นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 1139

ตอนที่ 1139 ชายอ้วนผู้หลงทาง

ทุ่งหิมะอันกว้างใหญ่ คณะเดินทางคณะหนึ่งกำลังเดินฝ่าพายุหิมะอย่างยากลำบาก

“ซูเจวี๋ย นี่คือเส้นทางที่เจ้าเอ่ยไว้ก่อนหน้านี้ใช่หรือไม่ ? มันมีทางเดินตรงที่ใดกัน นี่พวกเรากำลังหลงทิศใช่หรือไม่ ? ”

ชายอ้วนฟู่ต้ากวนแผดเสียงดังลั่น สองมือของซูเจวี๋ยจับหมวกเอาไว้พลางมองไปทางชายอ้วนด้วยความอับอาย “ท่านอาจารย์รอง…เกรงว่าพวกเราจะหลงทางแล้วจริง ๆ ”

“บัดนี้ควรทำเยี่ยงไรดี ? ”

“ท่านอายุมากสุด ท่านตัดสินใจเถิด ! ”

ชายอ้วนรู้สึกมิดีไปทั้งร่าง ทั้งสี่ด้านแปดทิศของสถานที่แห่งนี้ต่างก็เป็นสีขาวโพลน ทั้งยังมองมิเห็นจุดจบ ซูเจวี๋ยเอ่ยว่าหากข้ามทุ่งหิมะนี้ไปก็จะไปถึงภูเขาหิมะ ที่เชิงเขาหิมะมีชนเผ่าเล็ก ๆ อาศัยอยู่ ตามแผนการพวกเขาจะพักเท้าที่หมู่บ้านแห่งนั้น พอข้ามภูเขาหิมะลูกนี้ไปก็จะถึงแคว้นหงเหมาแล้ว

ทว่าบัดนี้ได้เกิดปัญหาขึ้นมาแล้ว แคว้นหงเหมาอยู่ทิศทางใดกัน ?

“ซูม่อ เจ้าก็จำมิได้เยี่ยงนั้นหรือ ? ”

ซูม่อกลืนน้ำลายหนึ่งอึก ถอนหายใจยาวออกมาพลางส่ายหน้าพรืด “ยามที่ข้าและศิษย์พี่ใหญ่เดินทางกลับ ที่นี่มิได้เป็นทุ่งหิมะเยี่ยงนี้ ยามนั้นยังเป็นทุ่งหญ้าเขียวขจี บุปผากำลังเบ่งบาน…”

“หยุด ๆ ๆ ” ชายอ้วนเอ่ยขัดซูม่อพลางเงยหน้าขึ้นมองพายุหิมะที่น่าพิศวงด้วยท่าทีห่อเหี่ยว พวกเราจะนั่งรอให้ถึงช่วงหิมะละลายในปีหน้ามิได้หรอก หากเมื่อถึงเวลานั้นแล้วยังหาทางออกจากทุ่งหิมะสมควรตายนี่มิได้ เกรงว่าคงต้องฝังร่างเป็นผีอยู่ที่นี่เสียแล้ว ปรมาจารย์หนาวตาย เหมือนว่าจะมิเคยได้ยินมาก่อน

ซูโหรวอุ้มบุตรไว้ในอ้อมอกพลางสอดสายตามองไปรอบด้าน จากนั้นก็เอ่ยกับชายอ้วนด้วยสีหน้ายุ่งเหยิงว่า “ท่านอาจารย์รอง… ท่านเลือกมาสักทิศทางดีหรือไม่ ศิษย์น้องเล็กเอ่ยไว้ว่าโลกเป็นทรงกลมมิใช่หรือ หากพวกเราเดินไปทิศทางใดทิศทางหนึ่ง ต่อให้ไปมิถึงแคว้นหงเหมา มิแน่ว่าอาจจะไปถึงแคว้นลู่เหมาหรือแคว้นจื่อเหมาก็เป็นได้”

ชายอ้วนก็คิดเยี่ยงนี้เช่นกัน เยี่ยงไรเสียบัดนี้ก็หมดหนทางแล้ว เดินหาทางออกไปเรื่อย ๆ ยังจะดีกว่า !

ดังนั้นชายอ้วนผู้ทรงอำนาจก็ได้ยื่นมือออกมาข้างหนึ่ง เขาลังเลอยู่ชั่วครู่ จากนั้นก็ชี้ออกไป “ไปทางเหนือ ! ”

ขบวนจึงออกเดินทางทั้งอย่างนั้นอีกครา พวกเขามุ่งหน้าไปทางเหนือ

ชายอ้วนมิทราบเลยว่าเส้นทางที่เขาชี้นั้น กำลังนำกลุ่มผู้มีวรยุทธ์สูงส่งไปอีกทิศทางหนึ่ง พวกเขาจะได้พบกับภูเขาหิมะที่สูงตระหง่านแห่งหนึ่งอย่างแน่นอน มันคือเทือกเขาหิมาลัย !

พวกเขาจะกลายเป็นกลุ่มนักสำรวจกลุ่มแรกของโลกที่ได้ข้ามผ่านเทือกเขาหิมาลัย หลังจากนั้นพวกเขาก็จะไปถึงอาณาจักรที่ใหญ่โตอย่างมาก…ราชวงศ์โมริยะ !

ทว่าในขณะเดียวกัน ยุโรปที่อยู่ห่างไกล ก็ได้มีกษัตริย์ผู้ยิ่งใหญ่พระองค์หนึ่ง นำทหาร 30,000 นายออกสำรวจทางตะวันออก

คนในกลุ่มของชายอ้วน ซูม่อได้รับคำแนะนำจากฟู่เสี่ยวกวน เขาพาอดีตทหารดาบเทวะ 3,000 นายมาด้วย และทหารดาบเทวะทั้งสามพันนายนี้ก็แทบจะเป็นลูกศิษย์สำนักเต๋ากันทั้งหมด

นอกจากนี้แล้ว ยังมีกลุ่มคนที่พิเศษอีกกลุ่มหนึ่ง หากฟู่เสี่ยวกวนได้มาเห็น เขาจะต้องตกตะลึงเป็นแน่ พวกนางก็คือภรรยาทั้งหกและลูกทั้งหกของชายอ้วนนั่นเอง !

ชายอ้วนมิได้สังหารพวกนางแล้วโยนลงแม่น้ำแยงซีแต่อย่างใด เขาเพียงซ่อนพวกนางเอาไว้ เพราะ…พวกนางคืออนุของเขาโดยแท้จริง พวกนางได้ให้กำเนิดบุตร 6 คนและเป็นเมล็ดพันธุ์ของเขาโดยแท้จริงเช่นกัน !

ดังนั้นชายอ้วนจึงมิสามารถอยู่ที่ประเทศต้าเซี่ยต่อไปได้ เขาจำต้องไปยังสถานที่ห่างไกลเพื่อค้นหาดินแดนในอุดมคติ

ในเมื่อซูเจวี๋ยเอ่ยว่าอะแลสกามิเลว สิ่งที่เขาตั้งใจในตอนต้นคือเดินทางไปยังสถานที่แห่งนั้น

แต่คาดมิถึงว่าพายุหิมะลูกใหญ่นี้จะเปลี่ยนเส้นทางการเดินของพวกเขาไป

“บัดนี้มืดมากแล้ว หาที่กำบังลมและพักแรมเถิด ซูเจวี๋ย ซูม่อและเกาหยวนหยวน… พวกเจ้าออกไปล่าสัตว์กลับมาสักเล็กน้อย พวกเราจะพักทานมื้อค่ำกันที่นี่ แล้วค่อยออกเดินทางต่อในวันพรุ่งนี้ ! ”

“นายท่าน แท้จริงแล้วจะพาพวกเราไปที่ใดเยี่ยงนั้นหรือเจ้าคะ ? ” ฉีซื่อที่สวมชุดขนสัตว์สีดำยืนอยู่เบื้องหน้าฟู่ต้ากวนพลางเอ่ยถามอย่างระมัดระวัง

“ผู้ใดบอกเจ้าว่าจากมาจนหมดสิ้นกัน มิใช่ว่าศิษย์น้องหกกับท่านอาจารย์สามยังอยู่ที่ประเทศต้าเซี่ยหรอกหรือ ? พวกนางย่อมสามารถพัฒนาสำนักเต๋าให้กลับมารุ่งเรืองได้ดังเดิมเป็นแน่” เมื่อซูเจวี๋ยเอ่ยจบก็เงยหน้าขึ้นมองท้องนภาสีเทาหม่น “นอกจากนี้…พวกเรากำลังเดินทางค้นหาสถานที่แห่งใหม่กับท่านอาจารย์รอง เมื่อพบแล้วก็สามารถสร้างสำนักเต๋าขึ้นมาได้อีกคราเช่นกัน”

คำเอ่ยของศิษย์พี่ใหญ่ค่อนข้างสมเหตุสมผล เหล่าศิษย์น้องที่เหลือจึงมิได้เอ่ยถามอันใดอีก ซูม่อถอนหายใจออกมาช้า ๆ จากนั้นก็เอ่ยขึ้นมาว่า “พวกเจ้าว่า…พวกเราจะยังสามารถกลับไปประเทศต้าเซี่ยได้อีกหรือไม่ ? ”

“เจ้าคำนึงถึงศิษย์น้องเล็กเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

“อืม…นี่คือคำสอนของสำนักเต๋า ในยามที่ท่านอาจารย์ยังมีชีวิตอยู่ก็ได้เอ่ยเอาไว้หลายครา มีความเป็นไปได้ที่ศิษย์น้องเล็กจะเป็นผู้ที่เกิดมาพร้อมความรู้ ข้าอยู่ข้างกายศิษย์น้องเล็กมานาน บัดนี้ก็แน่ใจแล้วว่าท่านอาจารย์มองมิผิด และเขายังเป็นผู้บุกเบิกอีกด้วย ควรจะมีศิษย์ของสำนักเต๋าคอยคุ้มกัน ! ”

“เยี่ยงนั้นเหตุใดท่านอาจารย์ถึงต้องลงมือกับศิษย์น้องเล็กด้วยกัน ? ”

“…” ซูม่อมิสามารถตอบกลับไปได้

ซูเจวี๋ยขยับหมวกอีกครา “ท่านอาจารย์ได้มอบราชวงศ์เหลียวให้กับศิษย์น้องเล็ก ทำให้จำนวนปรมาจารย์ในใต้หล้าลดลง และได้ใช้ชีวิตของตนเองพิสูจน์ว่าแท้จริงแล้วศิษย์น้องเล็กเป็นผู้ที่เกิดมาพร้อมกับความรู้จริงหรือไม่… ดังนั้นท่านอาจารย์คือผู้ยิ่งใหญ่”

คิ้วของซูม่อขมวดเข้าหากันแน่น เขาเอ่ยถามขึ้นมาว่า “หากท่านอาจารย์ต้องการสังหารศิษย์น้องเล็กจริง ๆ…จะอธิบายว่าเยี่ยงไร ? ”

“นั่นหมายความว่าศิษย์น้องเล็กมิใช่ผู้ที่เกิดมาพร้อมกับความรู้…”

สำหรับมุมมองนี้ของศิษย์พี่ใหญ่ซูเจวี๋ย ซูม่อยังคงมีท่าทีสงสัย เพียงแค่ตอนนี้ท่านอาจารย์ได้สิ้นไปแล้ว จึงกลายเป็นเรื่องลึกลับที่ยากจะเข้าใจ

“เจ้าเอ่ยถามข้าว่า…บัดนี้ศิษย์น้องเล็กกำลังทำอันใดอยู่กัน ? ”

“เขาต้องการจะหยุด แต่เขาหยุดมิได้ เพราะนี่คือกระแสของใต้หล้า ! ”