นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 1184

ตอนที่ 1184 พ่ายแพ้ราบคาบ

บนท้องนภานั่น !

บนท้องนภานั่นมีสุริยาส่องแสงแวววับ และบนท้องนภานั่นก็มีบางอย่างบินปกคลุมอยู่อีกด้วย !

อโศลามิเข้าใจว่าเกิดอันใดขึ้นกันเเน่ !

เขาเงยหน้าขึ้นมองด้วยความตกตะลึง ส่วนทหารที่เหลือต่างก็เงยหน้าขึ้นมองท้องนภาด้วยความหวาดผวาเช่นเดียวกัน

เขาหยิบกล้องส่องทางไกลขึ้นมามอง เขาจึงได้รู้ว่าอันใดที่บินอยู่บนนั้น มีคนสวมชุดเกราะสีเงินเช่นเดียวกับข้าศึกอยู่บนนั้น !

พวกข้าศึกมันบินอยู่บนท้องนภา พวกมันจะทำอันใดกันแน่ ?

หยูติ้งซานและหยูติ้งเหอสองพี่น้องนำทหารกองทัพบกที่หนึ่ง 3,000 นายเข้าไปโจมตีศัตรู และทั้งสามพันนายนั้นก็ลอยอยู่เหนือฐานทัพของศัตรู

พวกเขาโบกธงส่งสัญญาณ จากนั้นอโศลาก็เห็นคนกลุ่มนั้นขว้างอันใดบางอย่างลงมา

หรือว่าพวกมันกำลังขว้างก้อนหินลงมากัน ?

ขว้างก้อนหินลงมาจากที่สูงเยี่ยงนั้นหรือ อาจจะกระแทกโดนศีรษะของทหารฝั่งตนจนล้มตายจำนวนมาก !

ในเมื่ออีกฝั่งใช้อุบายนี้จะรับมือเยี่ยงไรดี ?

สมองของอโศลาสะดุดค้างไปชั่วขณะ เขามิรู้ว่าควรจะรับมือเยี่ยงไรดี

“กระจายตัวประเดี๋ยวนี้… ! ”

“จงไปหาที่กำบังเสีย ! ”

นี่คือวิธีเดียวที่เขามี ทว่าเขาก็ต้องหมดหวังแทบจะในทันที

เพราะสิ่งที่ร่วงลงมาจากท้องนภานั้นมิใช่ก้อนหิน !

แต่เป็นระเบิด !

ระเบิดถูกโปรยทิ้งลงมาจนแผ่ปกคลุมทั่วทั้งท้องนภา จากนั้นก็ตกลงมาบนฐานทัพของเขาแล้วส่งเสียงดังราวกับฟ้าผ่าคราแล้วคราเล่า ทหารที่เขาเรียกรวมกองทัพเพื่อจะรบขั้นเด็ดขาดกับทหารของต้าเซี่ยถูกพรากชีวิตไปจำนวนมากเพียงชั่วพริบตาเดียว

อโศลารู้สึกหวาบหวิวไปทั้งใจ เขาเพิ่งจะรู้ในตอนนั้นเองว่าเหตุใดข้าศึกถึงมิยอมเคลื่อนไหวออกมาจากทางเข้าหุบเขาเสียที

พวกเขามิจำเป็นต้องเคลื่อนทัพออกมาเลยแม้แต่น้อย !

เพียงแค่ระเบิดระลอกเดียวก็สามารถปราบปรามทหารนับหมื่นนับแสนนายได้จนอยู่หมัด !

“ถอย ถอย… ทุกคนจงถอยไปด้านหลัง… ! ”

ทหารทั้งสี่แสนนายกระจายตัวเป็นวงกว้าง !

โดยเฉพาะทหารที่เพิ่งรอดชีวิตกลับมาจากทางเดินเลียบแม่น้ำ พวกเขาถูกระเบิดข่มขวัญไปแล้วหนึ่งครา พวกเขาจึงหวาดกลัวเสียงระเบิดอย่างถึงที่สุด บัดนี้พวกเขาตื่นตกใจจนหนีเตลิดเปิดเปิงไปคนละทิศละทาง

กองทัพโมริยะก็เหมือนกับคนหัวรั้นที่วิ่งกระจายอยู่บนที่ราบกว้างใหญ่แห่งนี้

เพราะตามหลักแล้ว พวกเขาควรจะเข้าไปในพื้นที่ภูเขาเพื่อหลบหนีจากการโจมตีทางอากาศ ทว่านั่นเป็นเพราะภูเขาได้สร้างปมบาดลึกเข้าไปในใจของพวกเขา พวกเขาจึงวิ่งหนีอย่างมิคิดชีวิตอยู่บนที่ราบแห่งนี้ นี่จึงทำให้กองทัพอากาศสบโอกาสที่จะโจมตี

ระเบิดถูกขว้างลงมาอีกหลายระลอก ศัตรูกลุ่มแล้วกลุ่มเล่าล้มพับลงทันพลัน

เฝิงซีที่ยืนอยู่หน้าทางเข้าหุบเขาถึงกับหันไปเอ่ยถามกวนเสี่ยวซีด้วยความอิจฉาว่า “นี่คือกองทัพอากาศเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

กวนเสี่ยวซียืดอกอย่างภาคภูมิ เขาตบบ่าของเฝิงซีแล้วตอบกลับว่า “ใช่ ! นี่คือกองทัพอากาศ เป็นเยี่ยงไรบ้าง ? ”

“ไอหยา ! สุดยอดไปเลย มิได้การล่ะ…ข้าจะทูลขอฝ่าบาทจัดตั้งกองกำลังเยี่ยงนี้บ้าง ! ”

“เจ้าอย่าได้คิดเช่นนั้นเลยเชียว ฝ่าบาททรงตรัสแล้วว่า ถ้าหากพวกเขาผ่านการทดสอบครานี้ ต่อไปกองทัพอากาศจะตั้งตนเป็นกองทัพอิสระ”

“…” เฝิงซีจ้องมองกวนเสี่ยวซีด้วยความริษยา “แล้วแม่ทัพของกองทัพอากาศเล่า…”

“ฮ่า ๆ ” กวนเสี่ยวซียกยิ้มกว้าง “มันก็ต้องเป็นข้าอยู่แล้วสิ ! ”

……

……

ระเบิดที่ขว้างลงมาอย่างต่อเนื่องได้สิ้นสุดในอีกครึ่งชั่วยามให้หลัง กองทัพของอโศลาเหลือเพียงแค่มิกี่หมื่นคน

หากลองทอดสายตามองบนพี้นที่ราบอันกว้างใหญ่แห่งนี้ จะเห็นซากศพนอนเกลื่อนพื้น โลหิตสีแดงสดไหลเจิ่งนองไปทั่วพื้น สภาพน่าเวทนามิต่างอันใดกับศึกบนที่ราบจ้งฮวาในตอนนั้น

อโสลาเงยหน้าขึ้นมองท้องนภาอีกครา เมื่อเห็นทหารต้าเซี่ยลอยห่างออกไปไกล เขาจึงคิดที่จะรวมกองทัพขึ้นมาอีกครา แต่แล้วเขาก็ต้องเผชิญกับความสิ้นหวังแทบจะทันที

อีกอย่าง แม่น้ำขนส่งสายนั้นจำต้องเริ่มลงมือขุดได้แล้ว ให้เริ่มก่อสร้างอำเภอหลานหลิงที่อยู่ภายใต้การปกครองของชิงโจวเสียใหม่ ให้เป็นไปตามแผนการที่เคยวางไว้ก็คือให้อำเภอหลานหลิงนั้นเป็นจุดรวมและกระจายสินค้าที่ตั้งอยู่ทางเหนือสุดของแม่น้ำขนส่ง

นายอำเภอประจำอำเภอหลานหลิงคือเหอเชิงอัน จำต้องเลื่อนตำแหน่งให้เขาเป็นจือโจวแห่งชิงโจว เขามีแผนงานของอำเภอหลานหลิงอยู่ในมือ เรื่องการสร้างอำเภอหลานหลิงยังคงให้เหอเชิงอันรับผิดชอบทั้งหมด

เขานำจดหมายฉบับนี้ส่งให้จี้หยุนกุย “จงส่งคนของเจ้าไปหาฉินโม่เหวินที่เมืองฉางอัน… อ่าใช่ ! พ่อของข้าเล่า ? ”

จี้หยุนกุยผงะไปครู่หนึ่ง “จักรพรรดิพระเจ้าหลวงตรัสว่าจะไปตัดรังผึ้งพ่ะย่ะค่ะ คาดว่ายังมิกลับมาพ่ะย่ะค่ะ”

ฟู่เสี่ยวกวนลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกไป เขาจ้องมองไปยังท้องนภาที่ส่องแสงรำไร พลางนึกสงสัยว่า…สงครามก็สิ้นสุดลงแล้ว เป็นไปได้หรือไม่ว่าชายอ้วนจะเดินทางไกลไปตัดรังผึ้ง ?

ในขณะที่เขากำลังรู้สึกสงสัยอยู่นั่นเอง ร่างอ้วนท้วมก็ได้ทะยานลงมาจากท้องนภา

เขาระเบิดหัวเราะออกมาทันใด ทั้งยังหัวเราะอยู่อย่างนั้นจนท้องคัดท้องแข็ง

ชายอ้วนทะยานลงมายืนอยู่ข้างกายของเขา ในมือถือขวดใบหนึ่ง ในนั้นมีกลิ่นหอมของน้ำผึ้งโชยมาก็จริง แต่ทว่า…

“ท่านถูก…”

ใบหน้าของชายอ้วนบวมเป่งราวกับหัวหมู

ชายอ้วนอ้าปากยิ้มอย่างยากลำบาก “ก็ถูกผึ้งต่อยเยี่ยงไรเล่า ฮ่า ๆ พ่อมิเป็นไรหรอก อีกสองวันก็คงดีขึ้น”

เมื่อเอ่ยจบชายอ้วนก็ยื่นขวดน้ำผึ้งให้ฟู่เสี่ยวกวนดู ราวกับว่ามันเป็นสมบัติล้ำค่า “เจ้าลองดูนี่สิ น้ำผึ้งขวดใหญ่ ข้าไปตัดรังที่ใหญ่ที่สุดมาเลยนะ คงพอให้ลูกชายของข้ากินได้อีกหลายวัน ! ”

เมื่อผู้เป็นพ่อเอ่ยออกมาเช่นนี้ ฟู่เสี่ยวกวนจะทำอันใดได้อีกกัน ?

“เรื่องกินมิสำคัญหรอกท่านพ่อ ท่านอย่าทำตนเองต้องลำบากลำบนเช่นนี้อีกเลย ! ”

“เรื่องกินเป็นเรื่องสำคัญเทียมฟ้า เหตุใดเจ้าถึงเอ่ยว่ามิสำคัญเล่า ? พ่อจะไปทำแป้งทอดใส่น้ำผึ้งให้เจ้ากินแล้ว”

“ให้ข้าทำแทนเถิด ! ”

“อย่าเลย… งานนี้เจ้าทำมิได้” ชายอ้วนกอดขวดน้ำผึ้งพลางเดินเข้าไปในห้องครัว “ตอนนั้นที่เมืองจินหลิง เจ้ามิเคยลงมือทำอาหารเลยสักครา อย่ามาทำให้น้ำผึ้งของข้าสูญเปล่า ! ”

ฟู่เสี่ยวกวนจ้องมองแผ่นหลังของฟู่ต้ากวนที่เดินจากไปด้วยความตกตะลึง ผ่านไปชั่วครู่ เขาจึงหันไปเอ่ยกับจี้หยุนกุยที่กำลังจะจากไปเช่นเดียวกันว่า “ช้าก่อน…ข้าจะเขียนจดหมายอีกหนึ่งฉบับ จงให้คนนำไปส่งที่สำนักเต๋า”

แน่นอนว่าจดหมายฉบับนี้เขียนให้สวี่หยุนชิง จดหมายถูกบรรยายอย่างเรียบง่าย ลงท้ายว่าเขาและชายอ้วนต่างก็ใช้ชีวิตอย่างปลอดภัยในจักรวรรดิโมริยะ ขอนางอย่าได้เป็นกังวลไปเลย