นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 1194

ตอนที่ 1194 เมื่อโอรสเเห่งสวรรค์ทรงกริ้ว

เมื่อเช้าวันใหม่มาเยือนอีกครา

องค์ชายอามีลที่ถูกปิดล้อมเอาไว้ในพระราชวังตาเเดงก่ำเพราะอดหลับอดนอนทั้งคืน

เหล่าขุนนางมารอตั้งเเต่รุ่งสางในท้องพระโรงอันโอ่อ่า เหตุเพราะการสิ้นพระชนม์ขององค์จักรพรรดิเมื่อวานนี้ ก่อนหน้านี้พระองค์ทรงแต่งตั้งองค์ชายอามีลเป็นรัชทายาท เช่นนั้นก็หมายความว่าองค์ชายอามีลจะขึ้นครองบัลลังก์เป็นจักรพรรดิองค์ต่อไป

บัดนี้ถึงเวลาที่ต้องสนับสนุนจักรพรรดิพระองค์ใหม่ให้ขึ้นครองบัลลังก์ เพราะเมืองปาฎลีบุตรถูกต้าเซี่ยตีจนแตกพ่ายเเล้ว

อามีลยืนอยู่บนแท่นสูงภายในท้องพระโรง ตนเฝ้ารอคอยวันนี้มาโดยตลอด เคยปรารถนาที่จะขึ้นมายืนอยู่บนนี้เร็ว ๆ

บัดนี้ตนได้มายืนอยู่บนนี้สมใจหวังเเล้ว ทว่าในใจกลับรู้สึกกลัวเสียเหลือเกิน

กองทัพต้าเซี่ยล้อมพระราชวังเอาไว้ ทว่ามิได้โจมตีแต่อย่างใด พระราชวังขาดการติดต่อกับผู้คนภายนอกโดยสิ้นเชิง ไม่มีแม้กระทั่งโอกาสที่จะปลุกระดมให้ราษฎรลุกขึ้นมาต่อสู้กับข้าศึก

“ข้ามีชีวิตมิต่างจากเดรัจฉาน”

“พวกเจ้าจงบอกข้ามาสิว่าจะทะลายการปิดล้อมนี้ได้เยี่ยงไร ? ”

มิมีผู้ใดสามารถตอบได้ เพราะมิมีหนทางที่จะฝ่าวงล้อมจากด้านในออกไปได้เลย ความหวังเดียวที่มีในตอนนี้ก็คือรอให้กองทัพของซันเจียอี้บุกตีการปิดล้อมนี้จากด้านนอก

ทว่าบัดนี้ซันเจียอี้อยู่ที่ใดแล้วกัน ?

จากรายงานที่ได้รับมาเมื่อวานนี้ คาดว่ากองทัพของซันเจียอี้จะเดินทางมาถึงยามย่ำรุ่งของวันนี้

ทว่าบัดนี้ก็ย่ำรุ่งเเล้ว เขามาถึงเเล้วหรือยังนะ ?

……

……

ซันเจียอี้ได้เดินทางมาถึงเเล้ว

กองทัพที่มีกำลังพลมากถึง 1,000,000 นายเคลื่อนทัพเข้ามาราวกับผ้าสีดำผืนใหญ่แผ่ปกคลุมจากเส้นขอบฟ้ามาถึงกำเเพงเมือง

เขาจ้องมองกำเเพงเมืองที่ตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหน้า เขาได้ทราบข่าวจากสายลับว่าเมืองนี้ถูกข้าศึกยึดได้สำเร็จแล้ว ทหารที่ประจำการอยู่บนกำเเพงเมืองล้วนเป็นทหารต้าเซี่ย ทำให้กองทัพของเขากลายเป็นฝ่ายเข้าโอบล้อมเมือง

เขามิได้นำยุทโธปกรณ์สำหรับโอมล้อมเมืองมาด้วย เพราะเขามิคาดคิดมาก่อนว่าเมืองปาฎลีบุตรจะถูกยึดครองจากข้าศึก

เขายังมิรู้ด้วยซ้ำว่าบัดนี้องค์จักรพรรดิได้สิ้นพระชนม์แล้ว เขาจำเป็นต้องโจมตีเข้าไปเพื่อช่วยองค์จักรพรรดิที่ติดอยู่ในนั้น !

“บุก… ! ”

กองทัพเคลื่อนพลเข้ามาประชิดกำเเพงเมือง

เฉินป๋อที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ร่างไร้วิญญาณของเฮ้อซานเตาได้หันไปสั่งการกับทหารภายใต้บังคับบัญชาว่า “ฆ่าล้างบางพวกมันให้หมด ! ”

เสียงปืนปะทุดังสนั่นขึ้นมาอีกครา ทหารต้าเซี่ยที่ประจำการอยู่บนกำเเพงเมือง 60,000 นายระดมยิงลงมาจากที่สูง ท้องนภายามรุ่งอรุณถูกย้อมด้วยสีเเดงฉาน ผ้าสีดำผืนใหญ่ค่อย ๆ เว้าแหว่งไปทีละส่วนทีละส่วน

ทว่ากำลังพล 1,000,000 นายถือว่ามากมายมหาศาล

เวลาผ่านไป 1 ก้านธูป เฉินป๋อยกกล้องส่องทางไกลขึ้นมาสำรวจสนามรบ เขาเห็นลำเเสงสีเงินส่องแวววับบริเวณเส้นขอบฟ้า

เหตุใดฝ่าบาทถึงเสด็จมาถึงก่อนกำหนดเล่า ?

ฟู่เสี่ยวกวนเดินทางข้ามวันข้ามคืน และบัดนี้เขาได้นำกองทัพทหาร 300,000 นายมาถึงเเล้ว !

เขายกกล้องส่องทางไกลขึ้นมาสำรวจสนามรบและเข้าใจสถานการณ์ได้ในทันที เขาจึงหันไปออกคำสั่งกับกวนเสี่ยวซีว่า “ส่งกองทัพอากาศทั้งหมดออกไปทิ้งระเบิดใส่พวกมันเสีย ! ”

บอลลูนไฟลอยขึ้นไปบนท้องนภา บัดนี้พวกเขาลอยอยู่เหนือกองทัพของซันเจียอี้ ระเบิดลูกแล้วลูกเล่าถูกทิ้งลงสู่พื้นธรณี เสียงดังกึกก้องจนกองทัพศัตรูงุนงง

พวกเขาเงยหน้าขึ้นมองท้องนภา ครานี้ถึงได้เห็นสิ่งของบางอย่างกำลังร่วงลงมาจากฟากฟ้า

ทหารทั้งหนึ่งล้านนายนี้ล้วนเป็นทหารใหม่ บัดนี้พวกเขารู้สึกหวาดกลัวมากยิ่งนัก จึงวิ่งหนีกระเจิดกระเจิงไปคนละทิศละทาง

มิว่าซันเจียอี้จะเเผดเสียงคำรามเยี่ยงไร มิว่าทหารเก่าจะตัดศีรษะทหารใหม่เพื่อสั่งสอนก็มิเป็นผล

ฟู่เสี่ยวกวนวางกล้องส่องทางไกลลง จากนั้นก็หันไปสั่งการกับเว่ยอู๋ปิ้งว่า “กำจัดพวกมันให้สิ้นซาก ! ”

สถานการณ์ในสนามรบเปลี่ยนไปทันพลัน ทหารต้าเซี่ยจำนวน 200,000 นายไล่ล่าสังหารศัตรูอย่างบ้าคลั่ง การสังหารครานี้กินเวลาไป 1 ชั่วยาม

ซันเจียอี้สิ้นใจกลางสนามรบ ทหาร 1,000,000 นายหนีตายไปได้ทั้งสิ้นสองเเสนกว่านาย

ซากศพนอนเกลื่อนกลาดบนสนามรบ

เมื่อโอรสเเห่งสวรรค์ทรงกริ้ว ท้องนภาก็พลันวิปริตทันใด !

“เจิ้นขอออกคำสั่งให้พวกเจ้าสังหารคนทั้งเมืองนี้เสีย… ! ! ! ”

“ฆ่าล้างบางพวกมันเสียให้หมด เจิ้นอยากให้พวกมันตกตายไปพร้อมกับเฮ้อซานเตา ถังเจียนชวินและทหารนาวิกโยธินทั้งหนึ่งหมื่นนาย ! ”

มิมีผู้ใดเคยเห็นฟูเสี่ยวกวนเดือดดาลเช่นนี้มาก่อน !

เขาแผดเสียงคำรามดังลั่นซึ่งกลั่นมาจากความปรารถนาลึก ๆ ในใจ และเขาเเทนตนเองว่าเจิ้น !

กวนเสี่ยวซีหันไปสั่งการทหารภายใต้บังคับบัญชาของตน “สังหารหมู่…ฆ่าล้างบางพวกมันให้เกลี้ยง ให้พวกมันตกตายไปพร้อมกับเเม่ทัพเฮ้อ ! ”

ทหารทั้งสี่แสนนายกระจายไปทั่วตรอกซอกซอยน้อยใหญ่ภายในเมืองอย่างบ้าคลั่ง

ท่ามกลางเสียงปืนที่ดังอื้ออึง ฟู่เสี่ยวกวนนำกวนเสี่ยวซีและเเม่ทัพคนอื่น ๆ เหยียบย่ำโลหิตที่เจิ่งนองไปยังพระราชวัง

“เข้าไป…จงสังหารพวกมันให้หมด อย่าให้เหลือ ! ”

รายงานของสงครามนอกกำเเพงเมืองถูกส่งเข้ามาในท้องพระโรงสักพักใหญ่ ๆ เเล้ว อามีลนั่งอยู่บนบัลลังก์ที่เขาปรารถนาจะครอบครองมานานแสนนาน

เขากระโดดพรวดขึ้นมาจากบัลลังก์อย่างกะทันหัน “ข้ายอมแพ้… ข้าต้องการยอมแพ้ ! ”

ฟู่เสี่ยวกวนที่ยืนอยู่นอกท้องพระโรงรับปืนมาจากมือของกวนเสี่ยวซี เขายกปืนขึ้นเล็ง “ปัง… ! ”เสียงปืนดังก้องจนเสนาบดีผวาตกใจ อามีลถูกยิงที่ระหว่างคิ้ว ร่างของเขาร่วงลงพื้นและสิ้นใจทันใด

เสนาบดีทั้งหลายต่างคุกเข่าลงเพื่ออ้อนวอนขอความเมตตาจากชาวต้าเซี่ย เพราะในเมื่อจักรวรรดิล่มสลายเเล้ว ชาวต้าเซี่ยก็ต้องยื่นมือเข้ามาบริหารต่อ

ทว่าสิ่งที่พวกเขาได้รับกลับมีเพียงเเค่กระสุนปืนและความโกรธแค้น

ฟู่เสี่ยวกวนรับศพของเฮ้อซานเตามาจากมือของเฉินป๋อ เขามิแม้แต่จะชายตาไปมองสิ่งที่เกิดขึ้นในท้องพระโรงเลยด้วยซ้ำ เขาเพียงหันหลังเเล้วเดินจากไป

“ฆ่าทุกคนในวังหลังให้หมดอย่าให้เหลือ ! ”

มิมีความโกรธแค้นในน้ำเสียงของเขาอีกต่อไป มีเพียงความเย็นชา ไร้ความรู้สึกเท่านั้น

“ซานเตา ข้าส่งผู้คนมากมายไปตายเป็นเพื่อนเจ้าเเล้ว…แท้ที่จริงข้าหวังให้เจ้ายังมีชีวิตอยู่มากกว่า พวกเราตกลงกันเเล้วมิใช่หรือว่าเมื่อปลดเกษียณ พวกเราจะไปเป็นเศรษฐีที่ดินด้วยกัน”