นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 108

ตอนที่ 108 ให้เจ้ากระอักเลือดตาย

ผู้ที่กล่าวออกมานั้นคือเสนาบดีกรมพิธีการชือเฉาหยวน สีหน้าเขาบัดนี้บึ้งตึงและน้ำเสียงเข้มขรึม

ฟูเสี่ยวกวนหันไปมองเขาแล้วตอบกลับไปว่า “ข้ามิใช่จิ้นซื่อ”

“เจ้า…! ที่แห่งนี้คือพระราชวังหลวง แม้เจ้าจะมิใช่จิ้นซื่อ แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าฝ่าบาทก็ต้องคุกเข่า ! ”

ฟู่เสี่ยวกวนนำมือลูบจมูกและมองไปยังชือเฉาหยวน เขายิ้มและเอ่ยว่า “ข้ามิทราบว่าท่านเป็นใคร แต่ข้าก็รู้ดีว่าฝ่าบาททรงประทับนั่งด้านบน อีกทั้งขันทีผู้เปี่ยมไปด้วยความเมตตาเมื่อครู่ก็กล่าวอย่างชัดเจนว่าให้จิ้นซื่อทั้งสิบเข้าพบฝ่าบาท เดิมทีข้าก็มิใช่จิ้นซื่อ หรือข้าควรปลอมเป็นจิ้นซื่อด้วย ? เช่นนั้นข้าจะไม่กระทำผิดเนื่องจากหลอกลวงฝ่าบาทหรือ ? ”

ชือเฉาหยวนกำลังจะเอ่ยบางอย่างออกมา แต่ฟู่เสี่ยวกวนก็เอ่ยตัดหน้าว่า “ท่านและข้ามิเคยมีสิ่งใดบาดหมางกันมาก่อน วันนี้ข้าเพิ่งเดินทางเข้าสู่พระราชวังหลวงเพื่อเข้าเฝ้าเป็นคราแรก เหตุใดท่านจึงทำเช่นนี้กับข้ากัน ? ท่านลุง การมีความเมตตาต่อผู้อื่นมักได้รับผลตอบแทนเป็นทวีคูณ หากฝ่าบาทรับสั่งให้ข้าคุกเข่าลง แน่นอนว่าข้าจะคุกเข่าในทันที แต่ฝ่าบาทเองยังมิทรงได้รับสั่ง ! ”

ชือเฉาหยวนคาดมิถึงว่าชายหนุ่มจากหลินเจียงผู้นี้จะกล้าต่อปากต่อคำกับเขาต่อหน้าฝ่าบาทและเสนาบดีทั้งหลาย เขาเป็นถึงเสนบดีกรมพิธีการเชียว หากต้องเสียหน้าเพราะเหตุนี้ ผู้คนคงจะนำไปนินทาลับหลังให้สนุกปาก !

“เจ้าช่างปากคอเราะร้ายยิ่งนัก อย่างไรเสียข้าก็เป็นถึงเสนบดีกรมพิธีการ เจ้าย่างกรายเข้ามาในพระราชวังหลวงแต่กลับไม่รู้จักข้อควรปฏิบัติเบื้องต้น เมื่อพบฝ่าบาทควรคุกเข่าคารวะ ข้านั้นเห็นว่าเจ้าไม่รู้กฎเหล่านี้จึงได้เอ่ยเตือน แต่เจ้ากลับต่อปากต่อคำกับข้า และมิเห็นผู้ใดในสายตา เสียเวลาที่ร่ำเรียนโดยเปล่าประโยชน์ ทหาร ! จับตัวมันไปโบย 50 ที !”

ฟู่เสี่ยวกวนโมโหยิ่งนัก เขาหันหลังกลับไปเผชิญหน้ากับชือเฉาหยวนและกล่าวว่า

“ช้าก่อน ! ในเมื่อท่านมีตำแหน่งเป็นถึงเสนาบดีกรมพิธีการ เช่นนั้นคงจะเข้าใจในความหมายของมารยาทดี ข้าขอถามท่านว่า หากไม่เรียนรู้จริยะก็ไม่อาจสามารถยืนหยัดตนได้ ประโยคนี้อยู่ในหนังสือเล่มใด ? ”

“คัมภีร์หลุนอวี่ จี้ซื่อ บทที่ 16 ”

“ข้าขอถามท่านอีกหน่อย การเคารพในจริยะจักทำให้แคว้นชาติรุ่งเรือง ชุมชนมั่นคง ส่งผลดีต่อลูกหลาน ประโยคนี้อยู่ในหนังสือเล่มใด ? ”

“คัมภีร์จั่วจ้วน บทที่ 11 ”

“ยอดเยี่ยมนัก เห็นได้ชัดว่าท่านเป็นผู้มีความรู้ เช่นนั้นข้าขอถามท่านเป็นเรื่องสุดท้าย ในเมื่อท่านเข้าใจเรื่องจริยะเป็นอย่างดี แต่เหตุใดท่านจึงไม่รักษาจริยะ ? ”

ชือเฉาหยวนขมวดคิ้วและครุ่นคิด “ข้าไม่รักษาจริยะข้อใดกัน ? ”

ฟู่เสี่ยวกวนเดินหน้าขึ้นไปหนึ่งก้าว “ที่นี่คือท้องพระโรงแห่งราชวังหลวง ฝ่าบาทประทับอยู่ ณ ที่นี่ แต่ฝ่าบาทยังมิได้รับสั่งคำใด เป็นท่านเองที่รีบร้อนเอ่ยปากต่อว่าข้า ท่านมิเห็นฝ่าบาทในสายตาอย่างนั้นหรือ ? ในเมื่อท่านมิเห็นฝ่าบาทในสายตา ท่านจะมีจริยะได้อย่างไร ! ”

“เจ้า……เจ้าพูดจาส่งเดช ! ” ชือเฉาหยวนชี้หน้าฟู่เสี่ยวกวนด้วยความโมโห

“ท่านว่าข้าพูดจาส่งเดชงั้นหรือ ? ท่านขันทีผู้เมตตากล่าวแล้วว่าให้จิ้นซื่อทั้งสิบถวายความเคารพต่อฝ่าบาท และข้าขอเอ่ยอีกครั้งว่าข้านั้นมิใช่จิ้นซื่อ ! แต่ท่านกลับกล่าวหาว่าข้าไม่เคารพฝ่าบาท ! ข้าพูดจาส่งเดชหรือท่านกำลังปกปิดสิ่งใดอยู่กันแน่ ? ”

“เจ้าคนบ้านนอกคอกนา ในพระราชวังหลวงมีกฎว่าหากพบฝ่าบาทต้องถวายความเคารพ มิได้เกี่ยวข้องอันใดกับพวกเขาทั้งสิบคน ! ”

ข้าราชการอีกนับร้อยคนคิดว่าตนกำลังฝันไป

นี่มันอะไรกัน ?

ฟู่เสี่ยวกวนผู้นี้กล้าดีอย่างไรจึงทำตัวเป็นปรปักษ์กับท่านเสนาบดีกรมพิธีการเช่นนี้ ?

อีกทั้งดูจากสถานการณ์แล้วชือเฉาหยวนจะไม่ได้เปรียบเท่าใดนัก ชายหนุ่มผู้นี้หยิบยกคำพูดที่ว่าให้จิ้นซื่อคารวะฝ่าบาทมาถกเถียง จริงอยู่ที่เขามิใช่จิ้นซื่อ แต่ไม่ว่าผู้ใดที่เข้ามายังท้องพระโรงแห่งนี้ก็ควรคารวะฝ่าบาทมิใช่หรือ ? ดังนั้นท่านเสนาบดีกรมพิธีการเองก็ไม่ผิด

แท้จริงแล้วผู้ใดถูกผู้ใดผิดกัน ?

บางคนได้แอบเงยหน้าขึ้นมองฝ่าบาท และพบว่าฝ่าบาทกำลังมองดูด้วยความสนพระทัย คล้ายกับทอดพระเนตรดูละครอย่างไรอย่างนั้น

บรรดาจิ้นซื่ออีกสิบคนที่คุกเข่าอยู่ได้แต่นึกบ่นอยู่ในใจ

พวกเขาเสียเวลารอฟู่เสี่ยวกวนอยู่กว่าชั่วยาม ไม่ง่ายเลยที่จะเดินทางเข้ามายังพระราชวังหลวงและเข้าเฝ้าฝ่าบาท พวกเขากำลังตั้งตารอชิงสามอันดับแรกจากฝ่าบาทอยู่ แต่ฟูเสี่ยวกวนกลับมีปากเสียงกันกับเสนาบดีกรมพิธีการเสียก่อน แล้วเช่นนี้พวกเขาจะได้สอบคัดเลือกเมื่อใดกัน ช่วยหยุดทะเลาะกันสักครู่ก่อนได้หรือไม่ ?