นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 1216

ตอนที่ 1216 โชคชะตา

ยามอาทิตย์อัสดง ผู้คนยังคงใช้ชีวิตตามปกติสุข

โคมไฟในตรอกปู๋เย้ส่องสว่างขึ้นมาอีกครา ถานหงเย่นางโลมจากกั๋วเซ่อเทียนเซียงเพิ่งตื่นจากการหลับใหล นางลุกขึ้นมานั่งพลางบิดสะโพกอย่างเกียจคร้านอยู่หน้ากระจกแต่งหน้า นางมองแสงไฟด้านนอกพลางนั่งเหม่อลอยอยู่ครู่หนึ่ง

นางเดินทางมาจากเมืองจินหลิง นางเพิ่งมาถึงเมืองฉางอันเมื่อสามเดือนก่อน ในระยะเวลาอันสั้นเพียงแค่สามเดือนกิจการที่กั๋วเซ่อเทียนเซียงนับวันยิ่งเจริญรุ่งเรืองขึ้นเรื่อย ๆ จนกลายมาเป็นหนึ่งในสามหอนางโลมที่โด่งดังที่สุดในตรอกปู๋เย้

ลูกค้าที่นี่ใจกว้างกว่าลูกค้าที่เมืองจินหลิงมากโข และดูเหมือนว่า…เหมือนว่าจะพิถีพิถันมากกว่าชาวหลินเจียงด้วยสิ

ส่วนมากพวกเขาจะเข้ามาดื่มสุราฟังเสียงบรรเลงดนตรีแล้วสนทนาเรื่องธุรกิจกันมากกว่า พวกเขามักสนทนาเรื่องธุรกิจทุกแห่งหนตั้งแต่เหนือจรดใต้มิจบสิ้น

ราวกับว่าพวกเขาได้นำสถานที่ให้ความรื่นรมย์ทางเพศมาเป็นสถานที่แลกเปลี่ยนความคิดทางธุรกิจ พวกเขาดูสนอกสนใจเรื่องการค้าขายมากกว่าสนใจนางคณิกาที่ร้องรำทำเพลงอยู่เบื้องหน้าเสียอีก

ถานหงเย่ชื่นชอบบรรยากาศเช่นนี้เพราะลูกค้าเหล่านี้ดูมีอารยะมากยิ่งนัก ชีวิตของหญิงสาวนางโลมจึงดีขึ้นกว่าแต่ก่อนมากนัก

สาวใช้เซวี๋ยเอ๋อร์ถือกล่องเครื่องสำอางเดินเข้ามา นางเห็นหญิงสาวนั่งเหม่อลอยอยู่หน้ากระจกจึงเอ่ยหยอกเย้าว่า “ไอหยา…คุณหนูกำลังคิดถึงคุณชายชิวจากมหาวิทยาลัยฉางอันอยู่ใช่หรือไม่หรือเจ้าคะ ? ”

ถางหงเย่หน้าแดงเรื่อ นางถลึงตาแล้วเอ่ยถากถางว่า “ ข้ามิได้คิดถึงเขาสักหน่อย เจ้าคนแซ่ชิวนั่น…มีอันใดดีกัน ? ”

เซวี๋ยเอ๋อร์เปิดกล่องเครื่องสำอางออก จากนั้นก็หยิบหวีเขาวัวมาหวีผมให้ถานหงเย่ “คุณหนู…บ่าวคิดว่าคุณชายชิวผู้นั้นมีดีหลายอย่างเลยเจ้าค่ะ หน้าตาก็หล่อเหลา หากจับมาแต่งหน้าแต่งตา…และหากให้มาอยู่ด้วยกันกับพวกสตรีครานี้คงแยกมิออกเป็นแน่ว่าผู้ใดเป็นสตรีผู้ใดเป็นบุรุษ ! ”

“แต่ท่านเเม่บอกว่าผู้ชายแบบนั้นมิได้เรื่อง ดูมิมีมาดของชายชาตรี เมื่อข้าลองตริตรองดูดี ๆ แล้วก็เหมือนจะเป็นเช่นนั้น ดังนั้นจึงเห็นเขาเป็นแขกธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้นแหละ”

“บุรุษที่ดูอ่อนโยนก็มิเลวเลยนะเจ้าคะ ทั้งยังดูสะอาดสะอ้านอีกต่างหาก อีกอย่าง…อีกอย่างคือเขาเป็นถึงชนชั้นสูงของแคว้นบรูไนเชียวนะเจ้าค่ะ คุณชายชิวเรียนมหาวิทยาลัยฉางอัน ตระกูลของเขาทำธุรกิจเครื่องประดับใหญ่โต… ขอเพียงแค่เขาทำดีกับคุณหนู หากเขายอมไถ่ตัวคุณหนูไป…นี่คงจะเป็นพรหมลิขิตที่งดงามนะเจ้าคะ” เซวี๋ยเอ๋อร์เอ่ยพลางทำปากจู๋

ถานหงเย่กัดริมฝีปากแน่นจนเป็นเส้นตรง นางมิได้เอ่ยอันใดออกมาอีก เพราะนางกำลังคิดถึงคุณชายชิวผู้นั้น นางรู้สึกว่าเขาเป็นชายหนุ่มที่ใช้ได้เลยทีเดียว เพียงเเต่นางมิอาจตัดสินใจเลือกอนาคตให้ตนเองได้

เนื่องจากนางเป็นคนของหอชุนเฟิง

หอชุนเฟิงมีกฎระเบียบ ทั้งยังเป็นกฎที่เข้มงวดยิ่งนัก

กฎระเบียบที่ว่านี้มีผลโดยตรงต่ออนาคตของพวกนาง พวกนางจะมีสิทธิ์เลือกคู่ครองก็ต่อเมื่อได้รับความเห็นชอบจากแม่เล้าเซี่ย พวกนางจะออกจากหอโดยที่มิได้รับการไถ่ตัวจากบุรุษเลยก็ย่อมได้ เมื่อแต่งงาน ทางหอชุนเฟิงจะเตรียมทรัพย์สินออกเรือนจำนวนมิน้อยให้พวกนาง เพื่อให้พวกเธอได้ใช้ชีวิตธรรมดาตั้งแต่นั้นเป็นต้นไป

ทว่าหากหอชุนเฟิงมิเห็นด้วย ต่อให้รักกันเพียงใดก็มิอาจแต่งงานครองคู่กันได้

แม่เล้าเซี่ยเป็นผู้จัดการกั๋วเซ่อเทียนเซียง ทว่าได้ยินมาว่ามีเจ้านายใหญ่คอยบริหารอยู่เบื้องหลังหอชิงเฟิงอีกทีหนึ่ง

แต่ก็มิมีผู้ใดรู้ว่าเจ้านายใหญ่ลึกลับผู้นั้นเป็นใครกันแน่

ถานหงเย่สูดหายใจเข้าลึก ในเมื่อแม่เล้าเซี่ยเอ่ยแล้วว่าคุณชายชิวมิเหมาะ…เช่นนั้นเรื่องนี้คงมิมีหวังอีกต่อไป

ถานหงเย่หยุดความคิดของตนเอง จากนั้นก็เอ่ยถามเรื่องอื่นขึ้นมาเเทน “อาจารย์ประพันธ์ทำนองกวีร่ำสุราเสร็จแล้วหรือยัง ? ”

เซวี๋ยเอ๋อร์ส่ายศีรษะ “ได้ยินมาว่ากวีบทนี้ประพันธ์ทำนองยากยิ่งนักเจ้าค่ะ เหล่าอาจารย์อาจต้องใช้เวลาหาแรงบันดาลใจสักหน่อย”

ถานหงเย่รู้สึกเสียดายที่ตนมิได้เป็นผู้ขับร้องกวีบทนี้ก่อนใครอื่น และก็มิรู้ว่าหรงตั๋วเอ๋อร์จากหอหลิวหยุนหรือยิงมู่ฮวาหยู่จากหยินเหอจิ่วเทียนจะประพันธ์ทำนองออกมาได้แล้วหรือยัง

ในขณะที่ถานหงเย่กำลังครุ่นคิดถึงบทกวีร่ำสุราอยู่นั่นเอง แม่เล้าเซี่ยก็เปิดประตูเดินเข้ามา

แม่เล้าเซี่ยมิได้ชรามากนัก นางมีอายุเพียงสามสิบกว่าปีเท่านั้น

ใบหน้าสะสวยของนางเปื้อนยิ้มในยามที่เดินเข้ามา

“หงเย่…”

ถานหงเย่จ้องมองผมของตนที่ถูกม้วนในกระจก พลันรู้สึกตะขิดตะขวงขึ้นมาในใจ “ท่านเเม่ ข้า… ข้า…ยังมิอยากออกไป”

“สตรีเมื่อเติบใหญ่แล้วก็ต้องแต่งงาน เจ้าดูสิ แบบนี้ดูสวยกว่าเดิมใช่หรือไม่ ? ”

“…” น้ำตาของนางเอ่อล้นคลอเบ้าขึ้นมาทันใด “เป็นเพราะหงเย่ทำผิดพลาดตรงที่ใดหรือไม่ ? ”

เเม่เล้าเซี่ยยืนมองใบหน้าที่งดงามของนางอยู่ด้านหลัง “มิใช่เพราะเจ้าทำผิดพลาดหรอก เป็นเพราะคุณชายท่านนั้นมอบความรักที่ลึกซึ้งให้เจ้าเสมอมา สตรีเยี่ยงพวกเรามีชีวิตเพื่อแต่งงานกับบุรุษที่เราชอบมิใช่หรือ ? ”

“เจ้าจงจำเอาไว้ว่า ต่อให้เจ้าแต่งงานไปแล้ว แต่เจ้าจะยังเป็นคนของหอเราอยู่ ยังต้องรักษากฎของหอเราอย่างเคร่งครัดดังเดิม”

“ในเมื่อพวกเจ้าทั้งสองต่างก็รักใคร่กัน และประจวบเหมาะกับที่หอเราต้องการคนที่คอยอยู่ข้างกายคุณชายท่านนั้นเข้าพอดี… ข้าจะบอกฐานะที่แท้จริงของคุณชายท่านนั้นให้เจ้าฟังก็แล้วกัน เขาเป็นองค์ชายสี่ของประเทศบรูไน ทางหอจะช่วยให้เขาได้ขึ้นครองบัลลังก์เป็นประมุของค์ต่อไปของประเทศบรูไน ส่วนเจ้า…ต่อไปเจ้าก็จะได้เป็นจักรพรรดินีแห่งแคว้นบรูไนเยี่ยงไรเล่า”

ถานหงเย่ตกตะลึงงัน เพราะนางเพิ่งรู้ฐานะที่แท้จริงของชิวชิงหยุน และเพิ่งรู้ว่าแท้จริงแล้วเรื่องนี้เป็นแผนการของหอชุนเฟิง

นี่คือภารกิจ !

และนางจำต้องปฏิบัติภารกิจนี้ให้สำเร็จ !

ถานหงเย่นิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นนางก็ค่อย ๆ พยักหน้าช้า ๆ “เช่นนั้น…หงเย่น้อมรับคำสั่งเจ้าค่ะ แต่ว่า…ท่านเเม่ เมื่อประพันธ์ทำนองบทกวีร่ำสุราเสร็จเมื่อใด หงเย่ขอดูสักหน่อยได้หรือไม่เจ้าคะ”

“ย่อมได้อยู่เเล้ว เอาล่ะ ! ลูกสาวข้า ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เจ้ามิต้องออกไปต้อนรับแขกเเล้ว เซวี่ยเอ๋อร์ เจ้าจงดูแลคุณหนูของเจ้าให้ดี ช่วงนี้ก็พาคุณหนูไปเดินเล่นเที่ยวชมเมืองฉางอันสักหน่อย ไปเดินเล่นเก็บบรรยากาศเอาไว้ในความทรงจำ เพราะเยี่ยงไรที่นี่ก็คือบ้านเกิดเมืองนอน เมื่อต้องจากต้าเซี่ยไปยังบรูไน เกรงว่าเจ้าคงจะมิมีโอกาสได้กลับมาต้าเซี่ยบ่อย ๆ แล้ว”

“อีกอย่าง…คุณชายชิวยังต้องศึกษาที่มหาวิทยาลัยฉางอันอีกหนึ่งปี ในหนึ่งปีนี้…เจ้าต้องอยู่เคียงข้างคุณชายชิวเพื่อศึกษาวิชา ค่อย ๆ ศึกษาผู้คนรอบ ๆ ตัวเขา รวมถึงเรื่องราวรอบ ๆ ตัวเขา”

“นอกเหนือจากนี้ก็มิต้องทำอันใดแล้ว สิ่งที่เจ้าต้องทำคือเปิดประตูหัวใจให้กว้าง จงรักเขาอย่างสุดหัวใจ ! ”