นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 1257

ตอนที่ 1257 เรือนหลังน้อย

ณ ชื่อเล่อชวน

ลู่ฉีโจว

ชนเผ่าหวานเหยียน

อดีตหัวหน้าเผ่าหวานเหยียนหงเลี่ยได้ลาลับไปตอนหิมะแรกเมื่อปีกลาย

นางได้จากไปอย่างสงบ เพราะความปรารถนาในชีวิตของนางได้กลายเป็นจริงแล้ว

ทุกวันนี้ชนเผ่าหวานเหยียนขยายใหญ่กว่าเดิมถึงห้าเท่า ! สมาชิกในชนเผ่าใช้ชีวิตภายใต้การนำของเผิงยวี๋เยี่ยนอย่างสงบสุข

พวกเขามิได้ขาดแคลนเสบียงอาหารและเกลืออีกต่อไป ทรัพย์สินเงินทองมีมากขึ้นเรื่อย ๆ แต่ละครอบครัวต่างก็มีเงินเหลือจนสามารถนำไปซื้อเครื่องประทินผิวหรือเสื้อผ้าสวยงาม ๆ ที่ซินโจวได้อย่างสบาย ๆ

ก่อนที่หัวหน้าเผ่าจะลาลับไปนั้น นางได้จับมือเผิงยวี๋เยี่ยน นางเอ่ยร่ำไรตลอดทั้งคืน นางกล่าวขอบคุณเผิงยวี๋เยี่ยน ขอบคุณฟู่เสี่ยวกวนจักรพรรดิแห่งต้าเซี่ย

นางหวังให้เผิงยวี๋เยี่ยนอาศัยอยู่ในชนเผ่าตลอดไป นำพาชนเผ่าไปพบกับวันที่เจริญรุ่งเรืองยิ่งขึ้น

เผิงยวี๋เยี่ยนได้รับปากนาง ทว่าบัดนี้นางกลับรู้สึกเสียใจที่ทำเช่นนั้น

เพราะลูกชายทั้งสองของนางเดินทางกลับมา พร้อมกับนำข่าวมาบอกว่ากองทัพที่หนึ่งจะข้ามจักรวรรดิโมริยะเพื่อออกสำรวจทางไกล !

“ตอนที่ฝ่าบาททรงออกเดินทางพิชิตแดนเหนือคราก่อน พระองค์ได้ตีจักรวรรดิโมริยะจนแตกพ่าย พวกเจ้าจะใช้จักรวรรดิโมริยะเป็นทางผ่านเยี่ยงนั้นหรือ… เล่าให้แม่ฟังหน่อยสิว่าสถานการณ์ตอนนี้ในจักรวรรดิโมริยะเป็นเยี่ยงไร ? ”

หยูติ้งชานรินชานมให้ผู้เป็นแม่หนึ่งถ้วย จากนั้นก็เอ่ยขึ้นมาว่า “รายงานล่าสุดของหอเทียนจีบอกว่าบัดนี้คูฉานได้นำทัพบุกยึดจักรวรรดิโมริยะได้ครึ่งค่อนประเทศแล้ว ! ”

“เขามีความสามารถมากพอที่จะโจมตีเมืองปาฎลีบุตรเมืองหลวงของจักรวรรดิโมริยะ แต่เขามิเลือกที่จะทำเช่นนั้น เขาได้กระจายกองทัพไปหกเส้นทาง ทว่ามิได้ผ่านเมืองปาฏลีบุตรแต่อย่างใด มิรู้ว่าเขาใช้ยุทธวิธีใดกันแน่”

เผิงยวี๋เยี่ยนนิ่งเงียบพลางคิดตาม “เกรงว่านี่จะมิใช่การตัดสินใจของคูฉานน่ะสิ ได้ยินมาว่าหยูซูหรงก็เดินทางไปยังจักรวรรดิโมริยะเช่นกันมิใช่หรือ ? ”

“อืม…แท้ที่จริงยังมีความลับอยู่ประการหนึ่ง” หยูติ้งชานโน้มตัวเข้าหาเผิงยวี๋เยี่ยนแล้วเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “ท่านแม่ทัพกวนได้เล่าให้พวกเราฟังว่า…ฝ่าบาทได้ส่งกองนาวิกโยธินหนึ่งกองพลไปตัดศีรษะหยูซูหรงก่อนหน้านี้แล้ว คาดว่านางคงมีชีวิตอยู่ต่อได้อีกมินานแล้วล่ะ แม้แต่คูฉานเองก็เกรงว่าจะมิรอดแล้วสิ”

เผิงยวี๋เยี่ยนนิ่งเงียบไปชั่วครู่ นางรู้ซึ้งในความสามารถทางการรบของกองนาวิกโยธินดี เพราะหยูรั่วซิงบุตรสาวของนางได้สมรสกับหวังเสี่ยวจ้วงผู้บัญชาการกองทัพบกต้าเซี่ย

ในเเต่ละปีหยูรั่วซิงจะกลับชนเผ่าหวานเหยียนแค่ปีละครา หากตรงกับตอนที่หวังเสี่ยวจ้วงว่าง เขาก็มักจะตามมาเยี่ยมเยียนตนอยู่เสมอ และแน่นอนว่าเป็นลูกสาวของนางเสียมากกว่าที่มักจะพาหลาน ๆ มาอาศัยนานแรมเดือน

“ช่างน่าเสียดายจริง ๆ คูฉาน…เขาถูกป้าของพวกเจ้านำภัยไปให้ ! ”

“ชายหนุ่มผู้นั้นที่เดินทางมาชื่อเล่อชวนเพื่อเผยแผ่พุทธศาสนา โดยใช้แรงกำลังที่ตนมีสร้างวัดขึ้นมาทั้งหมดสามแห่ง แม้ตัวเขาจะจากไป ทว่าควันธูปในวัดเหล่านั้นยังคงโพยพุ่งมิเสื่อมคลาย”

เผิงยวี๋เยี่ยนยกถ้วยชานมขึ้นมาจิบ จากนั้นก็เงยหน้ามองท้องนภาสีน้ำเงินเข้ม นางยังจำสามเณรน้อยคนนั้นได้ดี เพียงแค่มิเข้าใจว่าเหตุใดเขาต้องเดินทางไปยังจักรวรรดิโมริยะ และเหตุใดต้องแย่งชิงความเป็นใหญ่ด้วยกัน ?

ถ้าหากเขามุ่งมั่นทุ่มเทเพื่อเผยเเผ่ศาสนา เขาจะต้องเป็นพระชั้นสูงองค์หนึ่งของต้าเซี่ยอย่างแน่นอน ทว่าตอนนี้…

ฝ่าบาทกับคูฉานมีมิตรไมตรีต่อกัน ตอนคูฉานอาศัยอยู่ที่ชนเผ่าหวานเหยียน ฝ่าบาทก็เคยเสด็จมาที่นี่ด้วยเช่นกัน ทั้งสองสนทนากันอย่างสนุกสนาน ช่างน่าเสียดายที่วันนี้พวกเขาต้องกลายมาเป็นอริของกันและกัน

“พวกเจ้าเตรียมตัวจะออกเดินทางเมื่อใดเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

“ท่านแม่ทัพกวนบอกว่าน่าจะออกเดินทางต้นปีหน้า ดังนั้นท่านแม่ทัพจึงให้พวกข้าหยุดพักเพื่อกลับมาอยู่ข้างกายท่านแม่ เพราะการเดินทางสำรวจในครานี้ อาจจะกินเวลานานหลายปี”

“อ้อ…จริงสิ ! ท่านเเม่ ฝ่าบาททรงร่วมเดินทางสำรวจครานี้ด้วยเช่นกัน ทว่าพระองค์จะทรงเสด็จสำรวจเส้นทางทางมหาสมุทร”

เผิงยวี๋เยี่ยนมิได้รู้สึกตกใจเลยแม้แต่น้อย นางอมยิ้มแล้วเอ่ยขึ้นมาว่า “เขาหยุดนิ่งอยู่กับที่มิเป็นสินะ ทว่าเจ้าสองพี่น้องนี่สิ อายุอานามก็มิใช่น้อย ๆ เเล้ว มัวแต่หมกตัวอยู่ในกองทัพ คงถึงเวลาที่จะหาลูกสะใภ้มาให้แม่แล้วสินะ ? ”

หยูติ้งชานและหยูติ้งเหอใจเต้นมิเป็นจังหวะ เพราะพวกเขากลัวแม่จะถามคำถามนี้มากที่สุด

“…ท่านเเม่ รอให้การสำรวจครานี้แล้วเสร็จก่อนเถิด ข้าสองพี่น้องขอสัญญาว่าจะรีบหาคู่ครอง ให้ท่านแม่ได้อุ้มหลานเร็ว ๆ ”

เผิงยวี๋เยี่ยนมิได้ออกความเห็นใด ๆ นางลุกขึ้นยืนแล้วหันไปเอ่ยกับลูก ๆ ว่า “พวกเจ้านั่งเล่นไปก่อน ประเดี๋ยวแม่จะไปตุ๋นเนื้อแกะมาให้”