นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 128

ตอนที่ 128 สงครามเลือด

ฟู่เสี่ยวกวนขมวดคิ้ว ถือโอกาสที่ไฟยังมิดับมอด มองไปยังที่แห่งนี้อย่างรวดเร็ว

ไม่มีหน้าต่าง หากพี่สี่ต้องการจะวางเพลิงจริง ๆ การหนีเอาตัวรอดอาจจะพุ่งออกมาทางตรง หรืออาจจะออกไปทางหลังคา

หลังคาเป็นมุงจาก หากปีนขึ้นไปตามเสาหลักก็สามารถหนีออกไปได้มิยากนัก

เพียงแต่เขาต้องการมีดสักเล่มหนึ่ง

มีดของเจ้าเจ็ดนั้นอยู่ห่างจากเขาไปเล็กน้อย เขามิกล้าเอื้อมไปหยิบ ทำได้เพียงรอให้พี่สี่ห่างออกไปสักหน่อยเขาจึงจะหยิบได้

ด้านนอกมีเสียงฝีเท้าก้าวเข้ามา ในมือเขายังคงถือคันธนูไว้มิได้วาง สายตาจับจ้องไปยังประตูบานนั้น

“ข้าจะเผาเจ้าให้ไหม้เกรียม ! เจ้าเจ็ด ข้าจะแก้แค้นให้เจ้าเอง ! ”

“ข้าจะเผาเจ้า ! ”

ฟู่เสี่ยวกวนได้กลิ่นน้ำมัน กลิ่นแรงขึ้นเรื่อย ๆ เขารีบคว้ามีดที่ตกอยู่บนพื้นอย่างรวดเร็ว และไปยังเสาหลักต้นนั้น

เขาปีนขึ้นไปด้านบน ใช้ขาเกาะเกี่ยวเสาไว้ ธนูยังคงเล็งไปที่ประตู

เขายังมิได้ปีนขึ้นไปบนหลังคา แต่ยังคงตั้งตารอคอยให้พี่สี่วางเพลิง

ผ้าห่มผืนหนึ่งที่เต็มไปด้วยน้ำมันจุดไฟโยนเข้ามาด้านใน ฟู่เสี่ยวกวนจึงได้วางธนูลงและหยิบมีดออกมา ควันไฟลอยคลุ้ง เขากลั้นลมหายใจและรีบใช้มีดทำลายหลังคานี้ เขาโผล่หัวออกไปและรีบหดกลับมาโดยเร็ว

ฉึบ ! มีลูกธนูดอกหนึ่งยิงมาปักกลางหลังคา

ฟู่เสี่ยวกวนตกใจเสียจนเหงื่อตก เขาวางแผนผิดไป ไอ้บ้าเอ๊ย มันรู้ได้ยังไงเนี่ย !

แล้วตอนนี้จะทำอย่างไรดี ?

ควันที่ด้านล่างลอยขึ้นมาเรื่อย ๆ เขาปีนขึ้นไปตามขื่อ มีแสงแวววาวสะท้อนมาและมีดนั้นปักลงบนหลังคา !

เขาผู้นั้นอยู่บนหลังคา !

ฟู่เสี่ยวกวนขวัญเสีย เขาปล่อยมือและร่วงลงด้านล่าง

เขารีบลุกขึ้น เก็บมีดหยิบธนูและวิ่งตรงไปยังประตูนั้น เขายิงลูกธนูออกไปหนึ่งดอก

เขาย่องราวกับแมว ธนูดอกที่สองถูกยิงออกไป เขามองเห็นว่าประตูตรงหน้านี้อันตรายที่สุด

เขามิได้วิ่งผ่าออกไป แต่กลับย้อนมาหยิบร่างไร้วิญญาณของเจ้าเจ็ดมาบังเอาไว้และพุ่งออกไป

“ฉึบ…ฉึบ…ฉึบ… !”

ลูกธนูสามดอกปักเข้าที่ร่างของเจ้าเจ็ด ฟู่เสี่ยวกวนหาที่หลบภัยหลังเขาหิน

เขารีบวิ่งไปยังด้านหลังหินนั้น โยนร่างของเจ้าเจ็ดลงและหยิบคันธนูขึ้นมา

กระท่อมหลังนั้นถูกเผาเป็นผุยผง แสงไฟเจิดจ้า เขาพิงอยู่ที่ด้านหลังของหินด้วยความสงบ ใช้สมาธิตั้งมั่นคอยฟังเสียง

มีเสียงคนวิ่งเข้ามา ระยะห่างประมาณ 50 ก้าว

เสียงฝีเท้าเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ ดังมาจากด้านขวา ระยะห่าง 30 ก้าว

เสียงวนไปทางซ้าย ระยะห่างประมาณ 40 ก้าว เขาคือยอดฝีมือ

เสียงฝีเท้าเงียบลง ฟู่เสี่ยวกวนขมวดคิ้ว ขยับตัว เตรียมธนู ยิง !

“ฉึบ… !”

“ติ๊ง….. !”

เขาไม่รู้ว่าธนูดอกเมื่อครู่ยิงถูกเป้าหมายหรือไม่ แต่ธนูของคู่ต่อสู้ยิงเฉียดใบหูของเขาปักเข้าที่หิน เขาเหงื่อออกท่วมตัว

เขาหยิบลูกธนูออกมาอีกดอกหนึ่งแล้วตั้งใจฟังเสียง

มีเสียงลมมาจากด้านบน เขายิงธนูออกไปโดยมิคิดและวิ่งออกมาอย่างสุดแรงเกิด “ฉึบ…… !” เขามิได้หันหลังไปมอง แต่กลับเตรียมลูกธนูออกไปอีกหนึ่งดอก ให้ตายสิ ! พี่สี่นั่นมีวิชาตัวเบาด้วยหรือ !

ธนูดอกนั้นถูกพี่สี่ใช้มีดปัดตกลงสู่พื้น ร่างของเขาร่อนลงสู่พื้น ปลายเท้าทั้งสองแตะเบา ๆ เขาเก็บมีดและเตรียมธนู จากนั้นลอยตัวติดตามไป