นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 1234

ตอนที่ 1234 เกลือเป็นหนอน

“ฝ่าบาท มิทราบว่าพระองค์ทรงทราบเรื่องงานท่องเที่ยวของฝูงชนที่นอกเมืองฉางอันหรือไม่ ? ”

ณ ห้องทรงพระอักษร หยุนซีเหยียนยกถ้วยชาขึ้นมา พลางเอ่ยถามฟู่เสี่ยวกวนที่นั่งอยู่ตรงกันข้าม

ฟู่เสี่ยวกวนเงยหน้าขึ้นพลางยกยิ้ม “อันใดกัน ? เติบใหญ่จนป่านนี้แล้วเจ้ายังสนใจงานท่องเที่ยวยามวสันตฤดูอยู่หรือเยี่ยงไร ? ”

“มิใช่เช่นนั้นสักหน่อย เมื่อคืนข้าได้ยินซือหม่าเทาเล่าเรื่องในงาน เจ้าหมอนั่นเล่าได้มีสีสันเลยทีเดียว ทว่าก็ดูมีสีสันแปลกใหม่มากกว่าแต่ก่อนจริง ๆ นั่นแหละ”

งานท่องเที่ยวยามวสันตฤดูในสมัยนี้ มิใช่การออกไปเล่นว่าว สนทนาเรื่องบทประพันธ์หรือต่อตุ้ยเหลียนอย่างในอดีตหรอกหรือ ?

การท่องเที่ยวในช่วงวสันตฤดูเป็นช่วงที่หญิงสาวจะออกไปชมทิวทัศน์และสูดอากาศบริสุทธิ์ ส่วนชายหนุ่มที่เป็นนักวรรณกรรมก็จะใช้โอกาสนี้อวดความสามารถที่ตนเองมี

ดังนั้นการท่องเที่ยวในวสันตฤดูแต่ละคราก็มักจะเกิดเรื่องหวานแหววของหนุ่มสาวขึ้นมา เหล่าชายหนุ่มหญิงสาวมักจะตั้งตารอคอยฤดูใบไม้ผลิมาเยือนอย่างใจจดใจจ่อ

ฟู่เสี่ยวกวนผ่านวัยนี้มาเเล้ว เขาเลยมิได้สนใจงานนี้เลยสักนิด

“ดูมีสีสันเยี่ยงไรกัน ? ”

“การโยนลูกบอลแพรปัก1 ! ทว่ากฎกติกามิเหมือนกับของพวกเรา มิใช่โยนเพื่อเลือกคู่ครอง ทว่าเป็นการโยนลูกบอลแพรปักจากนางคณิกา”

“คนที่รับลูกบอลแพรปักได้ในคืนนั้นก็จะได้รับรางวัล อีกอย่าง…ได้ยินมาว่ามีคนได้รับบริการจากพวกนางในราตรีนั้นจริง ๆ จึงทำให้เกิดการชุลมุนเหยียบกันที่ริมทะเลสาบเยว่หยาง พวกผู้ดีจอมปลอมนั่นเกิดอาการคลั่งหลังจากที่โยนลูกบอกเสร็จ ! ”

“โดยเฉพาะนางคณิกาจากหอดังสามแห่งนั่น พวกนางได้รับกระแสตอบรับอย่างท่วมท้นจากฝูงชน หากมิได้ฮั่วหวยจิ่นส่งกองทหารเข้าไปรักษาความเรียบร้อยล่ะก็…อาจจะมีคนโดนเหยียบตาย ! ”

“ทว่าต่อให้มีทหารอยู่ก็มิวายเกิดการบาดเจ็บจนถึงล้มตายอยู่ดี ตายไป 2 ราย บาดเจ็บอีกยี่สิบกว่าราย”

“ตายไปสองเลยหรือ ? ” ฟู่เสี่ยวกวนเพิ่งจะเงยหน้ามามองในตอนนั้น

“อืม…ซือหม่าเทาบอกว่าเกิดอุบัติเหตุขึ้นตอนที่ยิงมู่ฮวาหยู่จากหยินเหอจิ่วเทียนโยนลูกบอลแพรปัก”

ฟู่เสี่ยวกวนขมวดคิ้วมุ่นพลางครุ่นคิด นี่เป็นอุบัติเหตุก็จริง ทว่าหากจะจัดงานขนาดใหญ่เช่นนี้ คราต่อไปก็ควรจะรายงานต่อที่ว่าการ แล้วให้ผู้ว่าการฉางอันส่งทหารไปรักษาความเรียบร้อย

เขามิได้ติดใจในเรื่องนี้ เพราะการออกท่องเที่ยวในฤดูกาลนี้มิใช่เรื่องร้ายแต่อย่างใด มิอาจสั่งห้ามจัดงานเพราะเรื่องเพียงแค่นี้ได้

เขามิรู้ว่าหนึ่งในคนที่ตายในงานนั้นคือเฉิงเปี๋ยฉือ หลังจากที่จี้หยุนกุยรู้ข่าวการตายของเฉิงเปี๋ยฉือเขาก็รีบออกจากเมืองฉางอันไปยังเมืองกวนหยุนทันที

“ที่เรียกเจ้ามาก็เพราะซีเหวินส่งจดหมายมาให้”

“เขาเดินทางไปยังเยวี่ยซานเป่ยเต้าเเละเยวี่ยซานหนานเต้า บัดนี้เขาอยู่ที่อำเภอเชียนซานในฉงโจว ณ เยว่ซานเป่ยเต้า…เจ้ารู้หรือไม่ว่าเต้าถายของเยวี่ยซานเป่ยเต้าคือผู้ใด ? ”

หยุนซีเหยียนผงะ จากนั้นก็พยักหน้าหงึกหงัก “รู้สิ ! เหยียนซีไป๋” เขาโน้มตัวเข้าไปหาฟู่เสี่ยวกวนแล้วเอ่ยถามด้วยเสียงอันเบาว่า “เหยียนซีไป๋มีปัญหาตรงที่ใดเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

ฟู่เสี่ยวกวนมิได้ตอบคำถาม ทว่ากลับถอนหายใจออกมาเบา ๆ แทน “ในปีนั้น ข้าเดินทางจากหลินเจียงไปยังเมืองจินหลิง เพราะที่ซีซานมีการเกณฑ์ผู้ลี้ภัยเข้ามา ตอนนั้นมีเหตุการณ์น้ำท่วม ราษฎรทั้งสองฟากฝั่งแม่น้ำหวงเหอต่างก็ประสบภัยพิบัติ”

“ขุนนางตั้งแต่หัวจรดหางของหน่วยงานราชการที่ประจำอยู่ในสองเต้ามิแยแสต่อความเดือดร้อนของราษฎร ราชสำนักส่งเสบียงมาบรรเทาผู้ประสบภัย ทว่าพวกเขาลอบนำข้าวไปขายให้พ่อค้าข้าวในราคาถูก ได้กอบโกยกำไรมหาศาลจากการทุจริตในครานั้น”

“จักรพรรดิเเห่งราชวงศ์หยูได้ส่งสายลับจำนวนหนึ่งเข้าไปตรวจสอบการบรรเทาผู้ประสบภัย และเหยียนซีไป๋คือผู้นำในครานั้น”

“ข้าจำคนผู้นี้ได้ดี เพราะเมื่อใดที่มีภัยพิบัติ เขาก็จะเข้าไปยังพื้นที่ประสบภัยโดยมิสนใจอันตรายอันใดทั้งสิ้น ทั้งยังเข้าใจสถานการณ์ของพื้นที่ประสบภัยเป็นอย่างดี เขาเกือบจะถูกเจ้าหน้าที่ท้องถิ่นสังหารเพราะยื่นมือเข้าไปแทรกแซง”

“หลังจากที่สถาปนาต้าเซี่ยขึ้นมา ข้าได้แต่งตั้งให้เขาเป็นเต้าถาย นั้นก็เพราะความไว้ใจที่มีให้ในตอนนั้น”

หยุนซีเหยียนมิเคยรู้เรื่องนี้มาก่อน เมื่อได้ยินฟู่เสี่ยวกวนเล่าเขาก็พลันเข้าใจขึ้นมาทันใด และในขณะเดียวกันเขาก็เข้าใจความหมายที่แฝงอยู่ในคำเอ่ยของฟู่เสี่ยวกวนเป็นอย่างดี

เหมือนว่าเหยียนซีไป๋จะทำให้ฝ่าบาททรงผิดหวังเสียแล้วสิ !