นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 1118

ตอนที่ 1118 บ้านเกิด

เรือโดยสารลำหนึ่งที่แล่นออกจากเมืองจินหลิงไปยังหยวนตงเต้าได้เทียบท่า ณ ท่าเรือเซียอี๋

นี่คือเรือโดยสารส่วนตัวซึ่งแล่นอยู่ในทะเลอันกว้างใหญ่นี้เป็นเวลากว่าสองเดือนแล้ว

บนเรือโดยสารลำนี้บรรจุคนทั้งสิ้น 800 คน โดย 300 คนเป็นกะลาสี ส่วนอีก 500 คนที่เหลือล้วนเป็นบ่าวรับใช้ทั้งสิ้น

ส่วนเจ้านายของพวกเขาก็คืออดีตองค์หญิงใหญ่หยูซูหรงแห่งราชวงศ์หยูและอดีตองค์หญิงแห่งแคว้นหลิวยิงฮวา

องค์หญิงใหญ่หยูซูหรงได้ขายอุตสาหกรรมทุกอย่างของนางในเมืองจินหลิงเพื่อแลกกับทรัพย์สมบัติจำนวน 1 ลำเรือ นางและยิงฮวาเดินทางมาถึงหยวนตงเต้าแล้ว บางทีที่นี่อาจจะเป็นสถานที่ที่คู่ควรกับนางหรือบางทีก็อาจจะมิใช่

ในที่สุดหยูซูหรงและยิงฮวาก็ได้เหยียบพื้นธรณีเสียที นางจ้องมองไปยังท่าเรือที่กำลังยุ่งวุ่นวาย มีอู่ต่อเรือขนาดมหึมาอยู่มิไกลออกไป

ยิงฮวาได้เขียนจดหมายมาบอกกับเถิงหยวนจี้เซียงแล้ว ดังนั้นเถิงหยวนจี้เซียงจึงได้พาบ่าวรับใช้สามคนมารอพวกนางอยู่ที่นี่

ชั่วอึดใจที่ยิงฮวาพบกับเถิงหยวนจี้เซียงนางก็ต้องตกตะลึงขึ้นมาทันใด เนื่องจากในอ้อมอกของเถิงหยวนจี้เซียงมีทารกน้อยอยู่หนึ่งคน !

“เจ้าออกเรือนแล้วเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

เถิงหยวนจี้เซียงยิ้มอย่างสดใส ผ่านไปชั่วครู่นางถึงพยักหน้าตอบ

“ตั้งแต่เมื่อใดกัน ? ”

“…เดือนสิบเอ็ดเมื่อปีกลายเพคะ”

“ลูกเจ้าอายุเท่าใดแล้ว ? ”

“เพิ่งจะครบสองเดือนเพคะ…ไปกันเถิด จากความประสงค์ขององค์หญิง ข้าได้ซื้อเรือนที่เซียอี๋ไว้ให้ท่านหนึ่งหลัง อยู่มิห่างจากจวนข้าเท่าใดนัก เรือนนั้นมิเลวเลย มีทั้งภูเขาและต้นน้ำลำธาร ประเดี๋ยวท่านจงลองดูว่าขาดแคลนสิ่งใดอีก องค์หญิงสามารถมาแจ้งกับข้าได้ได้โดยตรง…ท่านผู้นี้คือ ? ”

หยูซูหรงจ้องมองเถิงหยวนจี้เซียงแล้วยกยิ้มขึ้น “ข้าเป็นสหายของแม่นางยิงฮวา นามว่าหยูซูหรง”

“อ้อ ! ของที่พวกท่านนำมานั้นมากมายเลยทีเดียว แท้ที่จริงมิจำเป็นต้องนำมามากมายถึงเพียงนี้ เนื่องจากบัดนี้เซียอี๋รุ่งเรืองกว่าแต่เก่ามากนัก มิว่าจะเป็นสินค้าในเมืองกวนหยุนหรือเมืองจินหลิงก็สามารถหาซื้อได้จากที่นี่ แม้แต่สุราซีซานก็ยังมี อีกทั้งราคามิแพงอีกด้วย หากพวกท่านพักผ่อนกันเพียงพอแล้วข้าจะพาพวกท่านไปเดินชม”

“ขอบคุณน้องสาวมากยิ่งนัก”

“องค์หญิงอย่าได้ตรัสเช่นนั้นเลยเพคะ เยี่ยงไรเสียพวกเราสองคนก็เติบใหญ่มาด้วยกัน นับว่าเป็นสหายที่ดีต่อกันมาตั้งแต่ยังเยาว์”

“อย่าเรียกข้าว่าองค์หญิงอีกเลย แคว้นหลิว…จบสิ้นไปเนิ่นนานแล้ว”

นี่ช่างเป็นประโยคสนทนาที่ค่อนข้างเศร้าโศกเลยทีเดียว เถิงหยวนจี้เซียงจึงรีบยกยิ้มขึ้นมาแล้วเอ่ยขอโทษทันใด ก่อนจะแก้ไขคำเอ่ยเป็น “พี่ยิงฮวาเชิญขึ้นรถม้าเถิด”

“อืม…รบกวนน้องจี้เซียงนำทางด้วย”

ขบวนรถม้ายาวเหยียดเดินทางออกจากท่าเรือเซียอี๋ วิ่งไปบนถนนในเมืองเซียอี๋ เลี้ยวไปมาราวครึ่งชั่วยาม จนกระทั่งมาถึงตรอกที่เงียบสงบ จากนั้นก็หยุดอยู่หน้าประตูเรือนหลังใหญ่หลังหนึ่ง

“ถึงแล้ว ด้านในนี้ได้ก่อสร้างให้คล้ายคลึงกับเจียงหนาน เรือนนี้มีเรือนรับรอง 5 แห่ง ตกแต่งได้งดงามมากยิ่งนัก เพียงแต่ราคาค่อนข้างสูงไปสักหน่อย ทว่าอยู่แล้วสบายใจ เรือนของข้าอยู่ถัดไปจากนี้อีก 5 ห้อง นับจากนี้ไปพวกเราสามารถติดต่อกันได้ตลอดเวลา”

“คนที่ซื้อเรือนเหล่านี้ล้วนเป็นชาวเซียอี๋ทั้งหมดเลยหรือ ? ” หยูซูหรงเอ่ยถามอย่างประหลาดใจ

“มิใช่หรอก ! ล้วนเป็นพ่อค้าที่เดินทางมาจากต้าเซี่ย ข้าง ๆ เรือนของท่านเป็นเรือนของตระกูลซือหม่าพ่อค้าผ้าไหมที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในต้าเซี่ย ทว่าพวกเขามิค่อยอยู่ที่นี่หรอก อ้อจริงสิ ! พวกท่านเพิ่งจะเดินทางมาคาดว่าคงจะยังมิรู้ บัดนี้ในทะเลกำลังจะเกิดสงคราม”

หยูซูหรงชะงักงันลงทันใด “สงครามเยี่ยงนั้นหรือ ? รบกับผู้ใดกัน ? ”

“ข้าได้ยินท่านพ่อเอ่ยว่าทำสงครามกับฝูหล่างจี…ก็คือฝูหล่างจีที่เคยโค่นล้มแคว้นหลิวในตอนนั้น ทว่าบัดนี้กองทัพเรือที่หนึ่งยังมิได้ส่งข่าวคราวมา มิรู้ว่ากองทัพเรือของต้าเซี่ยของพวกเราได้เผชิญหน้ากับฝูหล่างจีแล้วหรือยัง”

จากความสามารถของต้าเซี่ย หยูซูหรงเชื่อมั่นเป็นอย่างยิ่งว่าทหารของต้าเซี่ยเก่งกาจมิมีแคว้นใดเทียบเคียงได้หากทำสงครามบนบก แต่สงครามทางทะเลนั้น…

นางรู้สึกว่าบริษัทนี้มีเงาของฟู่เสี่ยวกวนอยู่ แต่เมื่อลองคิดดูอีกที บัดนี้ฟู่เสี่ยวกวนก็เป็นถึงองค์จักรพรรดิแห่งต้าเซี่ยแล้ว เขาจำเป็นต้องทำเช่นนี้ด้วยหรือ

แล้วผู้ที่อยู่เบื้องหลังบริษัทจินเฟิ่งต้าเซี่ยกรุ๊ปคือผู้ใดกัน ?

“ข้าจำได้ว่าที่เซียอี๋นี้เดิมทีล้วนเป็นที่อยู่อาศัยของชาวประมง”

“ถูกต้องแล้ว บัดนี้ก็ยังเป็นที่อยู่อาศัยของพวกเขาอยู่ เพียงแต่พวกเขาได้ขึ้นมาอยู่อาศัยบนบกแล้ว มิได้ใช้ชีวิตอยู่ในเรือเฉกเช่นแต่ก่อน บรรดาชายหนุ่มก็ยังคงออกเรือไปจับปลา ทว่าเหล่าสตรีทั้งหลายจะคอยอยู่ที่เรือน โรงงานของข้าเต็มไปด้วยสตรี และรายได้ที่พวกนางได้รับก็มิน้อยไปกว่าสามีของพวกนางเลย ดังนั้นชาวบ้านที่อาศัยอยู่ในเซียอี๋ก่อนหน้านี้จึงได้ซื้อบ้านและลงหลักปักฐานอยู่ที่นี่จำนวนมากเลยทีเดียว”

“เมื่อบุตรหลานของพวกเขาอายุได้ 6 ปีก็จำต้องเข้ารับการศึกษาในโรงเรียน ข้าคิดว่าอีกราวสองชั่วอายุคน ศิลปะการจับปลาเหล่านี้เกรงว่าจะสูญหายไปเสียแล้ว”

ยิงฮวารับฟังอย่างเงียบ ๆ ขณะเดียวกันนางก็คิดถึงฟู่เสี่ยวกวนด้วยเช่นกัน

บรรดาประชากรในหยวนตงเต้าต่างก็มีชีวิตที่ดีขึ้น หากเปรียบเทียบกับอดีตแคว้นหลิว คงจะดีกว่ามิรู้กี่เท่าต่อกี่เท่า

เมื่อชีวิตดีขึ้นเช่นนี้ ประชากรในหยวนตงเต้าก็คงจะมินึกถึงแคว้นหลิวในอดีตอีกต่อไปแล้ว

“ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนผ่านไปแล้ว บัดนี้เป็นหนังสือบทใหม่ พี่ยิงฮวาพวกท่านพักอาศัยอยู่ที่นี่ก่อนเถิด หากพวกท่านสมัครใจก็สามารถทำการค้าที่นี่ได้ ประชากรในต้าเซี่ยเดินทางมาที่นี่มากมายเลยทีเดียว จริง ๆ ในตอนนี้แทบมิมีคนใดที่บอกว่าตนเป็นชาวหลิวดั้งเดิมแล้ว”

ยิงฮวาพยักหน้าตอบรับแล้วฝืนยิ้มขึ้นมา “สามีของเจ้าคือผู้ใดกัน ? จะต้องเป็นบุตรของขุนนางใหญ่เป็นแน่”

ริมฝีปากของเถิงหยวนจี้เซียงเผยอขึ้นเล็กน้อย นางเงยหน้าขึ้นมองท้องนภาสีคราม นั่นสินะ…เขาเป็นบุตรของขุนนางใหญ่จริง ๆ นั่นแหละ

“เขาน่ะหรืองานยุ่งมากยิ่งนัก ยุ่งเสียจนมิมีเวลาเดินทางกลับมาเลยล่ะ คาดว่าพวกท่านคงยากที่จะได้พบแล้วล่ะ”

“เช่นนั้นเจ้าจงระมัดระวังเอาไว้ ชายหนุ่มที่มิมีภรรยาคอยอยู่ข้างกายก็เปรียบเสมือนกับแมวที่มักจะขโมยกินปลาทู ! ”

เถิงหยวนจี้เซียงก้มมองทารกน้อยในอ้อมอก จากนั้นก็หัวเราะเยาะตนเองว่า “จะให้ข้าทำเยี่ยงไรเล่า ? ผู้ใดใช้ให้เขามีความสามารถกัน มีความสามารถจนข้ามิอาจหยุดใจของตนเองได้”