นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 1216

ตอนที่ 1216 โชคชะตา

ยามอาทิตย์อัสดง ผู้คนยังคงใช้ชีวิตตามปกติสุข

โคมไฟในตรอกปู๋เย้ส่องสว่างขึ้นมาอีกครา ถานหงเย่นางโลมจากกั๋วเซ่อเทียนเซียงเพิ่งตื่นจากการหลับใหล นางลุกขึ้นมานั่งพลางบิดสะโพกอย่างเกียจคร้านอยู่หน้ากระจกแต่งหน้า นางมองแสงไฟด้านนอกพลางนั่งเหม่อลอยอยู่ครู่หนึ่ง

นางเดินทางมาจากเมืองจินหลิง นางเพิ่งมาถึงเมืองฉางอันเมื่อสามเดือนก่อน ในระยะเวลาอันสั้นเพียงแค่สามเดือนกิจการที่กั๋วเซ่อเทียนเซียงนับวันยิ่งเจริญรุ่งเรืองขึ้นเรื่อย ๆ จนกลายมาเป็นหนึ่งในสามหอนางโลมที่โด่งดังที่สุดในตรอกปู๋เย้

ลูกค้าที่นี่ใจกว้างกว่าลูกค้าที่เมืองจินหลิงมากโข และดูเหมือนว่า…เหมือนว่าจะพิถีพิถันมากกว่าชาวหลินเจียงด้วยสิ

ส่วนมากพวกเขาจะเข้ามาดื่มสุราฟังเสียงบรรเลงดนตรีแล้วสนทนาเรื่องธุรกิจกันมากกว่า พวกเขามักสนทนาเรื่องธุรกิจทุกแห่งหนตั้งแต่เหนือจรดใต้มิจบสิ้น

ราวกับว่าพวกเขาได้นำสถานที่ให้ความรื่นรมย์ทางเพศมาเป็นสถานที่แลกเปลี่ยนความคิดทางธุรกิจ พวกเขาดูสนอกสนใจเรื่องการค้าขายมากกว่าสนใจนางคณิกาที่ร้องรำทำเพลงอยู่เบื้องหน้าเสียอีก

ถานหงเย่ชื่นชอบบรรยากาศเช่นนี้เพราะลูกค้าเหล่านี้ดูมีอารยะมากยิ่งนัก ชีวิตของหญิงสาวนางโลมจึงดีขึ้นกว่าแต่ก่อนมากนัก

สาวใช้เซวี๋ยเอ๋อร์ถือกล่องเครื่องสำอางเดินเข้ามา นางเห็นหญิงสาวนั่งเหม่อลอยอยู่หน้ากระจกจึงเอ่ยหยอกเย้าว่า “ไอหยา…คุณหนูกำลังคิดถึงคุณชายชิวจากมหาวิทยาลัยฉางอันอยู่ใช่หรือไม่หรือเจ้าคะ ? ”

ถางหงเย่หน้าแดงเรื่อ นางถลึงตาแล้วเอ่ยถากถางว่า “ ข้ามิได้คิดถึงเขาสักหน่อย เจ้าคนแซ่ชิวนั่น…มีอันใดดีกัน ? ”

เซวี๋ยเอ๋อร์เปิดกล่องเครื่องสำอางออก จากนั้นก็หยิบหวีเขาวัวมาหวีผมให้ถานหงเย่ “คุณหนู…บ่าวคิดว่าคุณชายชิวผู้นั้นมีดีหลายอย่างเลยเจ้าค่ะ หน้าตาก็หล่อเหลา หากจับมาแต่งหน้าแต่งตา…และหากให้มาอยู่ด้วยกันกับพวกสตรีครานี้คงแยกมิออกเป็นแน่ว่าผู้ใดเป็นสตรีผู้ใดเป็นบุรุษ ! ”

“แต่ท่านเเม่บอกว่าผู้ชายแบบนั้นมิได้เรื่อง ดูมิมีมาดของชายชาตรี เมื่อข้าลองตริตรองดูดี ๆ แล้วก็เหมือนจะเป็นเช่นนั้น ดังนั้นจึงเห็นเขาเป็นแขกธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้นแหละ”

“บุรุษที่ดูอ่อนโยนก็มิเลวเลยนะเจ้าคะ ทั้งยังดูสะอาดสะอ้านอีกต่างหาก อีกอย่าง…อีกอย่างคือเขาเป็นถึงชนชั้นสูงของแคว้นบรูไนเชียวนะเจ้าค่ะ คุณชายชิวเรียนมหาวิทยาลัยฉางอัน ตระกูลของเขาทำธุรกิจเครื่องประดับใหญ่โต… ขอเพียงแค่เขาทำดีกับคุณหนู หากเขายอมไถ่ตัวคุณหนูไป…นี่คงจะเป็นพรหมลิขิตที่งดงามนะเจ้าคะ” เซวี๋ยเอ๋อร์เอ่ยพลางทำปากจู๋

ถานหงเย่กัดริมฝีปากแน่นจนเป็นเส้นตรง นางมิได้เอ่ยอันใดออกมาอีก เพราะนางกำลังคิดถึงคุณชายชิวผู้นั้น นางรู้สึกว่าเขาเป็นชายหนุ่มที่ใช้ได้เลยทีเดียว เพียงเเต่นางมิอาจตัดสินใจเลือกอนาคตให้ตนเองได้

เนื่องจากนางเป็นคนของหอชุนเฟิง

หอชุนเฟิงมีกฎระเบียบ ทั้งยังเป็นกฎที่เข้มงวดยิ่งนัก

กฎระเบียบที่ว่านี้มีผลโดยตรงต่ออนาคตของพวกนาง พวกนางจะมีสิทธิ์เลือกคู่ครองก็ต่อเมื่อได้รับความเห็นชอบจากแม่เล้าเซี่ย พวกนางจะออกจากหอโดยที่มิได้รับการไถ่ตัวจากบุรุษเลยก็ย่อมได้ เมื่อแต่งงาน ทางหอชุนเฟิงจะเตรียมทรัพย์สินออกเรือนจำนวนมิน้อยให้พวกนาง เพื่อให้พวกเธอได้ใช้ชีวิตธรรมดาตั้งแต่นั้นเป็นต้นไป

ทว่าหากหอชุนเฟิงมิเห็นด้วย ต่อให้รักกันเพียงใดก็มิอาจแต่งงานครองคู่กันได้

แม่เล้าเซี่ยเป็นผู้จัดการกั๋วเซ่อเทียนเซียง ทว่าได้ยินมาว่ามีเจ้านายใหญ่คอยบริหารอยู่เบื้องหลังหอชิงเฟิงอีกทีหนึ่ง

แต่ก็มิมีผู้ใดรู้ว่าเจ้านายใหญ่ลึกลับผู้นั้นเป็นใครกันแน่

ถานหงเย่สูดหายใจเข้าลึก ในเมื่อแม่เล้าเซี่ยเอ่ยแล้วว่าคุณชายชิวมิเหมาะ…เช่นนั้นเรื่องนี้คงมิมีหวังอีกต่อไป

ถานหงเย่หยุดความคิดของตนเอง จากนั้นก็เอ่ยถามเรื่องอื่นขึ้นมาเเทน “อาจารย์ประพันธ์ทำนองกวีร่ำสุราเสร็จแล้วหรือยัง ? ”

เซวี๋ยเอ๋อร์ส่ายศีรษะ “ได้ยินมาว่ากวีบทนี้ประพันธ์ทำนองยากยิ่งนักเจ้าค่ะ เหล่าอาจารย์อาจต้องใช้เวลาหาแรงบันดาลใจสักหน่อย”

ถานหงเย่รู้สึกเสียดายที่ตนมิได้เป็นผู้ขับร้องกวีบทนี้ก่อนใครอื่น และก็มิรู้ว่าหรงตั๋วเอ๋อร์จากหอหลิวหยุนหรือยิงมู่ฮวาหยู่จากหยินเหอจิ่วเทียนจะประพันธ์ทำนองออกมาได้แล้วหรือยัง

ในขณะที่ถานหงเย่กำลังครุ่นคิดถึงบทกวีร่ำสุราอยู่นั่นเอง แม่เล้าเซี่ยก็เปิดประตูเดินเข้ามา

แม่เล้าเซี่ยมิได้ชรามากนัก นางมีอายุเพียงสามสิบกว่าปีเท่านั้น

ใบหน้าสะสวยของนางเปื้อนยิ้มในยามที่เดินเข้ามา

“หงเย่…”