข้าถูกกระบี่ของเขาฟันจนแหลกแล้ว สุ่ยหยุนเจียน…คงมิอาจรักษาข้าได้”

สวี่หยุนชิงใช้นิ้วทาบทับไปที่เส้นชีพจรของชายอ้วน คิ้วคู่งามขมวดแน่นเป็นปมทันใด ชีพจรของชายอ้วนเต้นเบาดั่งแสงเทียนน้อย ๆ ท่ามกลางสายลมพัดโหมกระหน่ำ ซึ่งสามารถมอดดับได้ทุกเวลา

สุ่ยหยุนเจียนพำนักอยู่ที่ศูนย์วิจัยทางการแพทย์บนที่ราบหลีลั่ว กว่าเขาจะเดินทางมาถึงก็เกรงว่าศพของชายอ้วนคงแข็งพอดี

มิได้การ ! มิอาจรอได้อีกต่อไป !

สวี่หยุนชิงยืนขึ้น เมื่อหันไปมองประตูของพระตำหนักก็พบว่ามันถูกเปิดออกแล้ว