นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 1184

ตอนที่ 1184 พ่ายแพ้ราบคาบ

บนท้องนภานั่น !

บนท้องนภานั่นมีสุริยาส่องแสงแวววับ และบนท้องนภานั่นก็มีบางอย่างบินปกคลุมอยู่อีกด้วย !

อโศลามิเข้าใจว่าเกิดอันใดขึ้นกันเเน่ !

เขาเงยหน้าขึ้นมองด้วยความตกตะลึง ส่วนทหารที่เหลือต่างก็เงยหน้าขึ้นมองท้องนภาด้วยความหวาดผวาเช่นเดียวกัน

เขาหยิบกล้องส่องทางไกลขึ้นมามอง เขาจึงได้รู้ว่าอันใดที่บินอยู่บนนั้น มีคนสวมชุดเกราะสีเงินเช่นเดียวกับข้าศึกอยู่บนนั้น !

พวกข้าศึกมันบินอยู่บนท้องนภา พวกมันจะทำอันใดกันแน่ ?

หยูติ้งซานและหยูติ้งเหอสองพี่น้องนำทหารกองทัพบกที่หนึ่ง 3,000 นายเข้าไปโจมตีศัตรู และทั้งสามพันนายนั้นก็ลอยอยู่เหนือฐานทัพของศัตรู

พวกเขาโบกธงส่งสัญญาณ จากนั้นอโศลาก็เห็นคนกลุ่มนั้นขว้างอันใดบางอย่างลงมา

หรือว่าพวกมันกำลังขว้างก้อนหินลงมากัน ?

ขว้างก้อนหินลงมาจากที่สูงเยี่ยงนั้นหรือ อาจจะกระแทกโดนศีรษะของทหารฝั่งตนจนล้มตายจำนวนมาก !

ในเมื่ออีกฝั่งใช้อุบายนี้จะรับมือเยี่ยงไรดี ?

สมองของอโศลาสะดุดค้างไปชั่วขณะ เขามิรู้ว่าควรจะรับมือเยี่ยงไรดี

“กระจายตัวประเดี๋ยวนี้… ! ”

“จงไปหาที่กำบังเสีย ! ”

นี่คือวิธีเดียวที่เขามี ทว่าเขาก็ต้องหมดหวังแทบจะในทันที

เพราะสิ่งที่ร่วงลงมาจากท้องนภานั้นมิใช่ก้อนหิน !

แต่เป็นระเบิด !

ระเบิดถูกโปรยทิ้งลงมาจนแผ่ปกคลุมทั่วทั้งท้องนภา จากนั้นก็ตกลงมาบนฐานทัพของเขาแล้วส่งเสียงดังราวกับฟ้าผ่าคราแล้วคราเล่า ทหารที่เขาเรียกรวมกองทัพเพื่อจะรบขั้นเด็ดขาดกับทหารของต้าเซี่ยถูกพรากชีวิตไปจำนวนมากเพียงชั่วพริบตาเดียว

อโศลารู้สึกหวาบหวิวไปทั้งใจ เขาเพิ่งจะรู้ในตอนนั้นเองว่าเหตุใดข้าศึกถึงมิยอมเคลื่อนไหวออกมาจากทางเข้าหุบเขาเสียที

พวกเขามิจำเป็นต้องเคลื่อนทัพออกมาเลยแม้แต่น้อย !

เพียงแค่ระเบิดระลอกเดียวก็สามารถปราบปรามทหารนับหมื่นนับแสนนายได้จนอยู่หมัด !

“ถอย ถอย… ทุกคนจงถอยไปด้านหลัง… ! ”

ทหารทั้งสี่แสนนายกระจายตัวเป็นวงกว้าง !

โดยเฉพาะทหารที่เพิ่งรอดชีวิตกลับมาจากทางเดินเลียบแม่น้ำ พวกเขาถูกระเบิดข่มขวัญไปแล้วหนึ่งครา พวกเขาจึงหวาดกลัวเสียงระเบิดอย่างถึงที่สุด บัดนี้พวกเขาตื่นตกใจจนหนีเตลิดเปิดเปิงไปคนละทิศละทาง

กองทัพโมริยะก็เหมือนกับคนหัวรั้นที่วิ่งกระจายอยู่บนที่ราบกว้างใหญ่แห่งนี้

เพราะตามหลักแล้ว พวกเขาควรจะเข้าไปในพื้นที่ภูเขาเพื่อหลบหนีจากการโจมตีทางอากาศ ทว่านั่นเป็นเพราะภูเขาได้สร้างปมบาดลึกเข้าไปในใจของพวกเขา พวกเขาจึงวิ่งหนีอย่างมิคิดชีวิตอยู่บนที่ราบแห่งนี้ นี่จึงทำให้กองทัพอากาศสบโอกาสที่จะโจมตี

ระเบิดถูกขว้างลงมาอีกหลายระลอก ศัตรูกลุ่มแล้วกลุ่มเล่าล้มพับลงทันพลัน

เฝิงซีที่ยืนอยู่หน้าทางเข้าหุบเขาถึงกับหันไปเอ่ยถามกวนเสี่ยวซีด้วยความอิจฉาว่า “นี่คือกองทัพอากาศเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

กวนเสี่ยวซียืดอกอย่างภาคภูมิ เขาตบบ่าของเฝิงซีแล้วตอบกลับว่า “ใช่ ! นี่คือกองทัพอากาศ เป็นเยี่ยงไรบ้าง ? ”

“ไอหยา ! สุดยอดไปเลย มิได้การล่ะ…ข้าจะทูลขอฝ่าบาทจัดตั้งกองกำลังเยี่ยงนี้บ้าง ! ”

“เจ้าอย่าได้คิดเช่นนั้นเลยเชียว ฝ่าบาททรงตรัสแล้วว่า ถ้าหากพวกเขาผ่านการทดสอบครานี้ ต่อไปกองทัพอากาศจะตั้งตนเป็นกองทัพอิสระ”

“…” เฝิงซีจ้องมองกวนเสี่ยวซีด้วยความริษยา “แล้วแม่ทัพของกองทัพอากาศเล่า…”

“ฮ่า ๆ ” กวนเสี่ยวซียกยิ้มกว้าง “มันก็ต้องเป็นข้าอยู่แล้วสิ ! ”

……

……

ระเบิดที่ขว้างลงมาอย่างต่อเนื่องได้สิ้นสุดในอีกครึ่งชั่วยามให้หลัง กองทัพของอโศลาเหลือเพียงแค่มิกี่หมื่นคน

หากลองทอดสายตามองบนพี้นที่ราบอันกว้างใหญ่แห่งนี้ จะเห็นซากศพนอนเกลื่อนพื้น โลหิตสีแดงสดไหลเจิ่งนองไปทั่วพื้น สภาพน่าเวทนามิต่างอันใดกับศึกบนที่ราบจ้งฮวาในตอนนั้น

อโสลาเงยหน้าขึ้นมองท้องนภาอีกครา เมื่อเห็นทหารต้าเซี่ยลอยห่างออกไปไกล เขาจึงคิดที่จะรวมกองทัพขึ้นมาอีกครา แต่แล้วเขาก็ต้องเผชิญกับความสิ้นหวังแทบจะทันที