นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 1178

ตอนที่ 1178 รวมพล

รัชสมัยต้าเซี่ยปีที่สอง เดือนเจ็ด วันที่หนึ่ง

กองทัพต้าเซี่ยสี่แสนนายเหยีบย่ำเข้าไปในอาณาเขตของประเทศโมริยะ ไฟระอุของสงครามได้แพร่กระจายไปทั่วทั้งผืนปฐพี

ทหารทั้งสี่แสนนายมิมีม้าศึกแม้แต่ตัวเดียว พวกเขามุ่งหน้าไปยังเทือกเขาไทเออร์ เมืองเล็กใหญ่ที่ตั้งอยู่ระหว่างทางผ่านล้วนแต่ถูกพวกเขากวาดล้างจนราบ

เมื่อต้องเผชิญหน้ากับกองทัพชุดเกราะสีเงินจำนวนมหาศาลถึงเพียงนี้ ราษฎรและขุนนางแห่งจักรวรรดิโมริยะรวมไปถึงทหารรักษาการณ์ต่างก็มิมีความคิดที่จะขัดขืน

มีเพียงแค่หนึ่งถึงสองเมืองเท่านั้นที่ตั้งใจจะใช้ป้อมปราการอันแข็งแกร่งต้านทานการรุกราน หวังจะยืดเวลาเพื่อรอให้กองทัพฝ่ายตนเข้ามาช่วยเหลือ ทว่าพวกเขาก็ต้องเผชิญกับความสิ้นหวังโดยเร็ว

กองทัพต้าเซี่ยส่งทหารออกไปประจันหน้าเพียงแค่หนึ่งกองพล ทว่าพวกเขาก็สามารถยึดครองเมืองได้อย่างง่ายดาย

ฟู่เสี่ยวกวนมิได้เร่งความเร็วในการเดินทาง เพราะเขาตั้งใจหลอกล่อให้กองทัพโมริยะมุ่งหน้ามาหาตน

ในวันนี้ กองทัพต้าเซี่ยได้เดินทางมาถึงเมืองเทียน่า เมืองที่ชายอ้วนเคยปล้นสะดม จี้หยุนกุยได้เดินทางออกมาจากเทือกเขาไทเออร์แล้วเช่นกัน บัดนี้เขาได้พบกับฟู่เสี่ยวกวนแล้ว

ทั้งสองนั่งอยู่ในสำนักงานรักษาการณ์เมือง ทหารรักษาการณ์เมืองได้หลบหนีออกจากเมืองในเช้าตรู่ของวันนี้

“จักรพรรดิพระเจ้าหลวงเชื่อฟังรับสั่งของฝ่าบาท พระองค์มิได้ทำศึกใดอีกนับตั้งแต่นั้น ! ”

“พระองค์ทรงก่อตั้งฐานทัพ ณ หุบเขาแห่งหนึ่งในเทือกเขาไทเออร์…พระองค์ทรงตั้งชื่อที่นั่นว่าหุบเขาไป๋ฮวา บัดนี้ได้มีการก่อสร้างที่พักอาศัยอย่างเรียบง่ายขึ้นมาหลายหลัง ทั้งยังมีการจัดตั้งหน่วยรักษาการณ์ขึ้นมาอีกด้วย ทว่าปัญหาเดียวที่เห็นได้ชัดก็คือในหุบเขาแห่งนั้นขาดแคลนเสบียงเสริม”

ฟู่เสี่ยวกวนพยักหน้า “เพียงแค่บิดาของข้าสบายดี…ก็ดีเกินพอแล้ว ! บัดนี้การเคลื่อนไหวของศัตรูเป็นเยี่ยงไรบ้าง ? ”

“พระเจ้าอโศกมอบหมายให้อโศลานำกองทัพห้าแสนนายเดินทัพมุ่งหน้ามาที่เทือกเขาไทเออร์ ในขณะนี้อยู่ระหว่างเดินทาง จากการวิเคราะห์ของสายลับคาดว่าพวกเขาจะมาถึงเทือกเขาไทเออร์อีกสิบวันข้างหน้าพ่ะย่ะค่ะ”

“มั่นใจหรือไม่ว่าอาวุธของศัตรูมีอานุภาพรุนแรง ? ”

“มั่นใจพ่ะย่ะค่ะ ! อาวุธปืนของกองทัพโมริยะสามารถยิงทะลุชุดเกราะสีเงินของพวกเราได้ในระย 30 จั้ง แต่มันก็มีจุดอ่อนเช่นกัน ซึ่งนั่นก็คือการยิงกระสุนแต่คราจะยิงได้เพียงหนึ่งนัดเท่านั้น การใส่กระสุนแต่ละนัดค่อนข้างใช้เวลานาน มิอาจเทียบเคียงกับปืนเหมาเซ่อของพวกเราได้เลยพ่ะย่ะค่ะ”

“เจ้าส่งสายลับของหอเทียนจีมากี่คน ? ”

“1,300 คนพ่ะย่ะค่ะ ! ”

ฟู่เสี่ยวกวนตื่นตกใจขึ้นมาทันใด เพราะทุกวันนี้หอเทียนจีมีเจ้าหน้าที่เพียงสามพันกว่าคน ทว่าส่งกำลังคนมากกว่าครึ่งมากระจุกตัวอยู่ที่จักรวรรดิโมริยะแห่งนี้ เอาเถิด…เยี่ยงไรเสียตอนนี้ก็มิได้มีเรื่องใหญ่อันใดเกิดขึ้นภายในประเทศ

“เมื่อแย่งชิงเมืองเทียน่าเสร็จแล้ว พวกเราจะมุ่งหน้าไปยังเทือกเขาไอเออร์ เรื่องการปรากฏตัวของกองทัพต้าเซี่ยจะไปถึงหูของพระเจ้าอโศกในเร็ววันนี้”

ฟู่เสี่ยวกวนลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกไปสองก้าว จากนั้นก็หันศีรษะกลับมายิ้มให้จี้หยุนกุย “เจ้าคิดว่า…เขาจะนำกองทัพโมริยะทั้งหนึ่งล้านนายนั้นเข้าไปรบที่เทือกเขาไทเออร์หรือไม่ ? ”

“มีความไปได้อย่างสูงพ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท…ครานี้อย่าได้ดูแคลนข้าศึกเป็นอันขาด ! ”

“อืม…ข้าหวังว่าอโศกจะทุ่มกองทัพจำนวนล้านนายเข้ามารบในศึกครานี้จริง ๆ มีเพียงแต่แบบนี้เท่านั้นที่พวกเราจะขจัดปัญหานี้ให้หมดสิ้นได้เร็วที่สุด”

……

……

ณ หุบเขาไป๋ฮวา เทือกเขาไทเออร์

ชายอ้วนยืนอยู่บนยอดไม้พลางกวาดสายตามองหุบเขาที่มีทิวทัศน์แปลกใหม่จากเดิมก็อดที่จะยกยิ้มขึ้นมามิได้

บรรยากาศของที่นี่ช่างเหมือนกับที่สำนักเต๋าเสียจริง

เพียงแต่ที่นี่มีที่พักอาศัยมากกว่า บัดนี้ดูวุ่นวายมากยิ่งนัก มิได้มีบรรยากาศที่เงียบสงบเฉกเช่นสำนักเต๋า

จี้หยุนกุยบอกว่าบัดนี้สวี่หยุนชิงประจำอยู่ที่สำนักเต๋าและกำลังรับบรรดาลูกศิษย์…ฟู่เสี่ยวกวนเดินทางมาครานี้ ข้าควรทำเยี่ยงไรดี ?

กลับไปบูรณะสำนักเต๋ากับสวี่หยุนชิงดีหรือไม่ ?

หรือร่อนเร่พเนจรไปทั่วหล้าต่อไป ?

ข้าเป็นถึงเศรษฐีที่ดินแห่งหลินเจียงแท้ ๆ !

ทว่าบัดนี้กลับต้องมาตกระกำลำบากเช่นนี้… !

“พาบรรดาศิษย์น้องของเจ้าออกไปล่าสัตว์ เมื่อลูกชายของข้ามาถึง ข้าอยากจะเลี้ยงอาหารมื้อใหญ่ให้เขาสักมื้อ ! ”

……

แม่ทัพอโศลาที่เดินทางมาจากทิศเหนือทราบแล้วว่าเมืองน้อยใหญ่ต่าง ๆ ถูกข้าศึกยึดครอง และข่าวของกองทัพสี่แสนนายที่ข้ามภูเขาหิมะเข้ามาก็มาถึงหูของเขาแล้วเช่นกัน

เขานั่งอยู่บนหลังช้างตัวมหึมาพลางทำหน้านิ่วคิ้วขมวด เช่นนั้นก็หมายความว่า มีประเทศที่แข็งแกร่งตั้งอยู่อีกฝั่งของภูเขาหิมะจริง ๆ !

การข้ามภูเขาหิมะมิใช่เรื่องง่าย เพราะมีภูเขาหิมะคอยขวางกั้น จึงทำให้ทั้งสองฝากฝั่งมิเคยรับรู้ถึงการมีอยู่ของอีกฝ่ายตลอดระยะเวลาสองพันปีที่ผ่านมา พวกเขาต่างก็ดำรงอยู่ในความสงบสุข ทว่าบัดนี้กลับถูกกองทัพที่มิเคยเห็นหน้าค่าตามาก่อนโจมตีจนแพ้พ่าย

เขามิเคยรับรู้ถึงแสงยานุภาพอันร้ายกาจของกองทัพต้าเซี่ย ทว่าตั้งแต่ที่กองทัพนี้ข้ามภูเขาหิมะลูกนั้นมาได้ เขาก็พอจะสรุปได้ว่ากองทัพนี้เป็นกองทัพที่เก่งกาจมิเบาเลยทีเดียว

สายลับรายงานมาว่ากองทัพต้าเซี่ยได้กวาดต้อนเสบียงของเมืองเทียน่าไปยังเทือกเขาไทเออร์จนหมดสิ้น…หรือว่ากองทัพนี้จะเชี่ยวชาญการทำศึกบนภูเขากัน ?

กองทัพโมริยะก็ถนัดการรบบนภูเขาเช่นกัน เช่นนั้นก็ไปรบบนเทือกเขาไทเออร์ให้มันรู้แพ้รู้ชนะกันไปข้าง !

ข้าจะฝังกลบพวกมันทุกคนที่เทือกเขาไทเออร์ คาดว่าหลังจากนี้ทหารที่ประจำอยู่อีกฝั่งหนึ่งของภูเขาหิมะก็คงจะเหลือเพียงหยิบมือเท่านั้น และพวกที่มาที่นี่ก็คงจะเป็นทหารที่ฝีมือดีที่สุดแล้ว

สิ่งที่ทำให้เขารู้สึกประหลาดใจก็คือกองทัพของพวกมันเคลื่อนไหวมิเร็วมากนัก เขามิได้คิดว่าเป็นเพราะฟู่เสี่ยวกวนกำลังรอเขาอยู่ แต่เขากลับคิดว่ากองทัพโมริยะมิเคยประสบความพ่ายแพ้เลยสักคราตั้งแต่ก่อตั้งมา และฝั่งตนก็มีกำลังพลมากกว่าศัตรูตั้งหนึ่งแสนนาย อีกทั้งศึกครานี้เป็นการรบในอาณาเขตของตน มิว่าจะวิเคราะห์สถานการณ์ในมุมใดก็จะเห็นว่า ตนมีความได้เปรียบเหนือข้าศึกทุกทาง

“จงถ่ายทอดคำสั่ง ให้พลช้างรีบเดินทางไปปักหลักที่เชิงเขาทางเหนือของเทือกเขาไทเออร์โดยเร็วที่สุด กองทัพของพวกเราจะไปรวมตัวกันที่นั่นอีกห้าวันหลังจากนี้”

วันเดียวกันนั่นเองกองทัพของฟู่เสี่ยวกวนจำนวนสี่แสนนายก็ได้เข้าสู่เทือกเขาไทเออร์โดยมีจี้หยุนกุยเป็นผู้นำทาง

สามวันให้หลังจากนั้น กองทัพต้าเซี่ยและกองทัพสามพันนายของชายอ้วนก็ได้มารวมพลกัน !

ชายอ้วนและฟู่เสี่ยวกวนยืนอยู่ใต้น้ำตก พวกเขาต่างก็จ้องตากันไปมา รับรู้ได้ถึงความอบอุ่นที่มีให้กัน

“ท่านพ่อ…ท่านทำให้ข้าตกใจจนเกือบหัวใจวายตาย ! ”

“ลูกชายข้า…เจ้าคงคิดถึงข้ามากสินะ ! ”