นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 1150

ตอนที่ 1150 เฉลิมฉลอง

เมืองซ่างหลัวได้บังเกิดภาพครึกครื้นขึ้นมาอีกครา

ทหารบนกำแพงเมืองวางหอกลง พวกเขายืนเคร่งขรึมอยู่สองฟากฝั่งประตูเมือง

ใบหน้าของพวกเขาทุกคนเต็มไปด้วยความสุข ในที่สุดก็มิต้องทำสงครามแล้ว !

ชาวฝูหล่างจีที่น่ารังเกียจ ถูกจำกัดโดยกองทัพของต้าเซี่ยผู้ยิ่งใหญ่ !

องค์จักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่แห่งต้าเซี่ยได้เสด็จมาเยือนด้วยพระองค์เอง เขาคือจักรพรรดิ ทั้งยังตรัสว่าจะนำมิตรภาพมาสู่สถานที่แห่งนี้ เช่นนั้นแคว้นซ่างหลัวอาจจะสามารถเป็นพันธมิตรกับประเทศที่ยิ่งใหญ่เช่นนี้ได้ !

ฟู่เสี่ยวกวนสวมใส่ฉลองพระองค์เต็มยศ เนื่องจากนี่เป็นการมาเยือนของพวกเขา ควรจะเป็นทางการสักเล็กน้อย

ทหารนาวิกโยธินจำนวน 300 นายซึ่งนำโดยเฮ้อซานเตาได้ทำการเบิกทาง ราชรถมังกรของฟู่เสี่ยวกวนค่อย ๆ เคลื่อนเข้าไปในเมืองซ่างหลัว จากนั้นก็มีขุนนางฝ่ายบุ๋นนับร้อยคนซึ่งนำโดยหยุนซีเหยียนตามไปติด ๆ ปิดท้ายขบวนด้วยทหารนาวิกโยธิน 200 นายเป็นผู้คุ้มกันโดยมีถังเชียนจวินเป็นผู้นำ

พวกเขาเดินเข้าไปในเมืองซ่างหลัวอย่างสง่างามและยิ่งใหญ่ ราษฎรในเมืองซ่างหลัวออกมาต้อนรับอย่างอบอุ่น

โบลล์ตกตะลึงที่องค์จักรพรรดิเฒ่าได้นำคณะขุนนางขั้นสูงมายืนต้อนรับอยู่กลางถนนจั่วหลิน และตกตะลึงในพระเกียรติขององค์จักรพรรดิแห่งต้าเซี่ย

ทหารของต้าเซี่ยเคลื่อนตัวไปข้างหน้าอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย ชุดเกราะของพวกเขาประกายแสงวาววับเมื่อสะท้อนกับแสงสุริยา ราวกับว่าทำมาจากเงิน !

พวกเขามีวินัยที่เข้มงวดมากยิ่งนัก มิมีทหารคนใดเหล่ตามองฝูงชนที่ยืนอยู่ทั้งสองข้างทางเลยสักคน

พวกเขายืนประจันหน้ากับจักรพรรดิซ่างหลัว แปรขบวนออกเป็นสองแถว จากนั้นราชรถมังกรของจักรพรรดิแห่งต้าเซี่ยก็ได้แล่นมาหยุดอยู่เบื้องหน้าจักรพรรดิเฒ่า

จากการประคองของหลิวจิ่น ฟู่เสี่ยวกวนได้เสด็จลงจากราชรถมังกรโดยมีเฮนรี่ยืนตัวตรงอยู่ข้าง ๆ ฟู่เสี่ยวกวน บัดนี้เฮนรี่รู้สึกสับสนมากยิ่งนัก อยู่ ๆ เขาก็มีความรู้สึกว่าตนมิได้เป็นเชลยหรือนักโทษแต่อย่างใด รู้สึกราวกับว่าตนเป็นสมาชิกคนหนึ่งของต้าเซี่ย !

ภายในใจของเขาเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ !

เขารู้สึกภาคภูมิใจในต้าเซี่ยและภาคภูมิใจแทนองค์จักรพรรดิหนุ่มผู้นี้มากยิ่งนัก !

ตัวเขาเองก็มิเข้าใจเช่นกันว่าเหตุใดตนเองถึงมีความคิดเช่นนี้ รู้เพียงแค่ว่าชีวิตในตอนนี้ดีขึ้นกว่าแต่ก่อนมากโข

ฟู่เสี่ยวกวนยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามกับองค์จักรพรรดิซ่างหลัว จักรพรรดิเฒ่าจ้องมองไปที่จักรพรรดิหนุ่ม อยู่ ๆ เขาก็รู้สึกถึงแรงกดดันอันมหาศาล

ดุจภูเขาที่หนักอึ้งและท้องทะเลอันกว้างใหญ่ !

นี่คือความยิ่งใหญ่ของต้าเซี่ย !

เขาก้มตัวลงแสดงความเคารพต่อฟู่เสี่ยวกวน !

“ข้ามีนามว่าโดฮาจักรพรรดิแห่งซ่างหลัว ขอต้อนรับจักรพรรดิแห่งต้าเซี่ยที่เสด็จมาเยือน ! ”

เฮนรี่รีบแปลให้แก่ฟู่เสี่ยวกวนฟังทันที ฟู่เสี่ยวกวนยังคงยืนตัวตรงอยู่ที่เดิม “ข้ามีนามว่าฟู่เสี่ยวกวน จักรพรรดิแห่งต้าเซี่ย ยินดียิ่งนักที่ได้พบท่าน”

“ต้าเซี่ยหรือดินแดนเทพทางตะวันออก ในครานี้พวกเราเดินทางออกสำรวจและได้พบเข้ากับแคว้นซ่างหลัว ได้ยินมาว่าชาวฝูหล่างจีกำลังรุกรานเข้ามายังซ่างหลัว พวกเราได้ทำการกำจัดพวกเขาแล้ว จงไปนำตัวฟิลิปมา…”

“เขาผู้นี้เป็นแม่ทัพใหญ่ในการเดินเรือครานี้ เพื่อเป็นการเริ่มต้นมิตรภาพระหว่างต้าเซี่ยกับซ่างหลัว ข้าจะขอมอบเขาให้แก่ท่าน โดยท่านจะสังหารหรือจะทำเยี่ยงไรก็ตามแต่ท่านจะประสงค์”

“ข้าขอขอบคุณจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่แห่งต้าเซี่ยมากยิ่งนักที่ให้การช่วยเหลือในครานี้ ทหารนำตัวมันไปขังไว้ในคุกและจับตาดูอย่างเข้มงวด”

โดฮาโค้งคำนับต่อฟู่เสี่ยวกวนอีกครา “องค์จักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่ พระองค์ได้ช่วยซ่างหลัวเอาไว้ พระองค์และประเทศต้าเซี่ย ถือเป็นผู้มีพระคุณต่อราษฎรและแคว้นซ่างหลัวตลอดไป ! ”

“ได้โปรดอนุญาตให้ข้าได้จุมพิตที่เท้าของท่าน แคว้นซ่างหลัวยินดีมากยิ่งนักที่จะได้เป็นพันธมิตรกับประเทศต้าเซี่ยไปตลอดกาล ! ”

เมื่อได้ยินคำแปลจากเฮนรี่ ฟู่เสี่ยวกวนก็รู้สึกกระสับกระส่ายและอึดอัดขึ้นมาทันใด จุมพิตที่เท้าเยี่ยงนั้นหรือ ? จับมือแทนมิได้หรือเยี่ยงไรกัน ? เท้านั้น…เมื่อคืนข้ามิได้ล้าง ประเดี๋ยวจะทำให้ท่านจักรพรรดิเป็นลมล้มพับเอาได้ !

“ฝ่าบาทนี่คือมารยาทสูงสุดของแคว้นซ่างหลัว หากฝ่าบาทมิเต็มใจ…พวกเขาอาจจะคิดว่าฝ่าบาททรงละทิ้งพวกเขาก็เป็นได้ ! ”