นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 1056

ตอนที่ 1056 กังวล

“เฮ้อ…อากาศในเดือนหกนี่จริง ๆ เลยเชียว”

“เมื่อครู่อากาศยังแจ่มใสอยู่เลย ทว่าอยู่ ๆ ฝนก็โปรยลงมาเสียดื้อ ๆ รั่วซิง…มาลองชุดกระโปรงให้แม่ดูหน่อยสิ”

เผิงยวี๋เยี่ยนมิได้หลับได้นอนมาทั้งคืน นางนั่งเย็บกระโปรงตัวงามให้กับบุตรสาวของตน

หยูรั่วซิงที่นอนอยู่บนโต๊ะตื่นขึ้นมาพลางนำมือขยี้ตา เมื่อนางมองเห็นความเหนื่อยล้าบนใบหน้าของมารดาจึงเบ้ปากแล้วเอ่ยขึ้นมาว่า “ข้ามิได้จะไปเจอพี่เสี่ยวจ้วงเร็ว ๆ นี้สักหน่อย อีกอย่างต่อให้ไปพบเขาก็มิจำเป็นต้องสวมชุดกระโปรงที่งดงามเช่นนี้ ท่านแม่…ท่านจะรีบร้อนเนื่องด้วยเหตุอันใดเล่า ? ”

เผิงยวี๋เยี่ยนจ้องมองไปยังสายฝนนอกหน้าต่างพลางยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย

“เมื่อคราที่แม่ตัดสินใจเดินทางออกมาจากค่ายทหารชายแดนใต้ แม่เคยให้สัญญากับพ่อของเจ้าว่าจะส่งเจ้าออกเรือนอย่างงดงาม และแต่งภรรยาให้แก่พี่ชายของเจ้าทั้งสองอย่างสมเกียรติ”

“ชุดกระโปรงนี้มิได้ให้เจ้าสวมใส่ตอนนี้หรอก มันเป็นชุดแต่งงานสีแดงสด ยามเจ้าออกเรือนจะได้ใส่มัน”

หยูรั่วซิงหน้าแดงเรื่อขึ้นมาทันใด นางเบะปากอีกคราแล้วเอ่ยอย่างหนักแน่นว่า “เช่นนั้นยิ่งมิต้องรีบ…” นางหันไปมองเผิงยวี๋เยี่ยนแล้วเอ่ยต่อว่า “ท่านแม่…ท่านรีบร้อนส่งข้าออกเรือนถึงเพียงนี้เชียวหรือ รังเกียจที่ข้าตามเกาะท่านเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

เผิงยวี๋เยี่ยนยืดตัวบิดขี้เกียจบรรเทาอาการปวดหลัง สายตายังคงมองไปที่สายฝนพรำ ก่อนจะหันหลังกลับมาเอ่ยกับหยูรั่วซิงว่า “ใช่ ! เจ้าอยู่เกะกะจนข้ารำคาญเพียงใดมิรู้หรือ ? จงรีบออกเรือนไปเสียเถิด ! ”

“รีบไปลองชุดเร็วเข้า หากมิพอดีตัวจะได้แก้ไข”

“ฮึ ! ข้ารู้ว่าท่านแม่หลอกข้า ข้าไปลองให้ก็ได้”

หยูรั่วซิงหอบชุดสีแดงสดวิ่งเข้าไปในห้องนอน รอยยิ้มบนใบหน้าของเผิงยวี๋เยี่ยนจึงค่อย ๆ จางหายไปช้า ๆ

นางมองออกไปนอกหน้าต่างอีกครา ทว่ายังคงมองเห็นเพียงสายฝนที่ไหลผ่านหน้าต่างลงไปช้า ๆ

เมื่อคืนนี้นางนอนมิหลับทั้งยังรู้สึกกระสับกระส่าย ติ้งชาน… ติ้งเหอ… พวกเจ้าอยู่ที่ใดกัน ?

แม่เหลือเพียงแค่พวกเจ้าแล้ว แม่ยังอยากอุ้มหลานอยู่นะ จะเกิดเรื่องอันใดขึ้นกับพวกเจ้ามิได้เป็นอันขาด !

ฟู่เสี่ยวกวนเองก็กำลังนั่งมองสายฝนอยู่ในกระโจมเช่นกัน

แต่คนที่เขาเป็นห่วงอยู่นั้นคือเฮ้อซานเตา

เขารู้ดีว่าจดหมายที่ตนส่งไปนั้น อาจจะมิถึงมือของเฮ้อซานเตา

กองนาวิกโยธิน 20,000 นายพร้อมปืนเหมาเซ่อจะสามารถต้านทานการโจมตีของกองทัพอสนีบาตของซูฉางเซิงได้หรือไม่ ?

เขาหวังว่าหากเฮ้อซานเตาสู้มิได้ก็ให้หลบหนีไปเสีย ทว่าเขารู้สึกกังวลมากยิ่งนักว่าเจ้าหมอนั่นจะหัวดื้อ

เขาคำนวณถึงความสามารถในการต่อสู้ของทั้งสองฝ่ายดูแล้ว ปืนเหมาเซ่อสามารถยิงติดต่อกันได้สามนัด แต่ต่อให้เป็นเช่นนี้ เขาก็มิอาจแน่ใจได้ว่าทหารของเฮ้อซานเตาจำนวน 20,000 นายจะสามารถเอาชนะกองทัพอสนีบาตจำนวน 450,000 นายได้หรือไม่ ?

เนื่องจากกองนาวิกโยธินคุ้นเคยกับการต่อสู้ด้วยปืนเป็นระยะเวลาสั้น ๆ และเนื่องจากสถานการณ์ที่เปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันในสนามรบ สิ่งนี้จะนำไปสู่การสูญเสียความแม่นยำ เป็นไปมิได้เลยที่จะกำจัดศัตรูด้วยกระสุนเพียงนัดเดียว

“พวกเราล้วนเป็นพ่อค้าที่ดิน สมองของเจ้าจะไหลลื่นสักหน่อยมิได้หรือเยี่ยงไร ! ”

“เจ้าว่าเยี่ยงไรนะ ? ” ซูซูเอ่ยถามขึ้นมาด้วยความสงสัย

ฟู่เสี่ยวกวนยกยิ้มออกมาเบา ๆ พลางส่ายหน้าพรืด “ข้าเพียงนึกถึงเศรษฐีที่ดินคนหนึ่งขึ้นมาได้ หวังว่าการค้าในครานี้เขาจะมิขาดทุน”

“อ้อ… ! ” ซูซูเชื่อคำเอ่ยของเขาทันที ทว่าสวี่หยุนชิงและสวี่ซินเหยียนกลับจ้องมองมาทางฟู่เสี่ยวกวนอย่างมีความหมาย

“ลูกแม่…หากเจ้ามีเรื่องที่ต้องจัดการก็จงไปเถิด แม่จะอยู่ชมดอกไม้เป็นเพื่อนพวกเขาเอง”

“หาได้มีเรื่องใหญ่โตอันใดไม่ ท่านแม่…ท่านดูนี่สิ ดอกไม้เหล่านี้ตลอดชีวิตของมันมิรู้ว่าต้องเจอกับพายุฝนมาแล้วกี่ครา พายุเหล่านั้นได้กำจัดดอกไม้บางส่วนทิ้งไป ทว่าถึงเยี่ยงไรก็ยังมีดอกไม้บางส่วนที่เติบโตขึ้นมาอย่างงดงาม ออกดอกผลิบานสดใส”

“ดอกไม้ในเรือนกระจกมิอาจทนทานต่อแรงลมได้ ดังนั้นการปลูกดอกไม้มิควรถนุถนอมมันจนเกินไป… มนุษย์เราก็เช่นนั้น หากมิผ่านพายุ จะพบกับสายรุ้งได้เยี่ยงไร ? ”

“หนทางของต้าเซี่ย ข้าได้วาดมันไว้แล้ว เป็นไปมิได้ที่ข้าจะประคองมันไปตลอด”

“หากใช้เท้าทั้งสองข้างเดินไปตามถนนที่ค่อนข้างราบเรียบ ทว่าก็ยังมิอาจเดินให้ดีได้…เช่นนั้นคงเป็นเท้าของตนเองแล้วล่ะที่มีปัญหา”

ซูซูเบิกตากว้าง นางรู้สึกว่าประโยคนี้มีความหมายที่ลึกซึ้ง

สวี่หยุนชิงมิได้เอ่ยอันใดออกมาอีก ส่วนสวี่ซินเหยียนได้ละสายตาไปย่างเนื้อแพะต่อ

เยี่ยนเป่ยซีที่กำลังสนทนากับฉินปิ่งจงซึ่งอยู่ห่างออกไปเล็กน้อยได้ยินคำเอ่ยเหล่านี้ชัดเจนเต็มสองรูหู เขามองย้อนกลับไปที่ฟู่เสี่ยวกวน ทว่ามิได้เอ่ยอันใดออกมาเช่นกัน เขาสูดหายใจเข้าลึก เนื่องจากตนเองเข้าใจความหมายที่ฟู่เสี่ยวกวนเอ่ย

เขาสามารถปล่อยวางอำนาจอันยั่วยวนจิตใจเหล่านั้นได้จริงหรือ ?

หากเขาวางมันลง จะมีคนสักกี่คนในต้าเซี่ยที่สามารถเดินไปตามเส้นทางที่เขาวางเอาไว้ได้ ?

ผู้ที่เข้ามาแทนที่เขาหากปฏิเสธเส้นทางนี้…จะต่างอันใดกับว่อเฟิงเต้าในตอนนั้นกัน ?

ทว่าเขาก็คิดขึ้นมาได้ว่า ฟู่เสี่ยวกวนมิใช่เทพเจ้า เขามิอาจมีอายุยืนยาวพันปีได้

ราษฎรในต้าเซี่ยบัดนี้มิได้ต่างอันใดจากทารก เดิมทีเขาได้จูงมือเดินมาตลอดทาง ทว่าบัดนี้เขาได้ลองปล่อยมือบ้างแล้ว